Bravely Default review
RPG voor de Netflix-generatie.
Video on demand maakt het leven makkelijker. Onze generatie kijkt nog altijd graag televisieseries, maar bepaalt zelf het liefst wat, wanneer, waarop en hoeveel afleveringen achter elkaar. Bravely Default voor de Nintendo 3DS doet voor het starre RPG-genre wat Netflix voor het conventionele televisiekijken heeft gedaan. Silicon Studio geeft je de middelen om zelf invulling te geven aan hoe jij je RPG het liefst speelt. Flexibiliteit is het toverwoord.
De Japanse studio (bekend van 3D Dot Game Heroes) wilde zelf een klassiek aanvoelende JRPG maken voor een modern publiek. Dat resulteert in een game die zo uit de hoogtijdagen van het genre lijkt te komen, maar toch niet ouderwets aanvoelt. De valkuilen die op de loer liggen, worden veelal knap omzeild. Het team begrijpt wat het moderne publiek wil: zijn eigen entertainment samenstellen.
Even geen zin in random encounters? Zet ze uit. Zit je juist in de trein en is dat het perfecte moment om te grinden? Stel de game zo in dat je om de twee stappen wordt aangevallen. Duren gevechtsanimaties je te lang? Spoel ze vooruit. Geen mogelijkheid tot StreetPass? Zoek willekeurig andere spelers online. Gemak dient de mens, en Bravely Default dient de moderne gamer.
Toch betekent dat niet dat Bravely Default per se een gemakkelijke game is. Juist in de genadeloze moeilijkheidsgraad is de invloed van spirituele voorloper Final Fantasy: The 4 Heroes of Light terug te zien. Vergiftigde bossen, vervallen tempels en donkere grotten huizen groepen tegenstanders die in ieder onoplettend moment de vloer met je aanvegen.
Als je een old school uitdaging zoekt, dan vind je die in Bravely Default. Maar ben je daar niet (meer) zo van, dan verwelkom je van harte de mogelijkheid om op ieder moment de moeilijkheidsgraad aan te passen. Daaruit blijkt wederom dat Silicon Studio je alsmaar de hand toereikt, en het liefst wil dat je op je eigen tempo van de game geniet.
Het onderliggende Job-systeem past Bravely Default dan ook als een handschoen: een uiterst traditioneel idee dat goed aansluit bij het bepalen van je eigen speelstijl. Een gepantserde Knight voorziet zijn zwaarden van toverspreuken uit de reeds geleerde Spell Fencer-Job, terwijl een White Mage de tijd vertraagt uit een vorig leven als Time Mage. Ondertussen haalt de Black Mage gemeen uit met een boog-skill uit de Hunter-klasse, zodra zijn MP op is geraakt.
Je bouwt je team uit op dezelfde manier als je in het SNES-tijdperk al deed met Final Fantasy V, waarbij het combineren van skills uit verschillende beroepen centraal staat. In een slimme twist op de vertrouwde formule verdien je de meeste jobs door de hoogste officieren uit het vijandige leger te verslaan, die op dat moment zelf de job dragen. Er ontstaat zo een uitdagende wisselwerking: de krachtigste beroepen die je het liefste wilt, zijn het moeilijkst te krijgen. Wanneer je keer op keer in de pan bent gehakt door een vervelende Summoner of Red Mage, is de overwinning des te zoeter als je daarna diezelfde hel kan loslaten op je eigen tegenstanders.
Toch ontsnapt de game niet volledig aan de valstrikken van het genre. Om de haverklap krijg je tussenfilmpjes voorgeschoteld waarin statische personages oeverloos tegen elkaar lullen over de meest triviale zaken. Het viertal dat de hoofdrol speelt, is daarbij kinderlijk naïef en doet doodleuk alsof je de overduidelijke plotwendingen niet al van kilometers afstand ziet aankomen.
Daarbij staat de koddige stijl haaks op het volwassen script. De grote hoofden, kleine lichaampjes en plofbroeken doen er weinig aan je mee te slepen in een plot over de bloederige jacht op religieuze aanbidders van de vier elementaire kristallen. Steins;Gate-schrijver Naotaka Hayashi is duidelijk in zijn element: de personages gaan door diepe dalen en maken afschuwelijke verliezen mee. Dat rijmt echter niet met de schattige figuurtjes op je scherm. Ronduit deprimerende scenes worden daardoor vaak juist lachwekkend, zeker wanneer de stemacteurs zich er vol overgave in storten. Het is lastig hoofdrolspeelster Agnès serieus te nemen wanneer ze huilend een levenloos lichaam in haar armen houdt... terwijl ze de bunny-suit van de Performer-klasse draagt.
Maar daar waar de plot je nog wel eens afstoot, is het de spelwereld waarvoor je wil blijven. Op elk willekeurig moment waan je je in een verloren vervolg op Final Fantasy IX. Ieder scherm is als een waterverfschilderij en zit boordevol details. Voor je een gebied start, zoomt de camera helemaal uit om je een overzicht te geven, en je innerlijke avonturier te verleiden. Een enorm paleis torent uit boven een middeleeuws dorpje vol met verstopte steegjes. Diep in het bos ligt een stad die puur bestaat uit kleurrijke bloemen en paddenstoelen. Even later meer je aan bij een drijvend dorpje dat nog het meest wegheeft van een uit de kluiten gewassen piratenschip. Zeg daar maar eens nee tegen.
Zeg daarentegen wel nee tegen microtransacties, die zich zoals het een ware Square Enix game betaamt ook in Bravely Default hebben genesteld. Voor €0,99 koop je een SP Drink, waarmee je drie Sleep Points erbij krijgt. Deze zet je vervolgens in om de tijd stil te zetten en voor je beurt aan te vallen, dus om te cheaten op moeilijke momenten. Of je wacht tot je er iedere acht(!) uur automatisch één SP bij krijgt. Een totaal overbodige functie die je nergens wordt opgelegd, maar waar je ook niet in dient te trappen. Doe jezelf een plezier en ga niet mee in die geldklopperij.
Bravely Default maakt wat misstappen maar uiteindelijk overheerst een game die het stijve JRPG-genre de boost geeft die het al zo lang zoekt. Silicon Studio durft spelers eigen beslissingen te laten maken over hun speelstijl. Dat levert een ervaring op die een modern publiek aanspreekt, zonder daarbij de verstokte fanaten uit het oog te verliezen. Een moedige poging werpt hier zijn vruchten af, een RPG voor de Netflix-generatie is geboren.
Bravely Default is vanaf vandaag verkrijgbaar voor de Nintendo 3DS.