Breach

Call of Duty. Battlefield. Medal of Honor. Van elk van deze drie monsterfranchises kwam in de voorbije zes maanden een nieuw deel op de markt dat vervolgens door miljoenen gamers in huis werd gehaald. En dan negeren we nog het aankomende Killzone 3, dat ongetwijfeld ook weer een enorme hit zal worden. Tussen al deze blockbusters probeert ook developer Atomic Games een klein plaatsje te veroveren met de XBLA-game Breach, een FPS met enkel online multiplayer modi die helaas tevens de middelmatigheid definieert.

Niet dat ons geweten niet een beetje wringt bij het vergelijken van een game als Breach met een jarenlang lopende franchisetitel waar honderd man of meer aan gewerkt heeft met een budget van miljoenen euros. De vergelijking is verschrikkelijk oneerlijk maar dat Breach het niet haalt als waardig alternatief voelt elke gamer al snel. Al van de eerste minuut spelen voelt het generisch. Twee teams nemen het tegen elkaar op in welbekende modes als Team Deathmatch, Last Man Standing, King of the Hill, Capture The Flag en Escort, al vind je ze in de menu's onder een andere naam.

1 of 12

Beschrijving

Attribution

Er zijn verschillende klassen beschikbaar om uit te kiezen maar het maakt niet echt enorm veel uit welke klasse je kiest aangezien ze allemaal dezelfde gadgets en perks hebben. Het enige verschil is de wapenuitrusting waarmee je spawnt, er is zelfs geen fysiek verschil aanwezig. Hierdoor verlies je het grootste deel van het tactische element dat normaal gepaard gaat met klassen. Wapens, gadgets en perks zijn zoals de laatste tijd mode is unlockable door experience te verzamelen tijdens het spelen.

Het is allemaal nogal by the numbers. De enige twee onderscheidende aspecten van Breach zijn de vernietigbare omgevingen en het coversysteem, maar ook deze zijn ondermaats geïmplementeerd. Vernietigbare omgevingen brengen doorgaans een interessant dynamiek op het slagveld maar hier is het net iets te gemakkelijk om cover onbruikbaar te maken. Een gebouw wordt al snel compleet nutteloos als cover zodra iemand één van de rocketlaunchers te pakken krijgt die op het speelveld verstopt liggen. Een boom is dan weer onverwoestbaar.

Atomic Games heeft ook een coversysteem geïmplementeerd maar in de praktijk is het systeem te onhandig om werkelijk nuttig te zijn. Het systeem is gelijkaardig aan dat van de Rainbow Six: Vegas-games waarbij je met een druk op de knop tegen een muurtje 'plakt' en overschakelt naar de derde persoon waardoor je een beperkt zicht krijgt op je omgeving. Met wat knopdrukken en joystickbewegen kijk je over muurtjes of om de hoek en kun je veilig schieten. De game biedt echter weinig spelsituaties waarin achter cover schuilen van pas komt. In de praktijk worden vuurgevechten altijd in the open gehouden.

Dit komt deels ook omdat de game zo traag is. Je loopt aan een slakkengangetje en zelfs sprinten brengt je niet genoeg van punt A naar punt B. De meeste kills scoor je dan ook eerder door toevallig op het juiste moment op de juiste plek te staan in plaats van door spannende kat-en-muis spelletjes te spelen. Het haalt alle adrenaline uit het spel.

Ook de graphics bieden geen soelaas. De maps voelen leeg aan, en zijn tevens ongeïnspireerd. Alles lijkt te hard op elkaar en bieden weinig strategische plekjes. Visueel voelt Breach aan als een late jaren '90 game. Wazige textures, slappe animaties en saaie character designs, het zit er helaas allemaal in.