Broken Age review
Een ode aan vervlogen tijden.
Broken Age is Double Fine's ode aan adventure games uit vervlogen tijden. Toen humor je sterkste wapen was en vlot pratende piraten en sarcastische reisagenten grootse avonturen beleefden. Toen zware ethische dilemma's en lonkende filmlicenties nog nachtelijke koortsdromen waren. De studio probeert de magie uit die periode nu te laten herleven.
Met de heruitgave van Grim Fandango en een remaster van Day of the Tentacle in het verschiet, is de interesse in klassieke adventure games terug van weggeweest. Terwijl steeds meer adventure games de Telltale Games-formule volgen, blijft er een vraag naar games met de puzzels van weleer. "Zijn mensen nog wel in klassieke adventure games geïnteresseerd?", vroeg Double Fine zich op Kickstarter af. Een volmondig ja was genoeg om het beoogde budget van $400.000 tot ver over de drie miljoen dollar te brengen.
Broken Age put zijn kracht uit de absurde situaties waar de twee hoofdpersonages in belanden. Het verhaal is opgebroken tussen hun perspectieven en je kunt op elk moment tussen ze wisselen. Zo zit de verveelde Shay in een tijdlus gevangen. Elke dag voert hij dezelfde nodeloze opdrachten uit. Hij redt van wol gebreide figuren van een ijsjeslawine en wordt aan een kieteldood onderworpen. In Sugar Bunting maakt de vrijgevochten Vella zich klaar om opgeofferd aan Mog Chothra te worden. Een monster dat in ruil voor een maagdenoffer de plaatselijke dorpen met rust laat.
Ook de omgevingen in Broken Age maken indruk. Je ontmoet een sekte die hoog in de wolken leeft en doorzoekt een vreemd ruimteschip. De in prentenboekstijl geanimeerde locaties komen dankzij de excentrieke personages liefdevol tot leven. Van de hipster houthakker die bang voor bomen is tot een gedeprimeerde tiener die zich door Mog Chothra afgewezen voelt. Ze hebben elk hun charmante eigenaardigheden en nodigen je zo uit om alle dialoogopties af te gaan. De conversaties laten je ook vaak hardop lachen.
Double Fine injecteert het adventure genre namelijk met een broodnodige dosis humor. Dit uit zich niet alleen in de verschillende karikaturen die je ontmoet, maar ook in de soms bizarre logica achter de puzzels. Zo laat je een boom in een plastic emmer overgeven of wurg je de plaatselijke toezichthouder met een slang. Na jaren van post-apocalyptische zombieterreur en dystopische politieke kwesties zorgt Broken Age daarmee voor een frisse wind.
Hoewel de game voor vreemde puzzels garant staat, zijn de oplossingen zelden vergezocht. Dit komt niet alleen de vaart in het verhaal ten goede, maar houdt de puzzels ook interessant zonder dat ze te simpel zijn. Dit blijkt echter van tijdelijke aard. In de lange periode tussen Act 1 en Act 2 heeft Double Fine namelijk de nodige kritiek gekregen. Volgens veel spelers zouden de puzzels te makkelijk zijn. Het resultaat liegt er niet om; het verschil in de moeilijkheidsgraad van de puzzels is als dag en nacht. Dit heeft echter grote gevolgen voor de kwaliteit van de game.
Het breekt namelijk met de basis die in het eerste hoofdstuk is gelegd. Waar je eerst per personage nog onafhankelijk de puzzels oploste, moet je nu regelmatig tussen ze schakelen om zo tot een oplossing te komen. De game vergeet alleen duidelijk te communiceren dat dit nu wel van belang is. Daarbij brengt het een klassiek, maar frustrerend adventure game-element opnieuw voor de dag: pen en papier.
De puzzels worden namelijk niet zozeer moeilijker, dan wel omvangrijker. De informatie die je als Vella ontvangt, kan je niet via de game bij Shay terecht laten komen. Je moet dus regelmatig zelf notities en tekeningen maken. Het is niets meer dan bezigheidstherapie en staat ook haaks op de interessante puzzels uit het eerste hoofdstuk.
De kwaliteit in de game schommelt dan ook erg. Waar het eerste hoofdstuk je voortdurend overvalt met nieuwe personages, omgevingen en interessante puzzels, heeft het tweede hoofdstuk in dat opzicht bar weinig te bieden. Ze verschillen dan wel niet qua lengte maar inhoudelijk is het een wereld van verschil. Zo vliegen de eerste drie uren moeiteloos voorbij, terwijl de eindsprint niet snel genoeg mag komen. Enkel de zinderende cliffhanger van Act 1 overtuigt je om je door de frustrerende puzzels van het tweede deel heen te werken.
Broken Age brengt een mooie ode aan de adventure games van vroeger. De dialogen zijn grappig, de personages charmant en de omgevingen kleurrijk en origineel. Toch kan Double Fine na een sterke start de kwaliteit niet waarborgen. Zo eindigt een veelbelovend verhaal uiteindelijk met een valse noot.
Broken Age is nu verkrijgbaar voor de pc, Mac, Linux, PlayStation 4, PlayStation Vita, Android en iOS