Call of Duty: Infinite Warfare review - Laarzen op de maan
Boots on the moon.
Call of Duty: Infinite Warfare heeft misschien wel de meest onopzettelijk cynische titel in de gamegeschiedenis. De reeks is al jaren schuw van verandering, en Infinite Warfare is niet van plan om die trend te wijzigen. In de plaats daarvan wil ontwikkelaar Infinity Ward een sterk verhaal afleveren en via de doorgedreven sciencefictionsetting zorgen dat de reeks 'vers' blijft aanvoelen. In de multiplayer pas je dan weer enorm veel naar believen aan, wat in tactische keuzes moet resulteren. Als kers op de taart is er de Zombies-modus, die het beste werk van Treyarch moet evenaren. Ambitieuze doelstellingen, waar Infinite Warfare niet helemaal in slaagt.
Aan de singleplayer campaign ligt het alvast niet. Infinity Ward beloofde een grote focus op verhaal en vervult die belofte met verve. Je stapt in de schoenen van Nick Reyes, die na een opeenvolging van dramatische gebeurtenissen plots de controle over het ruimteschip Retribution krijgt. Nick zelf is nuchter en realistisch, en wordt door geweldige personages bijgestaan. Zijn relatie met de extraverte luitenant 'Salt' Salter wordt duidelijk dankzij vurige dialogen, terwijl robotkompaan Ethan voor de nodige humor zorgt. Jon Snow-acteur Kit Harington gooit eveneens hoge ogen met zijn intense vertolking van slechterik Salen Kotch. Het script in Infinite Warfare steekt met kop en schouders boven de rest van de Call of Duty-reeks uit. Geen droog militair jargon of bromances tussen militaire gorilla's, maar wel geloofwaardige personages die elkaar grappen vertellen of hun bezorgdheid delen.
De gameplay zelf is minder ambitieus en volgt grotendeels het bekende sjabloon van de reeks. Je vecht je nog steeds een weg van confrontatie naar confrontatie, en krijgt ondertussen af te rekenen met spectaculaire gescripte gebeurtenissen. Het is het welbekende achtbaanritje, dat zich dit keer vooral in de ruimte afspeelt.
Het strakke design maakt echter het verschil met de vorige games en loodst je vlot doorheen de lineaire omgevingen, zonder dat het ooit als een verplicht nummer aanvoelt. De memorabele actiescènes vormen daarbij de sleutel, en de openingsmissie in Genève is daar het perfecte voorbeeld van. In de smalle straten reken je af met grondtroepen, maar even later zorgt een massieve crash voor stofwolken die je zicht drastisch verminderen. En als er enkele minuten later een schip door een vloedgolf vlak voor je neus door de straten ramt, blijf je even ademloos achter.
De technologie achter Infinite Warfare is eveneens indrukwekkend. Zoals beloofd stap je van gevechten op vaste grond even later in je ruimteschip, breek je door de stratosfeer en vecht je gewoon verder in de ruimte. Die dogfights spelen bovendien vlot weg, dankzij intuïtieve controls. Nog indrukwekkender is hoe de hele campaign één onafgebroken stuk is. Er zijn werkelijk nergens laadtijden te bespeuren. Zelfs de bekende statische schermen met dialoog erover zijn afwezig. Zo sleept Infinite Warfare je moeiteloos mee en heb je altijd de neiging om 'nog heel eventjes' verder te spelen.
Of je ook zin krijgt om veel multiplayermatches te spelen, is een andere kwestie. De competitieve multiplayer van Infinite Warfare valt namelijk in negatieve zin op door hoe inspiratieloos het overkomt. De classes van Black Ops 3 heten deze keer Combat Rigs en het Pick 10-systeem maakt opnieuw zijn opwachting. Naar goede gewoonte zijn traditionele modi zoals Domination en Kill Confirmed aanwezig. En het wallrunnen en double jumpen van Black Ops 3 zijn ook hier van toepassing.
Infinite Warfare weet die vertrouwde elementen echter nergens tot een uniek geheel te mixen. Ook al is bijna elk element van je loadout aan te passen, dat doet er niet aan af dat de selectie wapens en gadgets zich amper tegenover eerdere games onderscheiden. Zo weet de game zijn futuristische setting niet te benutten en wordt het geheel vergeetbaar. Dat geldt eveneens voor de maps, die trouw de welbekende formule kopiëren waarbij elke arena meerdere routes heeft en uiteindelijk op zichzelf cirkelt. Van diepere tactische keuzes tegenover voorgaande delen is er dan ook geen sprake.
Ook het bewegingssysteem dat in Black Ops 3 met trots naar voren werd geschoven, biedt hier geen meerwaarde. De maps zijn namelijk zodanig ontworpen dat vooral de 'boots on the ground'-methode efficiënt is. Grote hoogteverschillen die je met je double jump kunt overbruggen, zijn namelijk meestal gesitueerd in open plaatsen waar iedereen vrij schot op je heeft. Omdat mobiliteit wordt aangeboden maar het map design dat tegelijk ontmoedigt, voelt het geheel compleet halfbakken aan.
Het laatste stukje van de puzzel is de Zombies-modus. Die weet opnieuw de energie te bundelen waar ook de campaign over beschikt. Dat begint al bij de stijl en setting van deze nieuwe episode in de Zombies-saga. Met een cartoon in ouderwetse stijl maak je kennis met de vier hoofdpersonages, die vervolgens in een over-the-top eighties pretpark worden gedropt en clichérollen zoals de nerd en de jock aannemen. Oh ja: bovendien maakt David Hasselhoff zijn opwachting als dj en geheim speelbaar personage.
Onder die heerlijke, humoristische laag loopt de bekende formule: door geld te verzamelen, koop je nieuwe wapens en kun je nieuwe delen van het pretpark vrijspelen. Daarbij maak je de afweging tussen progressie en het overzicht behouden. Het pretparkthema tilt de modus naar een hoger niveau. Als je sterft, kun je bijvoorbeeld respawnen door enkele kermisspelletjes te spelen. De posters, attracties en beloningen in het park zelf versterken die creatieve setting en de algemene humor.. Zombies in Spaceland is daardoor extravagant, complex en hilarisch.
Of de oorlogsvoering van Call of Duty ook echt oneindig doorgaat, valt nog te bezien. Wel staat vast dat Infinite Warfare door het vakkundig design van de levels en geweldige dialogen tussen memorabele personages een ijzersterke singleplayermodus heeft, terwijl Zombies uitblinkt in creativiteit en humor. De multiplayer is echter compleet vergeetbaar en mist elke vorm van energie. Door het onderbenutte bewegingssysteem en de gebrekkige maps is er een gebrek aan visie en plezier. De Call of Duty-machine kan dus weer een jaartje verder, maar deze keer met een multiplayer die ondermaats presteert.
Call of Duty: Infinite Warfare is vanaf nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.