Call of Duty: WW2 review - Kisten aan en het front op
Kisten aan en het front op.
Nadat de Call of Duty-serie naar de sterren en daar voorbij ging, werd het tijd om weer met beide benen op de grond te staan. Call of Duty: WW2 keert na negen jaar terug naar de roots van de serie, de stranden van Normandië en de bevredigende 'pling' van de M1 Garand. Met een singleplayer campaign die op een respectvolle manier het verhaal van 'the Bloody First' moet vertellen en diverse vernieuwingen aan de multiplayer, moet de Call of Duty-reeks opnieuw het gesprek van de dag worden. En hoewel Sledgehammer Games een goede poging doet, weet Call of Duty: WW2 niet overal te overtuigen.
De singleplayer campaign van Call of Duty: WW2 zet de 'boots on the ground'-ervaring sfeervol neer. De game opent plichtsgetrouw met de strandlanding bij Normandië, en gaat vanaf daar door naar België en Duitsland. De verschillende oorlogstheaters worden prachtig weergegeven, met dank aan scherpe graphics en sfeervolle belichting. Het geluid maakt de immersie compleet. De Tweede Wereldoorlog is in een videogame nog nooit zo gedetailleerd neergezet.
Het verhaal kan zich echter totaal niet aan die maatstaf houden. De game volgt een lijstje van greatest hits uit games en films, gespeeld door personages die niets nieuws onder de zon bieden. Call of Duty: WW2 richt zich voornamelijk op actie en spektakelstukken. Hoewel de ontwikkelaars aangeven dat ze een eerbetoon willen houden voor degenen die in de oorlog zijn gesneuveld, wacht de campaign tot het einde voor een halfzachte poging om de gruwelen ervan weer te geven. De game presenteert zich als een hoogwaardige productie, maar brengt de toon van het verhaal niet overeen met de sfeer van de graphics.
Op het multiplayerfront innoveert Sledgehammer Games met de toevoeging van één nieuwe modus, genaamd War. In deze 6v6-modus krijg je drie opeenvolgende doelen die je moet halen, terwijl je tegenstander juist het doel heeft om jou hiervan te weerhouden. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het bestormen van Omaha Beach als de geallieerden terwijl de Wehrmacht vanuit de bunkers het strand beschiet. De drie verschillende maps zijn gevarieerd en doordat het doel kan veranderen, blijf je scherp. Omdat je wordt beoordeeld op het uitvoeren van taken en niet alleen op het doden van de tegenstander is deze modus ook erg geschikt voor de nieuwkomer. War past goed in het moderne shooterlandschap en is een slimme toevoeging aan Call of Duty: WW2.
Het nieuwe, meer rigide Division-systeem vervangt het flexibele 'Pick 10'-systeem. Voorheen kon je bijvoorbeeld granaten achterwege laten om ruimte voor extra perks te maken, maar nu ben je gebonden aan een vast aantal beschikbare sloten voor wapen-mods en een enkele perk. Je Division legt je nog verder aan banden. De beschikbare perks zijn gespitst op de karakteristieken van de Division. Zo is Airborne beter met SMG's en is de Mountain-divisie meer voor de sniper rifles. Hoewel je dus kunt spelen zoals je wilt, doe je jezelf tekort als je de richtlijnen van de game niet volgt.
Het nieuwe Headquarters fungeert als je uitvalsbasis tussen missies, en is vergelijkbaar met de social hub uit Destiny. Hier komen achtenveertig spelers samen om te chatten, 1v1-matches te spelen, te prestigen, loadouts te testen en missies op te halen die te voltooien zijn in de verschillende multiplayermodi. Headquarters geeft je de ruimte om te ontspannen van je grind naar het volgende prestigelevel en sociaal te zijn met andere spelers, ook al komt daar weinig van terecht. Interactie met andere spelers komt neer op het kijken hoe anderen hun loot boxes met cosmetische items openen, en het theater geeft je de mogelijkheid om samen livestreams te bekijken. Het is een solide idee, maar na een tijdje verlang je toch terug naar een snelle menustructuur waarin je simpel gedaan krijgt wat je wilt.
Nazi Zombies keert ook terug en bevat een aantal verbeteringen ten opzichte van voorgaande titels. Allereerst is er een klassesysteem toegevoegd, waarin je bijvoorbeeld de rol van Offense of Medic op je neemt. Je hebt nog steeds maar één map om op te spelen, maar die is vele malen groter en bevat verschillende ontgrendelbare regio's om in rond te lopen. Bovendien zijn er verborgen doelen om te behalen, die uiteindelijk naar een verborgen einde leiden. De opzet van een wave-based shooter krijgt hierdoor meer diepgang en het mysterie van het verborgen einde geeft de modus veel meer replaywaarde.
Naast de kleine verbeteringen blijft Call of Duty: WW2 dicht bij de bestaande formule. Behalve War is er geen echt nieuwe gamemodus en, dus je bent opnieuw bezig met levels te behalen op je wapens en je personages, om uiteindelijk te prestigen en het riedeltje van voren af aan te beginnen. De Tweede Wereldoorlog-setting betekent dan wel dat er geen sprake is van wall running, jetpacks of regenerende health, maar finaal is het een nieuw likje verf voor dezelfde kamer. De game teert op bestaande concepten, maar als je op zoek bent naar echte vernieuwing, dan vind je die niet in Call of Duty: WW2.
Hoewel de singleplayer campaign van Call of Duty: WW2 qua toon de plank misslaat, werkt de multiplayer langzaam door aan kleine vernieuwingen die het spelplezier verhogen. War is een geslaagde en gevarieerde modus die niet misstaat tussen zijn gelijken en de verbeteringen aan Nazi Zombies laten je steeds weer terugkomen, op jacht naar dat geheime einde. De Headquarters-hub charmeert aanvankelijk, maar de toegevoegde sociale mogelijkheden wegen niet op tegen de snelheid van een klassiek menu. Call of Duty: WW2 verlegt de frontlinie, maar het is zeker geen blitzkrieg.
Call of Duty: WW2 is nu verkrijgbaar op pc, PlayStation 4 en Xbox One.