Castle of Illusion Starring Mickey Mouse review

De heks Mizrabel wordt getergd door de schoonheid van Minney Mouse en ontvoert haar naar haar kasteel, waar niets is wat het lijkt. Mickey Mouse raapt zijn moed bijeen en start het avontuur om zijn geliefde te redden en onderweg ook nog wat diamantjes te verzamelen.

Tot dusver de bekende plot van Castle of Illusion Starring Mickey Mouse, waar niet aan gesleuteld is. Deze versie van de game geniet echter een compleet nieuwe vormgeving. Het is geen regelrechte reproductie van het origineel, en dat is een plus. Waar veel remakes nogal eens te veel op nostalgie teren, biedt Castle of Illusion meer dan dat: het is een platformer die bestaansrecht heeft buiten het origineel.

De game is een remake van het gelijknamige spel uit 1990, destijds voor de Sega Genesis. Het spel is de eerste in een hele Illusion-serie, waarvan vorig jaar Epic Mickey: Power of Illusion nog uitkwam. Sega ziet nu de tijd rijp om terug te keren naar waar het allemaal begon, met de oorspronkelijke regisseur (Emiko Yamamoto) aan boord. Is Castle of Illusion alleen voor nostalgiefanaten of is het ook een aanrader voor nieuwe spelers?

De makers namen de basis en hebben die op een logische manier uitgebreid. Zo zijn er nu extra voorwerpen te verzamelen, zoals diamantjes en Donald Duck's chilipepers, die je kunt gebruiken om extra kostuums vrij te spelen. Die chilipepers zitten verborgen in optionele gebieden die toegankelijk zijn vanuit de normale levels. Zo zit er eentje verstopt in een kop koffie of moet je er eerst voor van blad tot blad springen terwijl je spinnen ontwijkt.

Deze levels zitten ook in het origineel, waar ze veel moeilijker waren maar waar je nu niet meer je leven kan verliezen. Doordat je deze uitdagingen nu zelf moet zoeken, wordt het lineaire karakter van het origineel wat opgebroken. Dat vergroot op diens beurt de herspeelbaarheid.

De game speelt daarbij een stuk soepeler dan het origineel door enkele subtiele aanpassingen. Zo hoef je bijvoorbeeld niet langer dubbel op de springknop te drukken om een monster te verslaan. Het is een kleine verandering als dat waardoor het spel zijn relaxte flow vindt. Door de levels springen, objecten verzamelen en nieuwe hoekjes van de wereld ontdekken gaat bijna als vanzelf.

Erg moeilijk is de game dan ook niet, wat ook is terug te zien in de eindbazen. De aanvallen zijn erg voorspelbaar: hun pogingen Mickey tot moes te slaan gaan over het algemeen alleen maar sneller, niet anders. Dat neemt niet weg dat ze een plezier zijn om te verslaan. Ze maken volop gebruik van het pseudo-3D perspectief, wat ze boeiender maakt dan het origineel. Daarbij passen ze uiteraard bij de wereld waar je je in bevindt. Zo moet je een groot monster verslaan wat in een milkshake-bad baddert, of neem je het op tegen een Jack-in-the-Box in de speelgoedwereld.

De werelden zijn erg gedetailleerd en prachtig gepresenteerd. Er is voortdurend leven op de achtergrond te zien zodat je nooit het gevoel hebt simpel van links naar rechts te wandelen. Rivieren, vogels, of vijanden zie je constant in de achtergrond bewegen. Sommige vijanden gooien dan weer troep naar je, zodat je ook moet oppassen voor aanvallen uit de diepte. Deze extra dimensie geeft de levels een vol en levendig gevoel.

Ondertussen word de actie verteld door een man die je doet denken aan je grootvader, die je een verhaaltje voorleest voor het slapen gaan. Het is bijna alsof je naar een tekenfilm kijkt en dat komt het spelplezier ten goede. Kleine, sfeervolle frivoliteiten als deze tonen dat het spel met heel veel liefde is gemaakt. Wel is de game aan de korte kant. Waar je eerst denkt dat zeven diamanten gelijk staan aan zeven werelden, blijkt dat de latere werelden er twee bevatten. Bovendien telt elke wereld slechts drie levels, waarvan de laatste steeds de eindbaas is.