Castlevania: Harmony of Despair

De multiplayer bestaat uit twee modi: Survival en Co-op. Dat eerstgenoemde kan je vergelijken met de klassieke deathmatch mode. Veel woorden ga ik er verder niet aan vuil maken. Dit is iets wat je misschien één of twee keer zult proberen uit nieuwsgierigheid en daarna nooit meer. Het gaat hem natuurlijk allemaal om de coöperatieve mode. Je doorkruist dezelfde zes stages, zij het deze keer met 2 tot 6 personen. Rechtvaardigt dit alle gebreken? God nee, maar nu valt er tenminste plezier aan te beleven. De zaken verlopen vlotter, je geraakt sneller bij de eindbaas en je kan paden volgen die eerder onbereikbaar waren. Afhankelijk van het aantal spelers zal je op verschillende plaatsen beginnen. Egotrippers kunnen in hun eentje de kortste weg richting eindbaas kiezen en hun ondergang tegemoet lopen. De slimme mensen onder ons zullen wat kistjes proberen meepikken, eventueel een medespeler vergezellen en netjes wachten tot de groep compleet is vooraleer de confrontatie aan te gaan. Als je dan ook nog eens in een goede groep terecht komt, krijg je in een mum van tijd de betere uitrusting in je bezit. Dit zorgt dat zelfs de offline ervaring er beter van wordt.

Helaas, zoals ik al zei, de multiplayer slaagt er niet in alle gebreken te dekken. Het verhoogt de herspeelbaarheid en al het grindwerk lijkt plotseling minder erg, maar je zult de zes stages nog steeds sneller beu worden dan je lief is. In traditionele RPG's is grinden een optionele activiteit naast de kern van het spel. Maar grinden lijkt hier echt de game op zich te zijn. Na twee uur spelen heb je alles wel al gezien en dan is er niets anders meer dan het eindeloze herspelen van levels voor betere accessoires. Maar waarvoor? Een extra stage? Een verborgen superhoofdman? Nee, dit is grinden om te grinden. Een reis zonder doel, alsof je de paradoxale trap van M.C. Escher bewandeld... En ik durf wedden dat er dan NOG mensen zijn die dit graag doen.

De match making is trouwens ook niet de meest gebruiksvriendelijke. Speciale voorwerpen zijn vaak gebonden aan een specifieke stage, maar je hebt bij de online match making geen optie om een stagevoorkeur op te geven. Tenzij je zelf een sessie start natuurlijk... De vraag blijft dan ook hoe lang mensen hierop actief zullen blijven. Nogmaals voor de duidelijkheid: de multiplayer optie is enkel online te gebruiken. Een spijtige keus, gezien de ruime schaal waarop je kunt in- en uitzoomen binnen een level een offline multiplayer zeker zou toelaten.

Over zoomen gesproken, hoe oogt het geheel eigenlijk? Wel, zoals een klassieke 2D Castlevania titel, met als enig verschil dat je tot 1080p kunt gaan. Naar goede traditie bestaat de game dus bijna volledig uit sprites, op de magiespreuken en grimoire's na. Wanneer je genoeg inzoomt, kun je effectief de pixels van de personages en vijanden tellen. We zitten hier dus duidelijk niet met een prachtig handgetekende brok animatie zoals pakweg BlazBlue.Toch ben ik bereid dit enigszins door de vingers te zien vanwege de duidelijke nostalgie die het hele 'hommage'-sfeertje tracht uit te dragen. Verder is ook elk personage voorzien van alternatieve kostuums - lees: acht verschillende kleurpaletten voor één en dezelfde sprite.

Over de muziek kan ik ook al niet veel kwijt, elk level heeft zijn eigen deuntje en bijpassende boss theme. Dat brengt het totaal op zo'n dozijn nummers in klassieke Castlevania stijl, inclusief elektrische gitaar. Niet echt memorabel of origineel, maar nog steeds toepasselijk voor zijn doeleinden.