Castlevania: Lords of Shadow
Beter laat dan nooit.
Om Castlevania: Lords of Shadow uit te spelen op de standaard moeilijkheidsgraad mag je je verwachten aan een avontuur dat makkelijk vijftien uur van je tijd en beslag zal nemen, en dan heb je zonder enige twijfel nog bijlange niet alle geheimen ontdekt. Nadat je een level binnen een hoofdstuk uitspeelt krijg je namelijk te zien voor hoeveel procent je "gezien" hebt. Gemiddeld kwam er bij ons telkens een score van 50% te staan, en dat komt doordat je om alle extra's te verzamelen binnen elk leven zult moeten backtracken, zoals dat in een Castlevania game de traditie is. Gaandeweg het spel zal Gabriel namelijk allerlei nieuwe functies voor zijn wapen ontgrendelen die je nodig hebt om obstakels te vernietigen/openen die de weg blokkeren. Zo kan hij pas in de weg staande pilaren vernietigen wanneer de kettingen van zijn kruis voorzien zijn van zaagspijkers, en kan hij eens zijn schoenen uitgerust zijn met een verse dosis magie door slecht gebouwde muren rammen. Meestal zijn er achter deze obstakels geheime – al dan niet op het slagveld bruikbare - voorwerpen te vinden die eens je ze per level allemaal gevonden hebt voor een procentueel perfecte score zorgen. Herspeelbaarheid? Check! Lange levensduur! Double check, gezien het uitspelen van Castlevania op een hogere moeilijkheidsgraad andere, meer uiteenlopende gevechtstactieken van je vergt.
Over de gevechten gesproken: deze zijn zelfs tegen de meest standaard vijanden best lastig. Je moet erg goed weten wanneer je Gabriel aanvallen moet laten blokkeren, of wanneer hij best uit de weg rolt. Daarbij komt nog eens kijken dat Mercury Steam tot en met het laatste hoofdstuk steeds nieuwe soorten tegenstanders op je loslaat, die elk het best verslagen kunnen worden aan de hand van een bepaalde aanvalsbeweging. Zowel voetvolk als eindbazen kun je – soms verplicht, soms optioneel – afmaken door een quick time event te triggeren. Deze QTE's bestaan meestal niet uit het indrukken van op het scherm verschijnende knoppen, maar door op het juiste moment op eender welke knop te rammen wanneer een kleiner wordende cirkel binnen een statische cirkel verschijnt. Simpel idee, maar het komt de gameplay enkel maar ten goede doordat de QTE's hierdoor meer op timing dan op je kennis van de knoppen op de controller berusten
Qua wapentuig blijft Gabriel doorheen het gehele spel trouw een zijn steeds evoluerende Combat Cross, maar er komen ook wat secundaire aanvalsvoorwerpen ten tonele. Zo kun je met dolken van op een afstand vijanden aanvallen, terwijl flesjes met daarin heilig water dienst doen als de granaten in Lords of Shadow. Magische feeën kun je dan weer vergelijken met flashbang grenades, terwijl het samenbrengen van vier paars gloeiende kristalscherven je de mogelijkheid geeft om a la Final Fantasy een summon te doen van een alles vernietigend monster. Tel daarbij op dat Gabriel zijn aanvallen met zijn crucifix én de secundaire wapens twee maal kan aanpassen door ze te combineren met Light- en Dark Magic, en je weet wel dat er tijdens gevechten genoeg variatie te vinden is.
Nog meer afwisseling komt er doordat je bepaalde tegenstanders als het ware kan temmen. Dat doe je door hun levensbalk naar het absolute minimum te brengen, om vervolgens aan de hand van een quick time event op hun rug te springen om hen te besturen. Ook dit zagen we al eerder in andere titels binnen het genre, maar ook hier wou Mercury Steam nét dat tikkeltje verder gaan dan wat je zou verwachten. Elk te temmen beest heeft namelijk een speciale vaardigheid die je moet gebruiken om progressie te boeken. Zo kan een tarantula onder je controle een web spinnen over eerst nog onoverkomelijke kloven, terwijl een bestuurbare weerwolf op muren kan klimmen. Heeft je slaaf zijn taak gedaan, dan laat je Gabriel gewoon zijn keel oversnijden. De mounts doen met andere woorden dienst al tijdelijke vaardigheden voor Gabriel, een erg knap concept en alweer eentje dat gewoon perfect werkt!
En dan hebben we het nog niet eens over het grafische vertoon van de nieuwe Castlevania gehad. Het plafond ligt in mijn ogen nog steeds bij de oogverblindende prestatie die Naughty Dog met hun Uncharted 2 neergezet heeft, maar Lords of Shadow komt verdomme dicht in de buurt! Elke omgeving barst van de details, met prachtige weers- ,licht-en schaduweffecten wanneer het level zich in de buitenlucht afspeelt. Kom je binnen in een of ander kasteel, dan drupt de sfeer letterlijk van je scherm door de unieke architectuur of de passende muziek die op de achtergrond te horen is. Bovendien blijft de framerate van het spel ten alle tijden lekker stabiel, zelfs wanneer er tientallen vijanden in beeld zijn die je in de pan hakt, samen met alle rondom staande tafels, stoelen en kasten die je ook nog eens aan scherven kan slaan! Af en toe zie je wel eens een kartelig randje opduiken, maar je moet er ook rekening mee houden dat Castlevania: Lords of Shadow zowel op de Xbox 360 als de qua hardware superieure PlayStation 3 uitkomt. Ga je voor de X360-versie, dan moet je rond het midden van de game de tweede disc in je console proppen. Alleen dat feit al geeft aan dat Mercury Steam werkelijk alles uit beide platformen wilde pompen, en met succes.
Wat ontbreekt er voorlopig nog aan deze lijvige review? Een beschrijving van het verhaal natuurlijk! We hebben dit tot het laatste laten liggen omdat dit het enige minder positieve punt is dat we aan Castlevania: Lords of Shadow kunnen verbinden. Doordat het spel bestaat uit hoofdstukken, elk opgesplitst in levels, voelt het plot wat gefragmenteerd en soms onsamenhangend aan. De manier waarop Sir Patrick Steward als verteller alles aan elkaar praat is best sfeervol te noemen, maar het is vooral Gabriel zelf die gedurende zijn epische reis relatief zielloos blijft aanvoelen. Slechts af en toe krijg je hem te horen - Robert Carlyle stond in voor zijn pakkende stem -, maar veel memorabele dialogen zijn er in het spel niet te vinden. Ook het algemene plot, zijnde het vernietigen van de Lords of Shadow, krijgt niet genoeg uitdieping om nog lang in je hoofd te blijven rondspoken. We hopen dan ook vanuit het diepste van ons hart dat Mercury Steam dit pijnpunt zal verhelpen in de onvermijdelijke sequel.
De impact die Castlevania: Lords of Shadow op me had vergelijk ik graag met de onverwachts puike prestatie die de relatief jonge ontwikkelaar Rocksteady begin vorig jaar wist neer te zetten met Batman: Arkham Asylum. Ook Mercury Steam bewijst met deze titel in één klap dat ze vanaf nu bij de groten der aarde gerekend mogen worden. Oerdegelijke – soms geleende – gameplay, prachtige graphics, een lange levensduur én replay value zorgen ervoor dat Lords of Shadow niet zal misstaan binnen de collectie van X360- en PS3-bezitters die houden van adrenaline verhogende actiespellen. Mocht de ontwikkelaar wat meer tijd gestopt hebben in de uitdieping van het verhaal ging de nieuwe Castlevania met een perfecte score aan de haal. Nu krijgt de game een moddervette negen, en ik bombardeer het mogelijke vervolg meteen even tot een van de titels waar ik het meest naar uitkijk gedurende de komende tijd.