Catherine
Of Katherine?
De game is tevens erg pittig. Er zijn drie moeilijkheidsgraden en het verschil is duidelijk. De configuraties van de blokken verschillen namelijk per moeilijkheidsgraad, waardoor er op normal veel harder gepuzzeld moet worden dan op easy. Op easy heb je bovendien ook nog een hulpmiddel in de vorm van een functie die je in staat stelt om de laatste actie ongedaan te maken die afwezig is op de andere niveaus. Bovendien zijn er allerlei strategieën die je jezelf eigen moet maken, maar deze zal je gaandeweg ontdekken door met schapen te praten in de ruststukken tussen levels en door ervaring op te doen. Mensen die op zoek zijn naar een uitdaging kunnen dan ook gerust op normal beginnen zonder zich te hoeven schamen. Om een indicatie te geven van hoe lastig het is: sommige levels kostten mij misschien wel veertig pogingen om te voltooien terwijl ik een groot liefhebber van uitdaging, platformen en puzzelen ben. Dit werd echter nergens frustrerend, behalve op de momenten dat alle levens op waren geraakt.
Catherine werkt namelijk met een ouderwets levenssysteem, waarbij levens aangevuld kunnen worden door de kussens die in de levels liggen te verzamelen. Zijn ze echter op dan word je naar het menu gegooid en moeten en duurt het meestal weer even voor je aan het spelen bent door de laadtijden en de cutscenes (die overigens allemaal overgeslagen of gepauzeerd kunnen worden). Gelukkig is het mogelijk om tussen elk level te saven om het lijden te verzachten, maar desondanks voelt het als een onnodige toevoeging.
Wat betreft de herspeelbaarheid en lengte van de game hebben gamers hier niet te klagen. Zoals al eerder gezegd zal Vincent sms'jes kunnen beantwoorden, maar zal hij ook tussen elk level in de nachtmerries op de biechtstoel plaats moeten nemen waar hem een vraag gesteld wordt. Deze keuzes hebben vrij weinig directe invloed op de richting van het verhaal, maar bepalen wel welk van de acht (!) verschillende eindes je voorgeschoteld krijgt. Andere uitdaging komt er in het behalen van de gouden prijs voor de nachtmerries, waarbij het zaak is om zo snel mogelijk de top te bereiken en onderweg zo veel mogelijk gouden munten te verzamelen. Door gouden prijzen te verzamelen kan je dan weer vier levels vrijspelen voor de Babel-modus. Hierin moet je zo hoog mogelijk op immense torens zien te komen in een zo kort mogelijke tijd, waardoor het vooral om de highscores draait. Dan is er nog de arcadekast Rapunzel waar ik het al eerder over had en deze bevat nog eens 64 levels in de stijl van de hoofdgame. Deze levels hebben een andere presentatie, zijn kleiner en hebben geen tijdsdruk waardoor je rustig de tijd kan nemen. Tot slot is er nog de Colloseum-modus waarin twee spelers tegelijkertijd kunnen klimmen en elkaar kunnen helpen of tegenwerken. Genoeg om te doen dus in een game die op zichzelf al zo'n twintig uur in beslag zal nemen als je op de normale moeilijkheidsgraad speelt.
De presentatie van de game is tot slot over het algemeen uitstekend. De cutscenes bestaan uit een mix van geanimeerde cutscenes en 3D-beelden die elkaar geregeld afwisselen, waarbij het verschil tussen deze twee nergens storend is. Ook de karakters ogen goed, waarbij vooral de gezichtsuitdrukkingen onberispelijk zijn. Wanneer Vincent zich in hachelijke of onverwachtse situaties bevindt, kan je er prat op gaan dat hij weer een hilarisch gezicht trekt, wat erg op de lachspieren werkt. De levels zelf bevatten dan weer genoeg variatie en zijn thematisch ingedeeld waardoor er genoeg afwisseling is, al zien de blokken er natuurlijk altijd hetzelfde uit. Helaas haalt de framerate tijdens deze stukken de ervaring af en toe onderuit. Doorgaans volstaat deze, maar tijdens bepaalde levels kakt deze duidelijk merkbaar in, wat het spelen ook lastiger maakt. Maar de show wordt bovenal door het geluid gestolen. De cast die de karakters van stemmen voorziet is, op een enkele uitzondering na, ronduit fantastisch en een feest van herkenning voor anime-liefhebbers. Ook de soundtrack is een genot voor het oor. De muziek tijdens de nachtmerries bevat namelijk veel bekende stukken uit de klassieke muziek die op moderne wijze uitgevoerd worden wat een uniek maar herkenbaar geluid oplevert.
Al met al is Catherine dus een unieke game geworden al is het niet wat het op het eerste gezicht lijkt te zijn. Het verhaal draait om de onzekerheid van de moderne man en bevat bovennatuurlijke, erotische komische elementen waarbij het allemaal fantastisch gepresenteerd wordt. De gameplay staat hier dan weer compleet los van en zal zeker niet iedereen aanspreken en voor sommigen zelfs een barrière vormen door de moeilijkheidsgraad. Voor mensen die niet vies van puzzelen en platformen zijn, valt er echter meer dan genoeg uit de game te halen en biedt de game een hoge mate van uitdaging en herspeelbaarheid. Catherine laat zien dat Japan nog steeds kwaliteit kan leveren als er voor gekozen wordt om de eigen stem te laten horen in plaats van met ingetrokken staart achter het Westerse baasje aan te hollen.
Over het importeren van Catherine: de menu's zijn geheel in het Engels en de gameplay is intuïtief genoeg om op te pakken zonder dat je een woord Japans kan lezen. Houd er echter rekening mee dat het verhaal en de karakters een groot deel van de ervaring vormen en dat het onmogelijk is om optimaal van de game genieten als dit grotendeels langs je heengaat. Vrijwel alle tekst in de game is ingesproken en ondertiteld. Houd er tot slot rekening mee dat alleen de PS3-versie regiovrij is en dat Atlus deze zomer een Amerikaanse versie op de markt zal brengen.