Child of Light review

Een traditionele RPG naar de standaard van Japan, zo geschapen dat iedereen de game spelen kan. De eeuwige grind verbannen en buiten de poorten gezet, de eindbazen genadig, des te meer pret. Een nobele missie, dat is Child of Light beslist. De waardevolle juwelen van het genre opgepoetst, de hindernissen gewist.

Met Final Fantasy en Chrono Trigger in het achterhoofd betreedt Ubisoft Montreal een pad dat de studio niet eerder heeft bewandeld. Een groter contrast is bijna onmogelijk; na het schrijven van het bloederige Far Cry 3, stort Jeffrey Yohalem zich op het fantasievolle JRPG-genre. De game onderscheidt zich echter van zijn onuitputtelijke oosterse inspiratiebron; Child of Light is gemaakt voor iedereen. De reis door een mythisch epos mag volgens de ontwikkelaar niet te moeilijk zijn.

Als een voorgelezen bedtijdverhaal word je het fabelachtige koninkrijk van Lemuria ingeloodst. Uitsluitend in rijm, zoals dat een degelijke sprookjesverteller betaamt. Het hoofdpersonage Aurora ontwaakt uit haar slaap en bevindt zich op een surrealistische plek die veel weg heeft van een lucide droom. Vreemde flora en fauna, een reus die in de verte rondstruint, en ruïnes van een lang vervlogen rijkdom zijn allen een teken dat de jongedame ver, ver van huis is.

Feature Trailer - Child of Light [NORTH AMERICA]

Bekijk op YouTube

Dartelend door deze waterverfcreatie, ben je op zoek naar een manier om thuis te komen. Het pastelkleurige koninkrijk is volledig in 2D ontworpen en hier ren en spring je harmonieus doorheen. De simpliciteit van Lemuria is geïnspireerd door 18e eeuw en dit is een stijl die je eerder zou toeschrijven aan een lieftallige indiegame. De UbiArt-engine die voorheen is gebruikt voor Rayman Legends schijnt hier in volle glorie. De moeite die in dit ontwerp is gestoken is opzienbarend, en je neemt dan ook vaak eventjes de tijd om rond te kijken.

Stapvoets maak je vaart langs donkere grotten, groene grasvelden en steden die zich in de lucht bevinden. Al snel leer je te vliegen, waardoor het platformelement in de game volledig ongedwongen voelt. De wereld waarin Aurora onvrijwillig terecht is gekomen zit daarnaast vol puzzels en andere raadsels die de weg voor haar blokkeren. Het niveau dat vereist is om een deur te ontgrendelen is vaak simpel in opzet en weinig uitdagend. Maar naast het mysterieuze pracht en praal dat voorbij komt tijdens je reis, loert er ook gevaar op de route.

Zwijnachtige krijgers, vergroeide reptielen en overig addergebroed veranderen Lemuria in een paradijs vol onheil. Na het aantreffen van een vriendelijke vuurvlieg, neem je het samen tegen de kwaadaardige schepsels op in turn-based gevechten. En hoewel dit systeem door het veelal trage tempo lang niet voor iedereen is weggelegd, loopt het in Child of Light het als een trein. Met een tijdsbalk wordt de beurt van vriend of vijand aangegeven. Het verloop van deze klok beïnvloed je door betoveringen, waardoor het zomaar kan gebeuren dat je een beurt overslaat. Deze onvoorspelbare wendingen geven het turn-based principe een levendige draai.

Met een handvol confrontaties achter de rug, kom je meer goedaardige bewoners tegen in de verschillende gebieden die Child of Light rijk is. En op het moment dat zij onderdeel worden van je gezelschap, wordt de strijd een stukje interessanter. De grote variatie aan vaardigheden zorgt voor een constante wisseling van personages, om zo de zwaktes van je vijanden te exploiteren. Waar in turn-based games een deel van je groep nog wel eens ongebruikt blijft, heeft Child of Light geen ondergeschoven kindjes.

Hoewel vermakelijkheid en tactisch inzicht hier naadloos op elkaar aansluiten, zijn de gevechten op geen enkel moment levensbedreigend. De wezens waartegen je strijdt worden steeds groter en hun onzichtbare levensbalk groeit met ze mee. Maar de vijanden laten zich makkelijk kennen en de helende krachten van je trouwe vuurvlieg komen erg vaak van pas. Daarbij is er een overschot aan gezondheidsdrankjes in Lemuria, waardoor zelfs de meest groteske eindbazen je geen Game Over scherm kunnen bezorgen.

Het voordeel van deze vlotte vooruitgang is dat het welbekende 'grinden' uit Child of Light verdreven is. Geen eindeloze herhalingsoefeningen voordat je verder kunt naar het volgende hoofdstuk. Maar deze designkeuze brengt vooral afbreuk in de balans van de game. Doordat elk personage geregeld een level stijgt, wordt het verdelen van de verdiende vaardigheden een tijdrovende klus. Bovendien vertroebelt de uitdaging in een laat stadium; het kost meer tijd om een vijand te doden, maar niet meer moeite.

De liefdesbrief van Ubisoft naar het JRPG-genre is welbedoeld en op het eerste gezicht een zeer doeltreffende vertaling. Het gevechtssysteem is intuïtief en doet compleet vergeten dat dit een eerste poging betreft van de ontwikkelaar. Sterker nog: het maakt turn-based interessant voor degenen die deze manier van spelen eerder als te passief ervaren. De tijdsbalk zorgt tijdens de gevechten voor een dynamiek die goed gepaard gaat met gebruiksvriendelijkheid.

Op momenten is de game echter té toegankelijk, waarmee de studio het genre weleens uit het oog verliest. De moeilijkheidsgraad is dan wel aan te passen, maar als na tien uur de aftiteling voorbij rolt verlang je naar meer. Meer tijd met de personages die je naar eigen visie hebt aangepast en meer onbetreden dorpjes en bossen. Meer uitdaging zou ook welkom zijn, maar de doelgroep die Ubisoft voor ogen heeft neemt zeker genoegen met deze instap-JRPG.