Command & Conquer 4: Tiberian Twilight

Door stukken Tiberiumgesteente te bemachtigen die overal te vinden zijn, kan de rang van de eenheid in kwestie stijgen of kan je Command Points en Upgrade Points verdienen. Command Points zorgen voor meer units die gebouwd kunnen worden, Upgrade Points geven je vanzelfsprekend toegang tot enkele upgrades. Deze zijn afhankelijk van met welke klasse je speelt, en blijven gedurende de rest van het spel gelden voor bepaalde units. Door upgrades kan je bijvoorbeeld de reikwijdte van wapens vergroten, sneller bewegen, en meer schade aanrichten. Bovendien beschikt elke Crawler over enkele speciale krachten waarvoor je Power Points nodig hebt, zoals het inlassen van doeltreffende air strikes dankzij de Support Crawler. Deze zaken zorgen voor een beetje broodnodige diepgang, maar ook hier beschik je aanvankelijk over bitter weinig krachten. Buiten tabbladen voor de hierboven vermelde nieuwigheden is de interface amper gewijzigd tegenover de vorige games uit de reeks, en dat is uiteraard een pluspunt.

Typerend voor de franchise zijn de FMV-tussenfilmpjes, waarbij de personages vertolkt worden door echte acteurs, en deze keer is dat niet anders. Hoewel de filmpjes nog steeds voor een optimaal inlevingsvermogen zorgen aangezien de acteurs doen alsof je effectief als generaal bij hen in de ruimte staat, zijn de acteerprestaties een pak minder dan voorheen. De makers beoogden een meer duistere sfeer voor deze game, en daar zijn ze wat het verhaal betreft redelijk in geslaagd, maar daardoor zijn de cutscènes helaas ook saaier geworden. Enkel de vaste waarde, Joe Kucan als Kane, weet vertrouwd en overtuigend over te komen. Begrijp me niet verkeerd, de filmpjes zijn nog steeds een relatief unieke feature en de kwaliteit is zeker niet slecht, maar ik ben beter gewoon van de reeks.

De soundtrack is een volledig ander verhaal. James Hannigan, Timothy Michael Wynn en Jason Graves zijn drie topcomponisten die voor enkele epische stukjes muziek hebben gezorgd die je op het slagveld vergezellen. De grafische kwaliteit van de game is bij momenten meer dan voldoende, en dat geldt eveneens voor de talloze effecten zoals ontploffingen en laserschoten. Maar hoewel de makers ons een heuse update beloofden, zien de graphics er toch amper beter uit dan in Command & Conquer 3. Wel goed nieuws voor de bezitters van een gemiddelde PC dus, want de systeemvereisten vallen heel goed mee en de laadtijden zijn bijzonder kort. De maps die onderling maar net genoeg variatie bevatten zijn steeds gevuld met strategische hellingen, grond die opengebroken wordt door grote Tiberiumbrokstukken en een aantal ruïnes van moderne gebouwen.

Steeds meer PC-games maken gebruik van het Digital Rights Management-systeem, en ook Command & Conquer 4 ontsnapt daar niet aan. Concreet houdt het in dat je een account moet aanmaken via ea.com waaraan je je game koppelt, vooraleer je kunt opstarten. Bovendien is een voortdurende verbinding met het internet vereist, want anders wordt het spel gepauzeerd. Als je over een onstabiele internetverbinding beschikt of gewoon zonder zit laat je deze dus best links liggen. Toch is er ook een aangename feature verbonden aan het verplicht online zijn. Als je in het menu komt maak je namelijk onmiddellijk verbinding met een chatruimte, waar je alles dat je maar wilt in kwijt kunt (zolang het gamegerelateerd blijft uiteraard, ik zie je al denken). Het is ook mogelijk om heel de campagne met twee te spelen via het internet, waardoor de spelbeleving toch al iets aangenamer wordt. Dat geldt trouwens extra voor de skirmish- en multiplayermodus. In de multiplayer kan je in teams tegen elkaar spelen of met z'n allen computergestuurde tegenstanders te lijf gaan, in gevechten waarbij er maximum vijf deelnemers per team mogen zijn. Jammer genoeg is er maar één speltype, maar het is er wel één die de moeite waard is.

Aangezien Crawlers die het loodje hebben gelegd na twintig seconden respawnen, is de enige manier om te winnen binnen het tijdslimiet zoveel mogelijk punten scoren voor je team. Dat kan je verwezenlijken door units van de tegenstander een kopje kleiner te maken en Tiberium Control Nodes (TCN's) te veroveren. Het principe is gelijkaardig aan Conquest, een populaire multiplayermodus van shootergames. Ideale keuze van de makers, aangezien je met de Crawlers best zoveel mogelijk in beweging blijft zonder een vaste basis te hebben om op terug te vallen. Rond de Nodes is er geen 'Fog of War', waardoor je steeds kunt zien wie de Node in handen heeft om vervolgens een tegenaanval te plannen.

Er zijn twaalf maps die net iets te klein zijn om voldoende chaos in te blikken. Het is namelijk in de multiplayer dat de nieuwe gameplayfeatures pas echt tot hun recht komen. De gameplay verloopt een pak sneller, de talloze spelers kunnen eindelijk voor veel units zorgen, en het is gewoon leuk om één van de drie klassen te kiezen en op die manier een bepaalde stijl te ontwikkelen, om door teamwork zoveel mogelijk TCN's te bemachtigen. Het is trouwens mogelijk om heel je match op te nemen, zodat je alles achteraf nog eens kunt herbeleven. Aangezien je niet echt kunt sterven en het allemaal best eenvoudig werd gehouden heb je heel weinig RTS-voorkennis nodig om met de multiplayer aan de slag te kunnen, waardoor het een toegankelijke en aangename feature is geworden. Toch kan ik het niet laten om de opvallende gelijkenis met de populaire multiplayer van Warhammer 40k: Dawn of War II aan te kaarten, en alweer rijst de vraag: hoort dit allemaal wel thuis in een Command & Conquer-game?