Conarium review
H. P. Lafcraft.
Conarium is een andere naam voor de pijnappelklier, een klier in je hersenen waarin volgens de Franse filosoof René Descartes je ziel huist. Het is ook de naam van de nieuwe game van Zoetrope Interactive. De game van de driekoppige Turkse ontwikkelaar is echter geen digitale variant van hersendoktertje spelen, maar wil een vervolg zijn op de novelle 'At the Mountains of Madness' van de Amerikaanse horror- en sciencefictionauteur H. P. Lovecraft. In een notendop: de game belooft onwerkelijke mysteries in oeroude ruïnes terwijl je met waanzin flirt.
Conarium begint veelbelovend: na een bevreemdende intro word je zonder houvast wakker in een kamer die door een vreemd, stroboscoopachtig toestel verlicht wordt. Na wat rond te snuffelen ontdek je dat je in een onderzoeksbasis op Antarctica bent. Gaandeweg lees je log- en dagboeken, beluister je audiofragmenten en vis je weggegooide propjes papier uit vuilnisbakken, en achterhaal je dat je zelf een onderzoeker bent - en de enige levende ziel op de Zuidpool. Aan jou om te ontdekken wat er zich in de basis heeft afgespeeld. Het mysterie is bijzonder prikkelend en zet je ertoe aan om elk hoekje en gaatje van de basis te verkennen.
Dat is ook nodig, want om het verhaal van Conarium helemaal te begrijpen, moet je verborgen documenten zoeken en gebeurtenissen zelf met elkaar verbinden. Die aanwijzingen liggen echter niet voor het grijpen, dus je moet je ogen goed open houden. Ook zijn er veel verwijzingen naar andere Lovecraft-verhalen in de game verstopt, zoals een miniatuur van Cthulhu of de beruchte Necronomicon. Als je met Lovecrafts werk vertrouwd bent, is Conarium een feest van herkenning. Elk gevonden geheim geeft dan ook een bevredigend gevoel.
Naast je ogen moet je af en toe je hersenen gebruiken om het mysterie in Conarium te ontrafelen. De game heeft een aantal puzzels, waarvan enkele je ertoe aanzetten om schijnbaar onschuldige omgevingselementen met elkaar te verbinden. De puzzels zitten goed in elkaar en geven je een zeer belonend gevoel, want Conarium schenkt je veelal een nieuw geheim voorwerp. Daardoor kijk je steeds reikhalzend uit naar de volgende puzzel.
Maar daar begint Conariums schoentje te knellen. Er zijn namelijk te weinig puzzels die het voortdurende rondlopen en -kijken onderbreken. Ook de actiesegmenten zijn dun gezaaid: het handvol keren waarop je iets moet ondernemen, komt dat neer op in een rechte lijn van punt A naar B rennen. Na verloop van tijd kruipt de sleur erin en krijg je het ongemakkelijke gevoel dat je toch een walking simulator aan het spelen bent.
Het helpt ook niet dat de spannende sfeer van in het begin gaandeweg verwatert. Terwijl het dreigende gevoel net zou moeten toenemen als je je eerste stapjes in oeroude ruïnes zet, vindt het omgekeerde plaats door een gebrek aan dreiging. Net daarin schuilt Conariums grootste probleem: de game slaagt er niet in om de ideeën van Lovecraft op een bevredigende manier naar een game te vertalen. Nergens voel je je een ongemakkelijke indringer die op plaatsen komt waar hij nooit hoort te komen, maar waan je je eerder een toerist die door een interactieve rots- en plantentuin loopt.
Dat is mede aan het leveldesign te wijten. Conarium ziet er door het gebruik van de Unreal Engine 4 dan wel heel goed uit, maar de tempels en ruïnes die je verkent vallen al heel snel in herhaling. Denk aan de Draugr-cryptes uit Skyrim, maar met de lineariteit van de dungeons uit Oblivion. Zelfs de hagedisachtige mummies uit Conarium herinneren wel erg aan de Argonians uit The Elder Scrolls. In plaats van bevreemding, stoot je vooral op herkenning. De doodsteek voor elke horrorgame.
Er zijn nog andere euvels die de ervaring een stok in het wiel steken. Het stemacteerwerk is bij vlagen ondermaats. Als het hoofdpersonage Frank Gilman bang is, klinkt het eerder alsof hij heel dringend naar het toilet moet. Daarnaast heeft de game enkele points of no return, die nergens aangekondigd worden. Dat zou weliswaar de flow van de game onderbreken, maar het is niet fijn dat je niet even kunt terugkeren om een optionele puzzel op te lossen als je tegen beter weten in een object hebt geactiveerd dat je naar een andere locatie teleporteert. Conarium heeft weliswaar meerdere eindes, dus als je de game nog eens doorspeelt, kun je met je voorkennis de puzzel wel eerst oplossen. De vraag is alleen of je daar nog veel zin in zult hebben.
Zoetrope Interactive slaagt er uiteindelijk niet in om een sterke game-interpretatie van Lovecraft te maken. Conarium begint erg goed en prikkelt je nieuwsgierigheid met de vele geheime voorwerpen, maar zakt na verloop van tijd door de monotone omgevingen en het gebrek aan afwisseling in elkaar. Je voelt je nergens op je ongemak, en dat is een groot gemis. De waanzinnig lange zoektocht naar dé Lovecraft-game is dus nog niet voorbij.
Conarium is vanaf 6 juni beschikbaar op de pc.