Crypt of the Necrodancer review
Dood re mi.
Het hoeft niet meer gezegd dat dansen hipper dan ooit is. Je kunt de televisie niet meer inschakelen of je stoot op het zoveelste programma waarin dansers vaak middels haast bovenmenselijke bewegingen een gooi naar de roem doen. Alsof hun leven ervan afhangt. In Crypt of the Necrodancer mag je dit zelfs letterlijk nemen. Je danst je echter geen weg naar de beroemdheid, maar naar je kloppende hart.
Crypt of the Necrodancer is de debuutgame van Brace Yourself Games. De studio wil een roguelike maken die 'fair' is. Het is een mooie manier om te zeggen dat elke dood enkel en alleen jouw schuld is. De game reikt je de gebruiksvoorwerpen aan en het is aan jou om ermee te leren omgaan. Dit zijn standaarden die ontwikkelaars van roguelikes weliswaar reeds langer hanteren. Wat Crypt of the Necrodancer echter van andere roguelikes onderscheidt, is niet dat zwaarden en magie je belangrijkste wapens zijn, maar muziek.
De game is in de eerste plaats namelijk een ritmegame. Door op het ritme van de muziek op de pijltjestoetsen te drukken, beweeg je en val je vijanden aan. Dit klinkt eenvoudig, maar is aanvankelijk behoorlijk moeilijk. Nog voor je er erg in hebt, veegt een simpel skelet de vloer met je aan en sta je terug in de beginruimte. Je fronst eens en probeert het eerste level nog eens. En nog eens. En na enkele pogingen klikt het: net zoals jij zijn ook je vijanden onderdanig aan het ritme.
Het is een originele manier om orde te introduceren in een genre dat per definitie door willekeur gekenmerkt wordt. De levels en voorwerpen die je vindt worden weliswaar telkens opnieuw gegenereerd, maar de vijanden en hun aanvalspatronen blijven dezelfde. Oh, dat vervelende skelet springt slechts bij elke tweede beat? Bij de eerste beat breek je al zijn botten. De rode draak kan enkel horizontaal vuurspuwen en beweegt slechts om de twee beats? Dan val je 'm lekker langs onder of boven aan en maak je je op tijd uit de voeten. Zolang je niet geraakt wordt, bouw je een combo op. Hoe hoger de combo, des te meer goud en punten je verdient. Het is een simpel maar doeltreffend systeem.
Naast je gevoel voor ritme gebruik je wapens en voorwerpen met verschillende effecten om je vijanden een toontje lager te laten zingen. Zo hak je met een tweehandig zwaard op vijanden voor je in, bestook je hen vanuit de verte met pijl en boog of vernietig je ze met een allesverzengende vuurspreuk. De combinaties zijn eindeloos. Hoe gefrustreerd je bent als de game je slechte voorwerpen toebedeelt, zo euforisch ben je als je in het zwaarste pantser met je bespijkerde laarzen ritmisch door de levels stompt en alles op je pad met je donderbus van de kaart veegt. Tot je in je euforie het ritme vergeet en een minotaurus je verplettert.
Haaks op de charmante en functionele 16-bit graphics staat het kloppende hart van Crypt of the Necrodancer: de soundtrack. Dat de muziek in de game meer dan een bijkomstigheid is, is zonder meer duidelijk. Brace Yourself Games heeft met Danny Baranowsky als componist een zwaargewicht in handen. Hij is onder meer verantwoordelijk voor de soundtrack van browsergame Canabalt en indie klassiekers Super Meat Boy en The Binding of Isaac. En met Crypt of the Necrodancer heeft hij weer klinkend werk geleverd. Elk level zet zacht in, maar ontbarst al gauw in een bombastische melodie waarop zelfs de koopman uit volle borst meezingt. Als je uiteindelijk zelf voor de muziek bezwijkt, is het duet compleet.
De game is echter niet vrij van een paar valse noten. Zo moet je voor het gebruik van toverspreuken of genezende voorwerpen twee pijltjesknoppen tegelijkertijd indrukken. Dit is veelal geen probleem aangezien elke combinatie aan een bepaalde actie toegewezen is. De zeldzame keer dat je echter over twee voorwerpen beschikt die dezelfde knoppencombinatie vereisen, kan je het level evengoed herstarten. Het is niet fijn om in plaats van een wapen te herladen je speciale laarzen te activeren waardoor je met een dubbele sprong tussen vier vijanden belandt.
Het grootste probleem met Crypt of the Necrodancer is echter dat je er heel vlug op uitgekeken bent. Met een beetje geluk loop je de twaalf levels snel door en heb je al gauw alle extra voorwerpen vrijgespeeld. Er zijn dan wel twaalf personages om uit te kiezen, maar deze bieden te weinig variatie om je de levels nog een keer te laten spelen. Één personage gebruikt enkel bommen en een ander doodt zelfs geen vijanden. Uitdagend, maar het verlengt de levensduur allerminst. Ook de Daily Challenge, All Zones Challenge en verhaalmodus doen dit niet. Deze modi lijmen slechts alle levels aan elkaar zonder dat ze iets wezenlijks aan de ervaring toevoegen.
Toch is Brace Yourself Games glansrijk in zijn opzet geslaagd. Crypt of the Necrodancer balanceert perfect tussen frustratie en euforie. Elke dood is vermijdelijk en als je het loodje legt, trek je er een nuttige les uit. Je slijt er dan wel geen tientallen uren mee, maar je hebt je heel erg vermaakt voordat je uitgedanst bent. Zoals het een goede roguelike betaamt.
Crypt of the Necrodancer is nu verkrijgbaar voor pc, Mac en Linux.