Daemon X Machina review - Robots met roestvlekken
Staat op losse schroeven.
In deze Daemon X machina review haalt Randolf zijn gereedschapskist boven water om de mechagame grondig te controleren. Een grote beurt blijkt op zijn plaats.
Met de recente release van Neon Genesis Evangelion op Netflix en de daaropvolgende opleving van het mechagenre in de mainstreammedia, lanceert Daemon X Machina voor de Nintendo Switch in een gunstige periode. In de actiegame van de Japanse ontwikkelaar Marvelous hijs je jezelf in een soortgelijke robot. Je scheert met een noodvaart op je tegenstanders af en na de clash verbrokkelen omliggende gebouwen door de verwoestende aanvallen die over en weer vliegen. Wat je kent uit de talloze animetitels speel je in Daemon X Machina nog eens na. Met als verschil dat je nu helemaal zelf de baas bent over de looks en de uitrusting van je mech.
In Daemon X Machina speel je als een cyborgachtige Outer en zijn eigen mech, ook wel Arsenal genoemd. De postapocalyptische wereld wordt door kwaadaardige AI bedreigd en om de mensheid daartegen te beschermen zijn verschillende facties opgericht met elk hun eigen huurlingen en vaak ook verborgen agenda's. Genoeg ingrediënten dus voor een sterk verhaal vol politieke intriges en interessante vraagstukken over de gevaren van kunstmatige intelligentie. Op papier althans. Want in de praktijk blijkt het plot juist een van de zwakste plekken van de game.
Dat is met name te wijten aan de manier waarop het verhaal wordt gebracht. Zo zijn de dialogen tijdens missies in het heetst van de strijd moeilijk te volgen. Buiten de combat krijg je dan weer houterige cutscenes, irritante voice acting en lappen tekst voorgeschoteld die de vaart uit de snelle actie halen. Van logica is ook weinig sprake. Al vroeg wordt duidelijk dat de AI die missies verstrekt wellicht ook corrupt is, omdat hij de facties telkens weer tegen elkaar opzet. Personages merken dat op en trekken zich er vervolgens niets van aan om alsnog met elkaar op de vuist te gaan. Op zulke momenten kun je alleen maar je schouders ophalen en doen wat de game je opdraagt, hoe onzinnig je doelen ook zijn.
Het personaliseren van je robot speelt een belangrijke rol en is deels beter gelukt. Zo zijn er tientallen wapens te verzamelen waarvan je er tijdens missies vijf bij je kunt dragen: twee in je handen, twee reservewapens op je rug en nog eentje op je schouder. Dat gaat van lasergeweren en sniper rifles over zwaarden en schilden tot hittezoekende raketten... Nieuwe uitrusting verdien je door ze van neergeschoten tegenstanders te stelen. Net zoals in Monster Hunter uit zich dat in een verslavend ritme van vechten, verzamelen en je nieuwe speelgoed testen. Op die manier met verschillende loadouts experimenteren is een van de sterkste kanten van Daemon X Machina.
Het idee is bovendien dat bepaalde missies met bepaalde wapens beter te tackelen zijn. Grote open gebieden lenen zich beter voor sluipschutters terwijl je indoor beter een shotgun meebrengt. Na verloop van tijd merk je alleen dat je uitrusting eigenlijk niet zo veel verschil maakt. Na tien uur spelen red je het net zo goed met de standaard machinegeweren die je aan het begin al had, als met je nieuwe wapens. Het bijhouden van je inventaris is bovendien een ware aanslag voor je concentratie. Met vage namen als HAP-GL-H01 Goliath en SAP-ST-R01 Stiletto is het in je uitpuilende arsenaal lastig om onderscheid te maken tussen al je opties. Ergerlijk daarbij is dat een wapen of bepaald stuk pantser niet te upgraden is wanneer je het al draagt. Je moet dan het upgrademenu eerst weer uit om iets anders te equippen. Probeer dan nog maar eens het overzicht te bewaren.
Het verloop van de game lijkt verder erg op de Monster Hunter-serie. Missies selecteer je vanuit een menu en achteraf keer je terug naar de hub om aan je mech te sleutelen. Producent Kenichiro Tsukuda wil je het gevoel geven dat je één bent met je Arsenal, en dat is knap gelukt. Zo zijn de designs afkomstig van mechveteraan Shoji Kawamori (Macross, Eureka Seven, Escaflowne). Hij weet maar al te goed zo'n stalen reus even lomp als elegant over te brengen. Het ene moment ben je een stampende kolos, even later bereik je de topsnelheid en knal je het luchtruim in. Je voelt je op die momenten telkens weer een badass mechpiloot.
Daarnaast is er veel variatie in je missiedoelen en bijbehorende omgevingen, zoals het escorteren van een vrachtschip over een stormachtige zee, het verdedigen van gebouwen tegen een meteorietenregen of het te voet infiltreren van een vijandelijke basis. Het unieke aspect van Daemon X Machina dat je uit je mech kunt stappen wanneer je wilt, bijvoorbeeld om vallen te zetten, draagt enkel maar bij tot de variatie. Hoewel je dan weliswaar extra kwetsbaar bent, is het een gepaste zet van de makers om de band tussen mens en machine te benadrukken. Toch mist dat element diepgang, want de gevechten vergen nooit de extra tactische diepgang die het uitstappen kan bieden. Je Outer bestuur je daardoor alleen als het echt niet anders kan, bijvoorbeeld wanneer je door het verhaal wordt gedwongen je Arsenal achter te laten. Wat de game uniek moet maken, is dus maar half geslaagd.
Daemon X Machina zit zichzelf regelmatig in de weg. De actie wordt te vaak door ellenlange dialogen over nietszeggende onderwerpen onderbroken en je plukt te weinig de vruchten van het personaliseren van je Arsenal. De rommelige inventaris valt daardoor des te meer op. Het uitbouwen van je mech gaat je tegenstaan, terwijl dat zo'n belangrijk onderdeel van de game is. Rondvliegen in je mech en vijanden uit de lucht schieten is door de spetterende actie zeker onderhoudend, te meer omdat er veel variatie is in de omgevingen en objectives. Maar omdat je zowel de interesse in het overkoepelende verhaal als in het aanpassen van je mech verliest, slaat de sleur snel toe. Deze robots kun je dan ook gerust in de garage laten staan.
Voor deze Daemon X Machina review speelde Randolf op een Nintendo Switch.