Dance Central (hands-on)

De eerste preview van een Kinect game op Eurogamer. Dat kan slechts één ding betekenen: naast wat uitleg over de game, een kleine analyse van hoe goed Microsofts nieuwe speeltje nu eigenlijk werkt. Wel, het is een soort zwarte camera annex webcam die je bovenop je scherm plaatst. Naast het fungeren als digitaal oog voor foto en video gerelateerde toestanden, kan het stukje hardware ook bewegingen registreren en koppelen aan commando's binnen de interface van een programma. Met andere woorden, als de PlayStation Move een verderzetting van de Nintendo WiiMote is, dan kun je Kinect bekijken als een EyeToy 2.0. Inclusief een ingebouwd microfoontje.

De game waarmee we Kinect op een testritje namen, heet Dance Central. De nieuwste IP uit het Harmonix kamp. De ontwikkelaar staat vooral bekend vanwege zijn Guitar Hero franchise en - nadat GH zonder pardon doorgespeeld werd naar Red Octane - het Rock Band Franchise. Ikzelf kende ze vooral vanwege kleine, ritmische pareltjes zoals FreQuency en Amplitude. Dat waren nog eens tijden. Met enkel een controller in de hand bezweerde je alle instrumenten van een nummer - tot aan de vocalen toe. De populariteit was beperkt, maar mensen die de games speelden, herinneren zich nog vast de 'insane' moeilijkheidsgraden waarbij je handen op den duur sneller de knoppen indrukten dan je ogen konden waarnemen.

Toen kwam Guitar Hero met zijn plastieken gitaar en ik had het wel gezien. Als gamer van de oude stempel verkies ik nog altijd een controller. Je weet wel, zo'n ding met knopjes en analoge sticks en D-pads. Kennen mensen dat nog tegenwoordig? Hoe dan ook, dit is de eerste keer sinds lange tijd dat Harmonix de surrogaatinstrumenten in de kast laat. Zij het om plaats te maken voor een dansgame die zonder enige kunststoffen aanhangsels te spelen valt. Tenzij je natuurlijk besluit om een spandex broek te dragen tijdens het spelen, lekker hardcore.

Het testen van de game ging door in een soort plexiglazen luchtbel. Het leek op één van die quarantaine ruimtes uit een foute Hollywoodfilm over dodelijke virusuitbraken. Gezellig vooruitzicht. Aangezien de ruimte volledig transparant was, kon elke passant zien hoe twee persleden zich schaamteloos belachelijk maakten. Beter kon het niet. Nu ja, een ongeluk komt nooit alleen en miserie houdt van gezelschap: ik stond er tenminste niet alleen voor. Samen met een collega uit een vorig leven - figuurlijk dan - stapte ik het aquarium binnen en lieten we ons begroeten door wat charmant vrouwvolk dat eerder al met de heupen stond te wiegen. Hadden we het maar zo gehouden.

Na enkele sociale frivoliteiten mochten we onze dansplaatsen innemen. Het menu van de game is zoals ieder ander, behalve dan dat het volledig te navigeren valt via handgebaren. Dit zou ik toch willen aanhalen als een eerste punt van kritiek. Niet alleen is de gestiek nooit even vlot als een simpele druk op de knop, ook de interactie met je omgeving lijdt er onder. Stel, je bent iets aan het zeggen tegen je partner en uit pure gewoonte brengt dat de nodige fysieke expressie met zich mee. Een duw hier, een zwaai daar en wie weet in welk menu je plotseling zit. Geen ramp natuurlijk, maar ik kan me voorstellen hoe dit mogelijks een punt van irritatie kan vormen. Na wat gezwaai en gewapper, komen we terecht op het menu met de tracklist. Voorlopig staan er slechts zes nummers: Poker Face van Lady Gaga, Funkytown van Lipps Inc, Body Movin' van de beastie Boys (Fatboy Slim Remix) en nog drie andere die ik reeds uit mijn geheugen heb verdrongen. Ik wou voor Fatboy Slim gaan, maar helaas, mijn collega had zijn zinnen al gezet op het 80's nummer Funkytown. Daar gaat m'n testosteron... En nee, voor je het het vraagt, er stond (gelukkig) niemand te filmen.

Als nieuwkomers werden we voorgesteld aan de 'Break it Down' modus. Hierin worden eerst al verschillende dansbewegingen apart besproken. Je gaat niet door naar het volledige nummer tot de CPU er van overtuigd is dat je de danspassen min of meer onder de knie hebt. Een veiligheidssysteem zodat je niet compleet af gaat? De Kinect leek geen problemen te hebben om onze beide lichamen in beeld te houden en van elkaar te scheiden. Ook de afstand die we moesten innemen ten opzichte van het scherm was zeker aanvaardbaar. Geruchten die zeggen dat je meteen een gigantische woonkamer nodig hebt, zijn bij deze ongeldig verklaard. Vijf minuten gestuntel later mochten we eindelijk beginnen met het echte werk.

Op het scherm zien we verschillende zaken simultaan gebeuren. In het midden staat een AI choreografe die alle passen meedoet en aan de rechterkant verschijnen icoontjes die de bewegingen aankondigen. Ten slotte staat er rechtsboven nog een kader dat ten allen tijde onze silhouetten weergeeft, handig. Aan de nodige assistentie alvast geen gebrek. Toch was de speelsessie op z'n minst onwennig te noemen. Op 'Easy' was onze team score een schamele drie op vijf. Net niet gebuisd. Net zoals andere ritme-games - en gewoon dansen, natuurlijk - is dit een klassiek voorbeeld van 'oefening baart kunst'. In het begin zijn de verschillende danspassen nog niet ingeburgerd en heb je geen idee wat al die icoontjes betekenen. Het is niet echt gemakkelijk om nu al een oordeel te treffen over hoe accuraat de game is, daarvoor was de hands-on sessie te kort en ben ik een te slechte danser.

Hoewel er nu slechts zes nummers beschikbaar waren, zal de finale versie er tien keer zoveel tegenaan smijten. De DLC niet meegerekend natuurlijk, die overigens ook al bevestigd werd - hoe kan het ook anders. Om er nog wat ruwe cijfers tegenaan te smijten: Harmonix belooft meer dan 600 verschillende bewegingen die zullen gebruikt worden in meer dan 90 danspatronen. Interessant is het feit dat een PS3-versie van dit spel 'overwogen' wordt. Betekend dit dat Kinect qua capaciteiten gelijk staat aan de PlayStation Eye? Gebruikt Dance Central niet de volledige kracht van Kinect? Zou de PlayStation Move geïmplementeerd worden indien het zo ver zou komen? Zou de port anders werken of zelfs minderwaardig zijn? Geen idee en voorlopig ook geen interesse. Eerst zal de game genoeg succes moeten oogsten eer verdere speculaties de moeite waard worden.

Om af te ronden, Dance Central speelt verrassend vlot. In mijn mening zullen twee soorten subculturen deze game kopen: de (overwegend vrouwelijke) casual gamer die plezier wil beleven met haar vrienden en de dronken (overwegend mannelijke) gamer die plezier wil beleven met zijn vrienden. Zowel de software als de hardware lijkt functioneel genoeg te zijn voor zijn doeleinden. De vraag is nu of de afzetmarkt groot genoeg zal zijn. Het ultieme verdict kun je ergens in november verwachten. Benieuwd of het mogelijk zou zijn de dansbewegingen van een mosh pit er in te steken?