Dante’s Inferno

Een van onze trouwe lezers vertelde me onlangs hij het spijtig vindt dat iedere review die hij al gelezen had over Dante’s Inferno de vergelijking maakte met de God of War reeks. Hij motiveerde zijn klacht met de stelling dat iedere game als een afzonderlijk product zou moeten geanalyseerd worden, omdat je dan pas echt iets te weten komt over de echte kwaliteit van het product. Niettegenstaande dat we hem in deze stelling volgen, kunnen we niet anders dan de link maken omdat het er zo vingerdik opligt op welke spelerspopulatie Dante’s Inferno zijn vizier gericht heeft. Sorry Anthony. We kunnen dus maar direct de vergelijking tussen beide games maken, zodat we dat ook achter de rug hebben. Dante’s Inferno heeft duidelijk inspiratie geleend bij de God of War reeks. Enkel jammer dat ze dit niet zo goed gedaan hebben. Waar God of War zijn combat, quick time event, etc. tot op bijna perfect niveau heeft uitgewerkt, zien we bij Dante’s Inferno nog heel wat kinderziekten opduiken.

Een groot verkoopspunt van Dante’s Inferno is dat het verhaal een “ver-digitalisering” zou moeten zijn van La Divina Commedia, een 14de eeuws literair meesterwerk van de beroemde Florentijnse dichter Dante Alighieri. In dit werk beschrijft Dante zijn weg naar het hiernamaals, waarbij hij een reis maakt door de negen cirkels van de hel om dan via de louteringsberg tot in de hemel te raken. Maar deze fictieve reisbeschrijving had meer een sociaal-politieke betekenis, aangezien Italië net in de overgangsfase zat tussen de middeleeuwen en de Renaissance. In de game is er helemaal geen sprake van een diepere betekenis. Het is door en door een rasechte actiegame. Het lijkt soms zelfs dat de link met La Divina Commedia enkel en alleen dienst doet als rechtvaardiging voor enkele echt ziekelijke creaturen, omdat het cultureel relevant zou zijn. Een enkel puur esthetische link tussen boek en game dus.

Dante’s Inferno vertelt het verhaal van Dante, één van de vele soldaten die deelnam aan de derde kruistocht. Het kan dus al zeker niet om de echte Dante Alighieri gaan, aangezien deze nog niet eens geboren was op het einde van de derde kruistocht. Sorry, de geschiedenisfreak in me zal jullie niet langer lastig vallen. We moeten jullie waarschijnlijk niet vertellen welke onmenselijke praktijken er allemaal plaatsvonden tijdens de kruistochten aangezien dit basisleerstof is voor het derde jaar secundair onderwijs. Dante maakt zich dus schuldig aan allerlei zonden, waar een bisschop hem oorspronkelijk voor vergeven had. Maar aangezien Dante niet was gaan biechten, telde de kwijtschelding van de zonden dus niet. Vreemde mensen, die Christenen. Wanneer onze held tijdens een gevecht het leven laat komt hij oog in oog te staan met Pietje de Dood. Deze vertelt Dante dat hij door zijn zonden iedereen die hij lief had, verdoemd heeft tot een eeuwigheid in de hel. Maar het zou geen actiegame zijn mocht onze protagonist zich hier zomaar bij neerleggen. Dit is het begin van de zoektocht van Dante naar zijn geliefde Beatrice, wiens ziel door Lucifer naar de hel meegenomen werd.

Wanneer je Dante voor het eerst ziet zal je al gauw merken hoe zeer het gedachteproces voor de ontwikkeling van dit personage lijkt op die van Kratos uit de God of War serie. Even uitleggen voor iedereen die niet weet waarom Kratos toch zo’n bleke huidskleur heeft. Dat komt omdat hij tijdens een aanval op een dorp, verblind door macht en waanzin, zijn vrouw en dochter vermoord heeft. Nadat het dorp vernietigd werd, zweefden de assen van Kratos’ familie omhoog om zich vervolgens aan zijn huid vast te maken, als een permanente herinnering aan zijn monsterlijke daden. Dante’s personage is hierin identiek. In het begin van de game zie je hem een rood stoffen kruis op zijn borstkas naaien. Dit kruis vertelt de daden waar hij zich tijdens de kruistochten allemaal aan bezondigd heeft, voor altijd aan zijn borst bevestigd zodat hij deze nooit zal vergeten. Klinkt wel verdacht gelijkaardig. Maar dat kan ook aan ons liggen.

Het verhaal zelf is vrij oppervlakkig. Het is een “to the point” actie plot en bezit zoals eerder vermeld geen echte verborgen boodschap. Dus als je dacht de game te spelen om die ene schooltaak over La Divina Commedia te kunnen maken, verwacht je dan maar op een onvoldoende. Wel wordt het verhaal aan elkaar gebreid door geanimeerde “cartoony” cutscenes, wat wel een vrij leuke sfeer geeft aan het geheel. Maar natuurlijk is dit geen game die we spelen voor het verhaal, maar voor de epische gevechten!

Zoals we reeds zeiden, lijkt het net alsof Dante en Kratos samen een schoolbank gedeeld hebben. Enkel is heel zichtbaar duidelijk welke de betere leerling was van de klas. Dante heeft één mêlee wapen, de monsterlijke zeis van Pietje de Dood. Als afstandswapen heeft dan weer een kruis, waarmee hij ongelimiteerd lange afstandsaanvallen kan uitvoeren. Vervolgens kent onze kruisvaarder nog enkele magische aanvallen, die enorm veel schade aanrichten op de in numeriek overwicht aanwezige vijanden. Weet je een vijand voldoende te verzwakken, dan kan Dante deze vastgrijpen en aan de hand van een quick time event van kant maken. Enkel jammer dat niet alles werkt zoals het hoort te werken. Wanneer je Dante een combo laat uitvoeren, zal hij deze uitvoeren zonder dat het onderbreken ervan mogelijk is. Klinkt op zich niet slecht, maar wanneer je op een vijand aan het hameren bent terwijl er een andere vijand op het punt staat om aan te vallen, heb je geen andere keuze dan die aanval te ondergaan. Iets wat zeer vervelend kan zijn als je maar weinig levenskracht hebt. Het kruis heeft dan weer een ander mankement. Hoewel het vrij vloeiend geïntegreerd is in het gevechtssysteem, maakt de auto aim soms de meest frustrerende beslissingen. Zo zal deze vijanden die totaal geen directe bedreiging vormen voor Dante aanvallen, terwijl die ene demon net op het punt staat om een goedgebakken saté van onze held te maken. En op andere momenten is een muur een grotere bedreiging voor onze kruisvaarder dan een met het zwaard in de aanslag aanstormend monster.