Dark Souls

Als er ooit een spel was waar een strategy guide onmisbaar was, dan is het dit wel. Elke hulp is welkom. En dan bedoel ik ook echt eender welke. Gelukkig hebben de makers ervoor gezorgd dat je niet helemaal alleen staat. Zolang je internet hebt, kan je boodschappen lezen die door anderen worden nagelaten. Boodschappen als "Tough enemy ahead." Of "Beware of fire". Door deze teksten zelf te voorzien van een score in verband met de handigheid ervan kan je niet alleen zorgen dat de meest nutteloze verdwijnen, maar dat de persoon die ze achterliet een kleine bonus krijgt. Maar je hoeft het niet bij vage boodschappen te houden. Via items die je regelmatig vindt kan je als geest de spelwereld van een andere speler binnengaan. Of je dat doet om die persoon te helpen, of om hem te verslaan voor wat extra souls… dat is helemaal aan jou. Let wel, er bestaat effectief zoiets als een reputatie. En een prijs die op je hoofd komt te staan. Tjah, alles heeft zo zijn nadelen natuurlijk.

Het spel ziet er ook heerlijk uit! Het lijkt wat op zijn voorganger, maar met een stevige lik van een of andere gruwelijke verf erover. Alles is iets meer afgewerkt, net iets strakker en beter… Hoewel Demon's Souls helemaal niet zo oud is, zie je toch een verschil. Niet alleen in kwaliteit, maar ook duidelijk in stijl. Het is allemaal nog donkerder, nog grimmiger. Het kleine beetje hoop dat er nog was, verdwijnt in een waas van rode tinten. Je begint écht het gevoel te krijgen dat alle hoop verloren is. En dat je door een compleet desolaat landschap loopt. Enfin, verlaten is het niet. Overal zie je half verrotte lijken je kant uit schuifelen. Of draken in het rond vliegen. Of een ander gigantisch beest grommen en schuifelen en honger hebben. En je kan alleen maar hopen dat je ze niet tegenkomt. Geen enkel gevecht is makkelijk, of echt routine.

De eerste baas die je tegenkomt (tijdens de tutorial) toont aan dat je niet alleen sterk of snel kan zijn. Je moet slim zijn, en een andere weg zoeken dan er op los hakken. Er is in Dark Souls nooit zoiets als een standaard gevecht of vijand. Gelukkig kom je af en toe een kampvuur tegen waar je kan rusten, medpacks hervullen en levelen. En daar kom je weer tot leven wanneer je sterft. Wanneer dat gebeurt, kan je de Souls die je had verzameld terugvinden op de plaats waar je bent gestorven. Niets verloren dus. Sterf je echter opnieuw vóór je ze terug kan vinden, dan zijn ze weg. En geloof me vrij, dat kan al vlot een uurtje werk zijn dat voor je ogen in rook opgaat.

Daar komt nog eens bij dat elke keer je aan een kampvuur gaat zitten, alle vijanden in je omgeving stuk voor stuk terug tot leven komen. Ook al heb je ze al twintig keer de grond ingepompt. Er is niet één vijand die je op cruise control aankan. Ze reageren elke keer anders, en versterking blijft meestal niet uit. En moest je ze toch gewoon worden, dan is er altijd wel iets nieuws om rekening mee te houden. Een brandende ton die uit het niets van een trap begint te rollen. Beter zelfs, een eindbaas tegenkomen, echt geen idee hebben van wat te doen, en doorhebben dat er wat verder een paar kruisbogen op je gericht staan.

Dit spel kan je niet spelen als je niet van een uitdaging houdt. En dan bedoel ik echt tandenknarsen, vloeken en enkele dagen aan een stuk op hetzelfde niveau blijven. Grinden, eindeloos lang zoeken naar de juiste timing… Er is geen enkele andere manier om dit spel, dit monster voor in je huiskamer tevreden te stellen. Verslaan is dan nog iets helemaal anders. Puur masochisme is het, dit spel in huis te halen. Maar je zou de eerste niet zijn natuurlijk.