Darkest Dungeon review - Verslavend masochistisch
Verslavend masochistisch.
Het vuur van de laatste fakkel dooft langzaam. De duisternis verdrijft het licht en stress grijpt om zich heen. Terugtrekken is de meest verstandige keuze, maar het doel is zo dichtbij. De deur naar de laatste kamer zwaait open. Je groep loopt in een hinderlaag van afgrijselijke monsters. Vluchten kan niet meer en angst neemt de overhand. Je verliest de controle en na een paar beurten is het gedaan met je zorgvuldig opgebouwde groep. Ze zijn niets meer dan een paar extra namen op een lange lijst slachtoffers in jouw poging om je landgoed en de eer van je familienaam te herstellen.
Op het eerste gezicht is Darkest Dungeon de zoveelste roguelike met turn-based RPG-elementen. Red Hook Studios pakt het echter anders aan. En met verve. In de meeste RPG's gaat het om de statistieken van je personage verhogen en betere uitrusting vinden. Er wordt nooit stilgestaan bij je personages en wat al die avonturen met ze doen. In Darkest Dungeon vind je die diepgang wel. Daar staat de mentale gezondheid van je personages namelijk centraal. Daarbij spelen stress, vermoeidheid, angst en krankzinnigheid een grote rol. Elk gevaar dat je groep tegenkomt, heeft gevolgen voor hun gemoedstoestand. Je moet dus zowel hun fysieke als geestelijke gezondheid op peil houden.
Maar zelfs zonder het stress-systeem biedt Darkest Dungeon de nodige uitdaging. Zo heeft iedere held en klasse zijn eigen voor- en nadelen waar je tijdens de gevechten rekening mee moet houden. Daarnaast vecht je altijd met een rij van vier helden. Hun positionering is cruciaal, want niet iedereen kan op elke plek uit de voeten. Sterker nog, op bepaalde plekken zijn ze zelfs nutteloos. Hetzelfde geldt voor de monsters, waardoor aanvallen die de boel in de war gooien levensgevaarlijk kunnen zijn. Combineer dit met andere factoren zoals uitrusting, stress en verschillende 'damage over time'-effecten en elk gevecht is anders. Herladen is niet mogelijk, dus elke confrontatie is uitermate spannend.
Ook de wereld zelf is extreem vijandig, want je krijgt nergens een moment rust. Wegen worden geblokkeerd, er liggen overal valstrikken en verborgen schatten kunnen je met ziektes of andere aandoeningen opzadelen. Je groep krijgt op de meest ongepaste momenten honger en als je niet voldoende eten hebt meegenomen, verlies je gezondheid. Duisternis is je vijand, dus zorg ervoor dat je voldoende fakkels bij je hebt of de stress levels van je helden schieten omhoog. In het donker avonturieren levert grotere beloningen op, maar brengt je groep sneller aan de rand van waanzin en dat wil je zoveel mogelijk vermijden. De levels worden willekeurig gegenereerd en zijn door alle mogelijke obstakels altijd anders. Ook na talloze uren spelen krijg je nooit het gevoel dat de game in herhaling valt en word je voortdurend aangenaam verrast.
Buiten de eerder genoemde uitdagingen moet je constant rekening houden met de stress levels van je genootschap. Als een held de stress weerstaat dan heeft dat een positieve uitwerking voor de gehele groep. Als de stress levels echter uit de hand lopen, worden je helden hulpeloos of krijgen ze aandoeningen zoals paranoia. Dan luisteren ze niet meer naar jouw bevelen, slaan ze een beurt over of brengen ze zichzelf en de anderen schade toe. In het dorpje dat als thuisbasis fungeert, kun je dat tegen betaling behandelen. Een avondje in de kroeg of vredig bidden in de kerk werkt ontspannend, maar is ook niet zonder gevolgen. Zo kunnen je helden verslaafd raken aan de drank of ineens een tijdje verdwijnen. De vraag is dan ook bij welke held het uiteindelijk de moeite waard is. De meeste eindigen toch op het kerkhof.
Wat Darkest Dungeon zo bijzonder maakt, is dat die diepgang nooit overweldigend aanvoelt. De game heeft geen tutorial, maar voorziet je regelmatig van tekst en uitleg. Dat is naadloos in de game verweven, waardoor je niet het gevoel krijgt bij het handje te worden genomen. Je krijgt vanaf het begin alle vrijheid met zo nu en dan een subtiel duwtje om je op bepaalde dingen te wijzen. Daardoor speelt het vlot weg en loop je nooit ergens vast. Het nodigt je uit te experimenteren en met veel vallen en opstaan word je wijzer. Zoveel systemen soepel laten samenwerken, inclusief de thuisbasis met al zijn mogelijkheden, is een knap staaltje design. Darkest Dungeon spelen is als het pellen van een ui. Er zijn erg veel lagen, waardoor je continu nieuwe mogelijkheden blijft ontdekken.
Het geheel wordt ook nog eens op een prachtige manier gepresenteerd. Het plot is simpel, maar komt dankzij de duistere stem van de verteller overtuigend over. De game is ook toepasselijk somber geschreven. De wanhoop druipt er vanaf. Het zuigt je langzaam de troosteloze wereld van de Darkest Dungeon in welke volledig in 2D wordt gepresenteerd. Dit wordt aangevuld door de prachtige, handgetekende grafische stijl waarbij de hoekige vormen het onbuigzame karakter van de game reflecteren. De onvolmaakte lijnen geven het geheel een ruwe en versleten uitstraling. Het voelt aan als een oud manuscript dat tot leven is gekomen.
Als je denkt dat Bloodborne en de Souls-games moeilijk zijn, dan zal Darkest Dungeon je aangenaam verrassen. Keer op keer zit je op het puntje van je stoel met je hart in je keel. De ervaring is genadeloos, maar nooit oneerlijk. Darkest Dungeon is een zeldzaam pareltje. Gepolijst, doordacht en diepgaand. Een origineel lichtpuntje in een verzadigde markt. Streng, rechtvaardig en zo verslavend dat de game je altijd voor nog een potje kan verleiden.
Darkest Dungeon is nu beschikbaar voor de pc.