Dark Souls II: Crown of the Sunken King DLC review

Deze review bevat milde spoilers voor gebieden, vijanden, eindbazen en voorwerpen in Dark Souls II en de Crown of the Sunken King-uitbreiding. Lees 'm op eigen risico.

Waarom achter The Rotten?! Dat is de eerste vraag die boven komt bij het starten van de Crown of the Sunken King DLC voor Dark Souls II. Shulva, Sanctum City zit verstopt achter een van de meest hoofdpijn-veroorzakende gebieden uit de hoofdgame, bewaakt door een van de moeilijkste bazen.

Terwijl ik met mijn New Game+ karakter voor de zoveelste maal de pikdonkere krochten van The Gutter aftast, is het antwoord al snel duidelijk. From Software doet geen concessies. Na het downloaden van de content start je enkel met een sleutel in je inventaris, de Dragon Talon. Maar wat open je er mee en waar? Ook dat legt de ontwikkelaar niet direct uit.

Pas als je hebt onthouden dat je van voorwerpen een uitgebreidere omschrijving kunt opvragen, word je subtiel in de goede richting geduwd. Een stad die gebouwd is voor een grote slapende draak? En waar vanuit de diepte een spookachtig gezang klinkt, als een sirene die vast het allerbeste met me voorheeft? Sign me up!

Deze downloadbare uitbreiding is een welkome terugkeer naar het leveldesign dat je kent uit Demon's Souls en de eerste helft van Dark Souls. Waar Dark Souls II een vrij lineaire reis is van eindbaas naar eindbaas, draait Crown of the Sunken King als vanouds om de ontdekkingsreis zelf. De ondergrondse stad zit knap in elkaar gevlochten en zit vol met geheime kamertjes en gangenstelsels die op verrassende wijze in elkaar overlopen.

De setting doet daardoor denken aan de Boletarian Palace of de Undead Burg uit de vorige games. Zeker zodra je schakelaars gaat overhalen die je rond laten cirkelen naar een eerder ontdekt kampvuur. Bruggen schuiven op hun plaats en hele bouwwerken denderen uit de grond om zo nieuwe paden te vormen. De zucht van verlichting die je slaakt wanneer je beseft dat je een shortcut hebt ontdekt komt daardoor vaker voor dan in de hoofdgame, waar checkpoints zich vaak recht op je pad en vlak voor een eindbaas bevinden.

Tijdens je tocht door vervallen tempels en donkere grotten loop je wederom op je tenen dankzij de nieuwe vijanden. Ondanks dat de aanvalspatronen ondertussen wel bekend zijn, speelt From Software toch vaak met je verwachtingen. Ridders die zich voordoen als schimmen van vriendelijke spelers of bewegende gifspuwende standbeelden zijn daar maar enkele voorbeelden van. Geduldig blijven en voorzichtig te werk gaan is nog altijd het devies.

En zegevieren wil je, want Shulva ligt vol met interessante uitrusting voor elk soort speler. Keer je levend terug naar het oppervlak om de rest van Dark Souls II te spelen, dan ben je als tank in het bezit van stoere bepantsering en wapens en experimenteer je als magiër met allerhande nieuwe spreuken. Daarbij valt vooral een ring op die je sterker maakt naargelang je minder bij je draagt. Dit risk-versus-reward voorwerp is typerend voor de Souls-serie en nodigt uit tot een nieuwe speelstijl.

Er is een minder grote focus op eindbazen en die blijken dan ook de zwakste schakel van de uitbreiding. Alle drie gevechten ontmoedigen een solo-aanpak door je tegenover een fikse overmacht te plaatsen. Daarom word je vrijwel gedwongen om online te spelen en andere spelers op te roepen, zodat je niet constant vanuit de rug wordt aangevallen. Het is alsnog spannend om deze wezens op de knieën te dwingen zodra je een team bij elkaar hebt, maar de balans is ver te zoeken. De laatste eindbaas komt nog het beste uit de verf. Deze is groots, spectaculair en zelfs in een team een behoorlijk obstakel.