Darksiders 2 Review

War, Death, Fury en Strife, de vier ruiters van de Apocalyps, dat is althans de versie die Darksiders ons wil aansmeren. Vier krijgers die samen de laatste leden van hun ras, de Nephilim, vormen. Als kruisingen tussen demonen en engelen boezemt hun naam alleen al alles en iedereen schrik in. Met een van die Horsemen, War, mochten we twee jaar geleden al aan de slag. Nu is het de beurt aan de volgende Rider, Death himself. We hadden nooit gedacht zoveel plezier te kunnen maken met de Dood.

Death kan best omschreven worden als een kruising tussen Raviel uit Legacy of Kain, Casey Jones uit Teenage Mutant Ninja Turtles en een dosis steroïden waarvoor zelfs de meest doorgedreven bodybuilder voor terugdeinst. Geen duistere figuur met zwarte kap en mantel die een gigantische zeis meezeult dan? Toch wel, maar deze vorm van Death komt enkel naar buiten waneer de nood het hoogts is. Wanneer je bij een van de vele metershoge bossfights de slechterik van dienst naar de diepste cirkels van de hel moet doorverwijzen, bijvoorbeeld.

De oudste Horseman gaat buiten de werkuren natuurlijk niet zomaar ieders bloed vergieten. Wie de eerste game speelde zal waarschijnlijk al een idee hebben wat Death te wachten staat, maar voor degenen die nog Darksiders-maagden zijn vertellen we graag het verhaal in een notendop. Death's broertje War (de protagonist uit de eerste game) wordt ervan beschuldigd de oorlog tussen demonen en engelen te hebben ontketend. Een oorlog die ervoor zorgt dat de hele mensheid wordt uitgeroeid. War wordt daarom gevangen gehouden door de hogere machten die ermee dreigen hem te executeren. Death wil dat natuurlijk ten alle kosten voorkomen en belooft de mensheid terug te brengen in ruil voor de vrijlating van broerlief. Klein probleem: Death heeft geen idee hoe hij dat in godsnaam (een woord dat met enige voorzichtigheid gebruikt dient te worden wanneer we over deze game spreken) voor elkaar moet zien te krijgen. Dus trekt hij naar de Crowmaster (de professor Gobelijn van dienst) die Death na enige..."fysieke aanmoediging" op het goede pad stuurt.

Die queeste leidt Death naar de hemel en de hel en alles ertussen. Tijdens deze tocht ontplooit de plot zich aardig en levert Death niet alleen strijd met vele uiteenlopende personages, maar ook met zichzelf en zijn duister verleden. De game is opgedeeld in verschillende realms die elk hun eigen thema's en stijl meekregen. Zo'n realm gaat qua omvang van middelgroot tot gigantisch. Wat we bedoelen met gigantisch? Soms doe je er vijf minuten over om van de centrale hub tot je bestemming te komen op je trouwe ros Despair. En daar rekenen we de tijd die je spendeert aan het verkennen van de vele ruïnes en het verzamelen van alle dingen die je onderweg tegenkomt nog niet eens bij. Zo gingen we een keertje een willekeurige dungeon binnen die we onderweg waren gepasseerd en kwamen we er pas een uurtje later weer buiten. Locaties die je voor de hoofdqueeste mag aandoen zijn steeds gigantisch en nemen makkelijk elk een uur van je leven in beslag. Episch in zowel afmetingen als atmostfeer leveren ze je steeds afwisseling tussen puzzels en gevechten. Vaak zal je eerst een aantal kleinere puzzels mogen oplossen om zo uiteindelijk het ultieme enigma in het centrum van de dungeon te kraken waarna er een steevast een grote bossfight volgt.

Je zal dus heel wat koppen moeten snellen eer je de eindcredits over het scherm ziet rollen. Wie vreesde dat enkel te kunnen doen met de klassieke zeis van Magere Hein kunnen we geruststellen: Death's arsenaal is extreem groot. Je primaire wapens zijn natuurlijk een stel zeisen waarmee Death ook het meeste kunstjes kan uithalen op het slagveld. Daarnaast zijn er ook nog de secundaire wapens die je kan gebruiken. Je kan kiezen tussen snellere maar zwakkere wapens (zoals klauwen en vuisten) of sterker maar trager tuig (bijvoorbeeld zwaarden en hamers). Deze twee categoriën kan je door middel van combo's, euh, combineren om samen met onder meer dodge rolls en jump attacks het hele strijdtoneel te herleiden naar een strak te orchestreren ballet van pijn.

Sla je echter aan het button bashen, dan is het de AI die met jou de vloer veegt. Zo goed als altijd sta je tegenover een numerieke overmacht die bestaat uit verschillende typen vijanden. Weten welke tegenstander jouw prioriteit verdient en hoe je hem het best afmaakt is cruciaal als je niet keer op keer je tanden wilt stukbijten op de volgende horde vijanden. Maak je geen illusies, sterven zul je. Zelfs op de normale moeilijkheidsgraad slaan vijanden genadeloos hard, vaak en snel toe. In de rug, vanuit de lucht of van onder de grond, alle mogelijke manieren zijn goed om een deel van je levensbalk af te snoepen. Levensdrankjes zijn dun gezaaid en je kan er maximaal vijf tegelijk met je meedragen. Een aantal dat een onoplettende speler misschien wel binnengiet tijdens een enkel gevecht met een sub-baas.

Gelukkig staat Death niet in zijn blootje op het slagveld. Net zoals in games als Diablo valt er overal loot te rapen onder de vorm van pantsers, wapens en amuletten. De beste uitrusting hou je voor jezelf en de rest verkoop je aan een handelaar om met het verdiende geld wat nieuwe moves aan te schaffen bij de dichtstbijzijnde skill trainer. De eigenschappen van zo'n wapen of stuk uitrusting worden willekeurig gegenereerd. Zo blijft het steeds spannend om in je backpack te zien wat voor lekkers die laatste boss nu precies heeft achtergelaten. Naast zijn uitrusting kan Death ook zelf sterker worden. Verslagen vijanden leveren je ervaringspunten op en als je er genoeg hebt stijg je een level. Per gestegen level krijg je een skill point die je kan investeren in een van de skills die Death rijk is. Zo hebben we al onze punten in een teleporteerbeweging geïnvesteerd om tot een move te komen die ons leven herstelt, de vijand bevriest én in de fik steekt én een kleine explosie veroorzaakt.

Naast knokken moet er ook wat worden afgepuzzeld en daarvoor heeft Death niet genoeg aan alleen brute kracht. Een lenigheid die ons doet denken aan een zekere Perzische prins is een aardig begin, maar Death krijgt tijdens zijn avonturen ook een pak gadgets en accessoires om hem te helpen zijn grijze materie in gang te trekken. Zo krijg je al snel een van de vuurwapens van broerlief Strife in handen en later volgt ook een magische grijphaak, de mogelijkheid om je in twee te splitsen en uiteindelijk kan je zelf met de tijd beginnen klooien. We waarschuwen je al op voorhand dat deze game enkele verassend pittige puzzels verbergt waarvan de oplossing niet meteen voor de hand ligt.

Een gigantische en interessante spelwereld, een leuk hoofdpersonage, bevredigende combat en goede puzzels zijn de zeer sterke kern van Darksiders 2. Is er dan helemaal niets aan te merken op dit spel? Toch wel, maar het zijn slechts kleine minpunten. Zo is de game grafisch geen hoogvlieger. Hij ziet er zeker niet slecht uit en gezien de schaal van sommige omgevingen is het niet geheel onbegrijpelijk dat we hier geen Crysis graphics te zien krijgen. Wat wel stoort zijn sommige textures die soms te lang moeten laden en de occasionele val van de framerate op vaak onbegrijpelijke momenten. Daarnaast zijn veel bossfights te makkelijk of te cliché. Een projectiel net op tijd ontwijken zodat het terugkaatst in het gezicht van de badguy hebben we al iets te vaak gezien en gedaan. Sommige bossfights zijn dan weer wel goed en origineel uitgewerkt, maar de meerderheid komt niet aan het niveau van de concurrentie. Nog een laatste kleine opmerking: de gore lijkt bewust tot een minimum gehouden. Brutale afmaakmoves zijn er wel, maar wie veel bloed en ingewanden van zijn scherm af wil zien druipen, moet hier niet zijn. Misschien een minpunt voor sommigen, maar ons kan het weinig schelen.