Darksiders (hands-on)

Dat vechten een belangrijke rol speelt merk je wanneer je deel moet nemen aan uitdagingen om het verhaal voort te kunnen zetten. In de meeste spelen gaat het vaak om binnen een bepaalde tijd een vooropgesteld aantal tegenstanders naar de eeuwige jachtvelden te sturen, maar in Darksiders krijgt je erg specifieke doelen die je moet behalen. Dat deze elke keer weer anders zijn laat zien dat er een diepgaand vechtsysteem vol met mogelijkheden verscholen zit achter het ruwe uiterlijk van War, al moet onze ruiter nu en dan ook zijn grijze hersencellen aan het werk zetten.

Dat laatste doe je wanneer je terecht komt in een van de vele dungeons. Deze gesloten omgevingen doen hard denken aan de kerkers die je in The Legend of Zelda tegenkomt, compleet met omgevingspuzzels waarvan het effect vaak pas op een verder niveau in de dungeon te zien is. Bommen plaatsen bij schakelaars, gedoofde toortsen weer aansteken door een vlam van de ene kant van de kamer naar de andere te laten schieten en springen van platform naar platform, alle usual suspects lijken aanwezig te zijn. Dat klinkt als lui kopieerwerk, maar op geen enkel moment voelt het aan alsof War eigenlijk een opgepompte, met voedingsupplementen volgepropte Link is. Doordat Darksiders een veel serieuzere en grimmigere sfeer uitademt dan The Legend of Zelda voelt het aan alsof Vigil Games een versie voor volwassenen heeft geschapen van de klassieke Nintendo reeks. Wij vragen ons dan ook meteen af waarom we dit nog nooit eerder hebben zien gebeuren.

In de inleiding gaven we al aan dat het hoofdpersonage van Darksiders wat deed denken aan Arthas uit Warcraft, maar we zien wel meer visuele invloeden uit de populaire game van Blizzard. Helden hebben een gigantisch lichaam met een relatief klein hoofdje erop, en menig tegenstander deed ons hard denken aan monsters waartegen we het al eens hebben moeten opnemen in de meest gespeelde MMO ter wereld. Ook Vulgrim, een ondode met een onstilbare honger naar zielen, lijkt sprekend op ene Kel'Thuzad (voor de echte kenners), al zou het onterecht zijn om Darksiders hierop af te rekenen. Vigil Games heeft Joe Madureira, bekend als de artiest achter de X-men reeks, aan het werk gezet om de art direction van Darksiders uit te werken, en de man weet duidelijk waar hij mee bezig is. De overkoepelende wereld voelt – voor zover dat kan na een Apocalyps – levend en divers aan, vol met kleine details en subtiele afwerkingen.

Een speciale vermelding gaat ook richting de stemacteurs. Alle dialogen die de hoofdpersonages onderling uitvoeren zijn van een hoogstaand niveau en je gelooft vooral dat hetgeen je te horen krijgt oprecht is. Het meest memorabele zal echter de aanwezigheid van Mark – Luke Skywalker – Hamill worden die in Darksiders de rol van The Watcher aanneemt. Deze sluwe verschijning doet dienst als de metgezel van War tijdens zijn zoektocht en weet onze held regelmatig op stang te jagen. De kundigheid waarmee Hamill in zijn rol kruipt zagen we al eerder toen hij The Joker gestalte gaf in het uitstekende Batman: Arkham Asylum, en nu lijkt hij voor een tweede keer de show te stelen in Darksiders.

En laat ik nou meteen nog een vergelijking achter de hand hebben nadat Akham Asylum ter sprake is gekomen. Net zoals ontwikkelaar Rocksteady ons dit jaar volledig wist te verrassen door de kwaliteit van hun Batman game lijkt Vigil Games goed op weg te zijn om met hun Darksiders potten te breken. Het spel zit momenteel nog wat onder de radar van de meeste gamers doordat ze nog aan het nagenieten zijn van een uitstekend 2009, maar uitgever THQ zou ons begin 2010 wel eens de verrassing van het kakelverse jaar kunnen brengen!