Darksiders
Meteen een goede start van 2010.
Om nog wat bekende concepten op te rakelen bestaat elke kerker ook nog eens uit verschillende niveaus. Vaak moet je drie verdiepingen lager een schakelaar omzetten waardoor er op het gelijkvloers een deur opengaat. De layout van de omgeving leren kennen is met andere woorden erg belangrijk. Gelukkig zul je zo goed als nooit moeilijkheden tegenkomen of te maken krijgen met een dood spoor. Darksiders is uitgerust met een open, opvallend uitgestrekte wereld, maar toch volg je tot enkele uurtjes voor het einde een relatief lineair pad. Dit is overduidelijk wanneer je je weg baant doorheen de net aangehaalde kerkers, waar zoals gezegd raadsels oplossen van groot belang is.
De moeilijkheidsgraad van deze met de omgeving samenhangende raadsels is echter niet bepaald hoog. Vooral de allerlaatste grote kerker weet je grijze hersencellen aan het werk te zetten door middel van Portal-achtige – dit was ook voor ons een grote verrassing – puzzels te introduceren. Al hetgeen je in de aanloop daarnaar moet doen biedt slechts zelden een intellectuele uitdaging, en dat is wat spijtig. Het bekende gebruik van bommen om muren te doen ontploffen en het verzamelen van sleutels in allerhande vormen zit verscholen achter een aantrekkelijke façade, maar eigenlijk is dit alles een herhaling van wat al eerder in vroegere spellen hebben gezien.
Over een aantrekkelijke façade gesproken: Darksiders ziet er erg smakelijk uit. Het is vooral de art direction die hogen ogen gooit, en dat is met name te danken aan het werk van Joe Madureira. Deze man kennen comic fans ongetwijfeld als de drijvende kracht achter de 'Uncanny X-men' reeks, eigendom van Marvel Comics. Elk stuk van het spel ademt een unieke sfeer uit, gaande van de personages tot de thematische weergave van de omringende wereld. Vigil Games steekt bovendien niet onder of banken dat ze samenwerken met een striptekenaar, en dat merk je vooral tijdens de tussenfilmpjes. Deze mogen dan wel in full motion weergegeven worden, de camerastandpunten zorgen ervoor dat het soms lijkt alsof je naar een geanimeerde comic book aan het kijken bent. Hieromtrent niets dan hulde, want telkens wanneer de actie onderbroken wordt door een filmpje krijg je kundig ontworpen scènes te zien die doen smachten naar meer.
De allergrootste verdienste van Darksiders is echter het uitstekende tempo waarop het spel stilaan tot zijn conclusie komt. Wij deden er zo'n veertien uur over voordat we de eindgeneriek over het scherm zagen rollen, en op geen enkel moment kregen we het gevoel dat we het allemaal wel gezien hadden. Voortdurend krijgt War nieuwe vaardigheden, en ook het aanbod aan hulpmiddelen wordt steeds groter. Het leukste is misschien nog het moment waarop je een demonisch paard ter beschikking krijgt waarop je zo nu en dan mag rondrijden. Dit stoere ros komt wanneer jij het wilt als een ware explosie van lava uit de grond gereden, waarna je in ware Epona-stijl doorheen landschappen mag galopperen. Uiteindelijk hadden we wel graag wat meer tijd doorgebracht op het paard van War. Mocht er ooit een tweede deel van Darksiders verschijnen – en dat is gezien het einde van de game best mogelijk – willen we meer paardje rijden!
Zelf geeft THQ aan dat je makkelijk twintig uur zou kunnen spenderen aan Darksiders, en dat is best mogelijk gezien er een aantal verborgen voorwerpen te vinden zijn die je enkel met alle vrijgespeelde krachten kunt bereiken. We zagen dit al eerder ten tonele komen in Batman: Arkham Asylum, maar natuurlijk is dit trucje der herspeelbaarheid afkomstig uit de Metroid titels. Wat ons teleurstelde was echter het nagenoeg volledig ontbreken van sidequests. Gezien de open-world opbouw van Darksiders hadden er makkelijk wat optionele opdrachten in het spel gestopt kunnen worden. Vigil Games heeft hier echter geen oog voor gehad en legde de focus volledig op één groot, hetzij vermakelijk, avontuur. Mochten er interessante zijmissies aanwezig zijn geweest (waarom kopieert men net op dit vlak The Legend of Zelda nu weer niet?) was het opnieuw bovenhalen van Darksiders na een eerste speelbeurt te verantwoorden. Nu zal het waarschijnlijk ophouden na je initiële ervaring, zeker wanneer je weet dat er geen multiplayer in het spel zit.
Het jaar 2010 neemt met Darksiders een goede start. Het is bewonderenswaardig dat uitgever THQ het risico neemt om in een tijd waarin vervolgen koning zijn een nieuwe IP te lanceren, en daarvoor hebben we respect. Bovendien is dit de eerste keer dat ontwikkelaar Vigil Games met een spel op de proppen komt, en de kwaliteit ervan is meteen erg hoog. Toch kunnen we niet ontkennen dat Darksiders heel wat reeds bestaande concepten, hetzij met een eigen stijl, heeft overgenomen. De game had wat uitdagender mogen zijn en het ontbreken van zijmissies blijft voor ons een raadsel, maar desalniettemin hebben we hier te maken met een erg sterke titel. Liefhebbers van brute actie in de mix met wat puzzelwerk zullen zich zeker thuis voelen bij Darksiders, terwijl THQ de eerste stap heeft gezet om een waardige concurrent voor The Legend of Zelda uit de grond te stampen. Nog even de laatste plooien gladstrijken in een hopelijk tweede deel, en dan kan Darksiders best wel eens uitgroeien tot een mythische spellenreeks.