Dawn of War II: Chaos Rising

Dawn of War II was een speciale game zonder twijfel. Eerlijk, ik had dingen graag anders gezien. Het is verre van een traditionele RTS die we misschien wel verwachten van de makers van ’s werelds beste RTS-titel Company of Heroes. De principes van CoH vonden we deels terug in Dawn of War 1, wat meteen ook een groot deel van het succes verklaarde, maar niet langer meer in DoWII. Hier draaide alles om enkele helden die je kon uitrusten en waarmee je de wereld introk.

Het was een vreemde sprong, eentje zoals de overstap van Linux naar Windows of van mayo naar ketchup. In plaats van enkele squads te besturen die zich ingraven en cover zoeken waarna ze de vijand gaan belagen, kwamen we uit bij vier eenheden die hele werelden gingen redden of platbranden, afhankelijk van hun gemoedstoestand. Feit, de inleving en de lore van de Space Marines was sterker dan ooit, maar we misten toch het gevoel dat we in een allesomvattende oorlog beland waren met meerdere facties. De argumentatie van orcs, Eldar of eender wie kwam amper aan bod, wat telde was de Xenos en Heretics hardhandig verdrijven.

Chaos Rising pikt de draad op aan het einde van DoWII. Als speler heb je de Tyranids verdreven, maar je bemerkt nog een noodsignaal op een nabije planeet. Je landt en gaat de strijd aan met Chaos Marines, diabloisch uitschot die diets te diep in het Chaos glas hebben gekeken. Ze vormen een blamage op je order en uiteraard ga je de strijd aan, For the Emperor!

Hoezeer men het verhaal ook omkeert en er een andere wending aan geeft, Dawn of War blinkt pas echt uit wanneer je zelf ervaart hoe groot het universum echt is. Door nogmaals dezelfde planeten en personages bij het verhaal te betrekken, komt er sleet op de formule. De gameplay blijft ook haast ongewijzigd, hoewel dit niet noodzakelijk slecht is. Je gaat wederom in tal van kleine missies een team besturen dat met veel overgave tientallen vijanden doorzeeft, verpulvert en neersplijt.

De actie blijft intens, de missie uitdagend, zeker wanneer je rekening wenst te houden met de bonussen die je krijgt op het einde van elk level. Leg je veel vijanden neer in een snel tempo terwijl je squads zelf overeind blijven dan krijg je de beste ranking. Net zoals DoWII dus, alleen zijn er hier minder missies. Een goede evolutie naar ons gevoel, want Dawn of War II voelde echt uitgerokken en repetitief aan na een tijdje.

Je krijgt terug beschikking over dezelfde eenheden waaruit je kan kiezen om de missies aan te vatten. Je kan opteren voor schietgrage heavy weapon specialisten, een sniper/flamethrower scout, een strijdvaardige held die met bijl en zwaard de onfortuinlijke vijand te lijf gaat, marines voorzien van een jump pack en tal van close combat skills, een gigantische mech en de nieuwkomer Librarian die spelers kan healen, maar met gerust geweten ook plotsklaps zware magische spreuken richting vijand zal smijten.

De combat verandert echter weinig ook al zijn de missies iets uitdagender. Het is net dit aspect dat Chaos Rising in een goede game omtovert. De extra spanning zorgt ervoor dat je meer op je hoede zal moeten zijn en micromanagement dient toe te passen. Belangrijker dan ooit is ook je uitrusting, hoewel je veel minder items vergaart als in het origineel. De keuze tussen bepaalde armorsets zorgt voor een licht andere speelstijl, of wanneer je kiest voor Dreadnought armor, voor een andere bewapening en skillset. De keuze uit je uitrusting wordt nu ook beïnvloedt door het nieuwe moraalsysteem.

Je kent het wel, je bent ofwel goed ofwel slecht. Veel games hebben het, Dawn of War II geeft een unieke touch hieraan door je equipment en skills af te laten hangen van deze morele keuzes. Je team wordt namelijk een serieus pak sterker indien je enkele chaotische gedachten vertoont, enorm verleidelijk…probeer maar. Je skills veranderen, je doet meer schade, je kan zelfs demonen beginnen summonen hoewel dit misschien een teken is dat je iets te ver aan het evolueren bent. Items hangen echter ook af van deze morele kwestie, armor is soms significant sterker als je wat chaos in je lijf hebt…of als je net de zuiverheid zelve bent. Je kan dit veranderen door bepaalde objectieven te voltooien of juist te traag te zijn waardoor je automatisch meer in aanraking komt met de Chaos. Een andere methode is items dragen die je chaos bijgeven per missie, andersom kan je ook boetedoening gaan doen door bijvoorbeeld bepaalde items te dragen waardoor je extra damage neemt en de Chaos je als het ware uit je lijf wordt geslagen.

De Singleplayer is kort, bevat enkele memorabele missies, maar is iets te zwak om echt te kunnen imponeren. Multiplayer is dan weer een iets andere ervaring waarin je strijdt om de controle over punten of simpelweg je ego wilt boosten door om ter meeste kills te halen. Je kan enkele eenheden bouwen en je team upgraden met nieuwe wapens en een bevelhebber, maar verwacht je zeker niet aan een volledige basisje bouwen, upgraden en vechten ervaring à la Warcraft. Dawn of War draait om keet schoppen met een klein aantal gespecialiseerde eenheden.

De multiplayer mode zit goed in elkaar en de actie is alomtegenwoordig. Ook de Last Stand mode is een pareltje waarin je één eenheid kiest. Samen met enkele medespelers neem je het op tegen een allesverslindende en niet-aflatende overmacht aan vijanden. In deze games merk je pas hoe goed de eenheden als een team kunnen functioneren. Waar je individueel niets kan, sta je samen bijzonder sterk.