Dawn of War II: Retribution
Alweer nieuwe verslaving.
The Imperium has had enough. One solution remains for the sector. A solution with which I'm all too familiar... The Ordo Malleus approaches, the Holy Imperial Inquisition. Their colossal ships bear the munitions to perform Exterminatus, cleansing every planet in the sector of life...
In de intro van Dawn of War II: Retribution worden we meteen met de neus op de grimmige feiten gedrukt. Sector Aurelia is weer maar eens een oorlogsgebied waar Blood Ravens, Tyrannid, Eldar, Orks, Chaos Space Marines en Imperial Guards elkaar voor de bloedige voeten lopen. De keizer heeft er genoeg van en heeft zijn getrouwen uitgestuurd om het probleem Rambo-gewijs voor eens en voor altijd op te lossen. De Exterminatus mag dan wel equivalent zijn van een bosbrand starten om wat houtskool voor je barbecue te hebben, maar de methode is verdomd effectief. Iets wat de facties in het planetenstelsel uiteraard nogal ongerust maakt.
Vandaar dat elke factie op hun eigen manier proberen de Exterminatus alsnog af te wenden. Als speler kan je aan het begin van de game dan ook kiezen met welke factie jij de redder van het planetenstelsel wordt. Een moeilijke keuze, want er zijn zes facties om uit te kiezen. Zoals we al langer weten uit vorige Dawn of War titels hebben deze facties elk hun eigen vechtstijl. Zo speel je met de Space Marines best wat meer tactisch om niet teveel manschappen te verliezen, terwijl men bij de Imperial Guard niet op een dode soldaat meer of minder kijkt. In tegendeel zelfs. Je kan een sergeant van een eenheid Guards zelfs opdracht geven een soldaat te executeren voor een *kuch* 'moraalboost' *kuch*.
Helaas blijkt de keuze voor een factie, de vechtstijl even buiten beschouwing gelaten, vooral esthetisch van aard. We krijgen immers telkens dezelfde missies voorgeschoteld. Weliswaar met een licht gewijzigde plot, andere vijanden en nieuwe filmpjes, maar je zal al een grote fan moeten zijn om je met de zes verschillende rassen door steeds dezelfde missies met dezelfde scripted events te worstelen. Het resulteert ook in een ietwat zwakke verhaallijn in vergelijking met het originele Dawn of War II. Toch kan je dit moeilijk een dealbreaker noemen, want voor weinig extra werk en dus weinig extra centen uit jouw zakken slaagt Relic er toch maar mooi in ons met vijf extra facties te laten spelen.
Als dertig euro kostende stand-alone uitbreiding biedt Dawn of War II: Retribution dus uitzonderlijk veel waar voor je geld. Naast een (6x) tien uur durende campaign is er ook nog de modus Last Stand, waarbij je in co-op met heroes steeds groter wordende golven van vijanden het hoofd moet bieden. Het concept werd ooit als patch bij Dawn of War II gevoegd, kreeg twee nieuwe heroes erbij door de Chaos Rising expansie en mag nu ook een Imperial Guard generaal verwelkomen. Sinds de lancering van Last Stand wordt de modus steeds populairder en oh boy, iedereen die Last Stand heeft gespeeld weet waarom. Heerlijk, en vreemd genoeg niet eens Dawn of War pur sang. Een zeer degelijke multiplayermodus met vier verschillende modi maakt het plaatje volledig.
Wat Dawn of War II al sinds de release van het origineel uniek maakt is het feit dat het niet nodig is om een basis op te bouwen. Deze gewaagde zet werd toen wel niet door iedereen gesmaakt, maar kon de meesten overtuigen toen bleek dat die zorgde voor snelle en hevige actie. Ook in Retribution is die actie weer helemaal terug. Units worden besteld en binnen enkele seconden worden ze netjes vanuit het moederschip in de ruimte geleverd. Jammer genoeg blijken de missies iets te vaak volgens hetzelfde stramien te verlopen. Eerst je manschappen doorheen een map laten ploeteren om uiteindelijk een machtige eindbaas te doden. Het vormt geen groot probleem omdat we altijd wat afwisseling kunnen vinden met een matchke Last Stand, maar ergens vraagt de singleplayer toch om wat meer afwisseling.
Wat ook weer helemaal terug is, is het RPG-element. Heroes kunnen uitgerust worden met betere wapens en uitrusting, ze kunnen ervaringspunten vergaren en zo sterkere bonussen ontgrendelen, en zelfs het uitzicht van je eenheden in de multiplayer kan je zelf kiezen. Nieuw voor Retribution is dat heroes nu ook op het slagveld zelf kunnen levelen.
Nog een verandering die Retribution brengt is de moeilijke keuze die je moet maken aan het begin van elke missie. Je moet immers kiezen wie je meeneemt naar het slagveld. Kies je voor alle heroes, dan bots je al snel tegen een population cap aan. Kies je ervoor je hero een vakantiedag te geven, dan stuurt die zijn ondergeschikten met je mee. Ook zij zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken, maar je zult wel de speciale abilities van je hero moeten missen. De keuze is aan jou, maar je zult meer dan eens verbitterd moeten beseffen dat je beter de extra mankracht van de speciale units had gekozen boven die ene kerel die steeds opnieuw aan stukken gereten wordt door een ork.
Grafisch ziet deze Dawn of War er trouwens nog altijd uitzonderlijk goed uit. Nochtans dateren de graphics al van de originele Dawn of War II uit 2009. Het betekent enkel dat je met een bescheiden PC het spel dus toch nog in volle glorie kunt spelen. Iets wat je als PC-gamer wiens game PC crashte tijdens de testperiode van de game alleen maar kan appreciëren...
Uitbreidingen zoals Dawn of War II: Retribution zal je maar zelden vinden. Voor een zacht prijsje krijg je een stand-alone versie die het origineel overtreft. De game biedt meer van dezelfde actie zoals Dawn of War II, maar de formule werd door Relic bijgeschaafd tot een gepolijst geheel. Relic is er in geslaagd twee jaar aan feedback van fans te vertalen naar een fantastische game. Ja, er zijn nog enkele ruwe kantjes, ja de singleplayer mocht wat uitdagender en ja, het verhaal is er een van dertien in een dozijn. Maar waar het bij een game als Dawn of War II: Retribution echt moet om gaan zijn bakken plezier (voor de addicts: nee, geen bier). En laat Retribution daar nu echt in uitblinken. Zowel in multiplayer als in de ten zeerste aangeraden Last Stand zullen de fans uren van hun nabije toekomst vergooien. Maar Cedric, verslaafd zijn is slecht vo- Zwijg Tyrranid, of mijn chainsword in uw ingewanden! Waaaaah!