Day of the Tentacle Remastered review - Een reis door de tijd
Een reis door de tijd.
Klassieke games zijn net oldtimers. Je wilt ze niet in de garage laten staan, maar zo nu en dan eens oppoetsen om ze aan een nieuw publiek tentoon te stellen. Dat is Tim Schafers motto als het gaat om het remasteren van zijn oude projecten. Grim Fandango is hier al aan vooraf gegaan, en nu is het tijd voor Day of the Tentacle. Met een nieuwe laklaag blinkt de game als nooit tevoren. Maar mag deze kar de weg nog wel op?
Day of the Tentacle lanceerde in 1993 op de pc als het vervolg op Maniac Mansion. Het bracht de innovaties van de extra opslagruimte van een CD-ROM en volledig stemacteerwerk naar het point-and-click adventure-genre. De game werd met open armen ontvangen en staat bekend als een van de absolute toppers uit de hoogtijdagen van LucasArts. Anno 2016 heeft deze remaster niet dezelfde impact als het origineel, omdat adventure games zijn geëvolueerd met andere mechanics en een meer spectaculaire presentatie. Maar dat neemt niet weg dat dit nog steeds een uitmuntende game is.
In de game smeedt de megalomane Purple Tentacle een plan om de wereld te overheersen. Bernard, Hoagie en Laverne raken verzeild in de situatie en krijgen noodgedwongen de taak om Purple een dag eerder een halt toe te roepen. Met behulp van Dr. Fred Edison reist het drietal door de tijd, maar de tijdmachine gaat stuk en ze raken opgesplitst. De roadie Hoagie komt terecht in het verleden, de excentrieke Laverne komt in de toekomst waar tentakels de wereld heersen en de sullige Bernard blijft achter in het heden. Aan jou de taak om het team te herenigen, de tijdmachine te repareren en Purple te stoppen. Het verhaal is ludiek en heeft de tand des tijds prima doorstaan. Geen gedateerde popcultuur-referenties of taalgebruik, maar wel piekfijne humor. Momenten zoals een kat vermommen als stinkdier passen regelrecht in een tekenfilm.
De remaster biedt de mogelijkheid om de game exact te ervaren als twintig jaar geleden, maar ook in een nieuwe, opgepoetste stijl. Je kunt tussen de stijlen schakelen, waarmee je ook de interface aanpast. Het origineel maakt gebruik van werkwoorden onderaan het scherm, terwijl je in de remake je uit een wiel met iconen kiest als je op de rechtermuisknop drukt. Het is eveneens mogelijk om de oude interface met de nieuwe graphics te mengen, of vice versa.
De nieuwe stijl brengt het karakter van het origineel goed naar voren, hoewel het hier en daar gekunsteld overkomt. Sommige details lijken eerder behandeld te zijn met een pixelfilter, in plaats van dat ze honderd procent opnieuw zijn getekend zoals Double Fine beweert. Het geheel ziet er wel veel beter uit dan de originele game met eenzelfde pixelfilter. Als je tussen de twee stijlen schakelt, is het overduidelijk dat er toch veel energie in de nieuwe graphics is gestoken. Elk detail is haarscherp weergegeven en maakt het schakelen tussen de oude en de nieuwe stijl erg indrukwekkend.
De muziek heeft aanzienlijk minder aandacht gekregen. Het is alsof dezelfde MIDI-bestanden door een betere synthesizer zijn gehaald, met hier en daar wat extra noten voor een voller nummer. Maar dat is geen punt van kritiek. Een herschreven soundtrack zou afbreuk doen aan de sfeer van het origineel, en de bombast van bijvoorbeeld een orkest zou eveneens misstaan. Het eindresultaat is een getemperde, maar verstandige keuze.
Naast het nieuwe menu krijgt ook de gameplay krijgt enkele subtiele aanpassingen in de geremasterde stijl. Waar je in het origineel nauwkeurig elke pixel afspeurde naar iets om op te klikken, laat je in de nieuwe stijl alle interactieve objecten tegelijk oplichten. Daarnaast zijn alleen de interacties die je daadwerkelijk kunt uitvoeren op een object zichtbaar wanneer de nieuwe interface gebruikt. Die kleine aanpassing stroomlijnt de game zonder af te doen aan de ontdekkingstocht en de drive om alles uit te proberen.
Want daarin zit de kern van klassieke adventure games: de zoektocht. Je zoekt naar oplossingen voor de meest bizarre situaties, zonder dat overduidelijke hints of rechtlijnige paden je bij de hand nemen. Je verzamelt informatie door elk voorwerp op elk object in de wereld uit te proberen. Je tracht in het hoofd van de ontwerpers te kruipen en te vinden welke complexe oplossing ze voor hun puzzels hebben verzonnen.
Dan is er nog het commentaar van de ontwikkelaars. Het is aan te raden die uit te zetten als je de game voor het eerst speelt. Niet omdat het vol zit met spoilers, maar wel omdat het automatisch afspeelt tijdens de tussenfilmpjes en zo de audio van de game wegdrukt. Het commentaar is echter zeker de moeite waard om te beluisteren, met anekdotes en inzichten over hoe de game in 1993 tot stand is gekomen. De ondertiteling hiervan bevat her en der wat spelfouten, wat afsteekt tegen de zorg die de rest van de game heeft gekregen.
Day of the Tentacle: Remastered is een nette, opgepoetste versie van het origineel. De game biedt een paar moderne handigheden zoals de geüpdatete interface. Het laat je op die manier een klassieke point-and-click game spelen met hedendaagse verlangens, zonder de constante begeleiding en lineariteit. De mogelijkheid om de oude en nieuwe stijl met elkaar te mixen laat je de game beleven zonder iets te moeten inleveren. De ideale manier om een van Tim Schafers beste werken opnieuw of voor het eerst te ontdekken.
Day of the Tentacle is nu beschikbaar voor pc, Mac, PlayStation 4 en PlayStation Vita.