Days Gone preview - Overleven doe je zo
Sons of Anarchy meets The Walking Dead.
Het voorjaar is in de game-industrie traditioneel gezapiger dan de razendsnelle opeenvolging van welbekende franchises en ander AAA-geweld in de eindejaarsperiode. Met een release in april schiet nieuwkomer Days Gone temidden van middenmotors en uitgestelde titels alvast met een voorsprong uit de startblokken. Of de game zich de status van topper mag aanmeten? Een eerste kennismaking met Bend Studios' PlayStation 4-debuut smaakt alvast naar meer. Sons of Anarchy meets The Walking Dead. Kan dat echt fout aflopen?
Stadsjongen verliest wederhelft in apocalyps en wordt een doorwinterde 'road warrior' in een wereld bevolkt door geïnfecteerden. Het voorbije decennium is stilaan verzadigd met zombiegames en dito verhaallijnen. Protagonist Deacon St. John lijkt nochtans best een aangename kerel: worstelend met de dood van zijn vrouw Sarah, maar net laconiek en driftig genoeg om niet in het afgestompte overleverscliché te vervallen. De oorzaak van het meedogenloze virus en de rol van de zogenaamde NERO-laboranten hierin blijven voorlopig koffiedik kijken, maar het verhaal - met duidelijke invloeden als Sons of Anarchy en The Walking Dead - belooft zowel een fysieke als emotionele roadtrip doorheen de ruige Pacific Northwest in de Verenigde Staten te worden.
En wat een prachtig uitzicht bieden de majestueuze bergketens van de regio. Van de manier waarop zonlicht een warme gloed op bakstenen huizen werpt en door het dichte bladerdek priemt, tot de besneeuwde bergtoppen lonkend in de verte. PlayStation-exclusieve games zitten doorgaans niet verlegen om uitmuntende graphics, maar Days Gone is zonder meer een visueel pareltje. Ook gezichtsanimaties zijn van hoge kwaliteit, net als het meeslepende stemmenwerk. Ten slotte weet de framerate zich met honderden Swarmers op je beeldscherm staande te houden: een technisch huzarenstukje dat de PlayStation 4 Pro moeiteloos lijkt aan te kunnen. Het handvol grafische bugs, één opvallende teleportglitch en haperende AI bij stealth-secties zijn dan weer plooien die Bend Studios hopelijk wel nog weet glad te strijken voor de finale release.
Days Gone speelt verrassend traag - trager dan gameplaybeelden doen vermoeden - zonder daarbij de broodnodige funfactor uit het oog te verliezen. In het wilde weg in het rond schieten wordt sterk ontmoedigd, sprinten kost stamina en Deacon beschikt over een gezondheidsmeter die je door middel van zelfgemaakte verbanden aanvult. 'Resource management' speelt met andere woorden een grote rol, waardoor je instinctief de omgeving naar ammunitie en bruikbare onderdelen afspeurt. Kom je plots tegenover een meute Swarmers te staan? Dan kun je dankzij het handige wapenwiel on-the-fly een Molotov craften en toch mobiel blijven - een cruciale feature gezien de grote hoeveelheden vijanden die de game soms op het scherm tovert. Dezelfde ideale balans tussen een gecontroleerde aanpak en snelle improvisatie vind je ook in exploratie met de motorfiets terug: een behoorlijk zware feel wordt afgewisseld met boosten, halsbrekende sprongen en haarscherp driften.
Denk zondagsritje op de motor, maar dan zonder de netjes geasfalteerde wegen en met troepen vleesetende monsters die je op de hielen zitten. Bend Studios wil een survivalgame neerzetten, waarin er je zowel overdag als 's nachts een constante dreiging boven het hoofd hangt. Freakers, Runners en andere gemuteerde dieren kunnen je op elk moment overvallen in een hinderlaag, wat het belang van 'safe zones' met handelposten enkel maar accentueert. Om bovenstaande gevaren het hoofd te bieden beschikt de game over drie skill trees (Melee, Ranged en Survival), die je erg klassiek met verdiende XP uitbouwt. Zowel het weersysteem als de bewegingspatronen van Hordes zijn overigens dynamisch, waardoor geen enkele situatie hetzelfde speelt. Zo zijn geïnfecteerden 's nachts actiever en hebben zowel vijanden als jij bij hevige regenval een beperkter zicht. Gameplaytechnisch lijkt Days Gone hoe dan ook een uitdagende, maar gestroomlijnde overlevingsstrijd te worden.
Het belang van de motorfiets, het paradepaardje van Days Gone, kan niet worden onderschat. Het voertuig, dat bovendien als save-punt én opslagplaats voor extra kogels fungeert, is essentieel bij het doorkruisen van Oregons dichte wouden en uitgestrekte vlaktes, en helpt je meer dan eens wanneer op de vlucht voor een horde geïnfecteerden. Net als in Mad Max verzamel je onderdelen om je transportmiddel sneller, sterker en duurzamer te maken. En net als in Mad Max vreet het ding benzine. Houd dus een oogje open voor tankstations, die vaak door bandieten bezet zijn. Wat volgt, is een constante zoektocht naar brandstof die hopelijk niet in een langdradig en verplicht nummertje verzandt. Exploratie staat of valt kortom met je stalen ros - extra in de verf gezet door het feit dat Deacon niet kan zwemmen, wat in een open wereld vol bergriviertjes echter als een arbitraire begrenzing aanvoelt.
Zonder oneerbiedig te willen klinken lijkt het erop dat Days Gone een amalgaam van beproefde succesformules wordt. Het verschil zit hem echter in de strakke en meeslepende uitvoering, want de zombie-survivalgame vinkt meerdere gameplayvakjes met succes af. De vraag is dan ook in hoeverre Bend Studios' PlayStation 4-primeur zich van zijn inspiratiebronnen weet te onderscheiden. Zolang de technische haperingen en sommige ingrijpende designkeuzes geen roet in het eten gooien, kan Days Gone misschien wel een plekje aan de zijde van andere blockbusters uit de stal van Sony veroveren.