De beste games van het decennium (2010-2019)

Nu 2020 voor de deur staat, betekent het dat we het einde van een decennium tegemoet gaan. De periode van 2010 tot en met 2019 was zeer bijzonder voor de game-industrie. Het waren de laatste jaren van de Nintendo Wii, Xbox 360 en PlayStation 3, consoles die door hun massale succes een ongezien lange levenscyclus kregen en ervoor zorgden dat een breder publiek begon te gamen. Opvolgers PlayStation 4, Xbox One en Nintendo Switch namen al bij al weinig risico's en bouwden voort op dat elan, weliswaar met het gevolg dat games nu ook écht naar de mainstream kwamen.

Er zijn deze afgelopen tien jaar héél veel goeie games verschenen. Naast sequels van bekende en langlopende reeksen, debuteerden er dit decennium ook enkele interessante nieuwe ideeën die de start vormden van een succesvolle franchise - of net bij een eenmalig maar interessant experiment bleven. Opvallend genoeg gebeurde er deze afgelopen tien jaar nog iets bijzonder: een ware zondvloed aan remasters, reboots en remakes, waarvan sommigen al wat beter en verzorgder dan anderen.

Dit lijstje biedt een overzicht van de favoriete games van het afgelopen decennium van de redactie van Eurogamer Benelux. Elke redacteur mocht tien games nomineren, die uiteindelijk in één grote lijst zijn gegoten. Per game legt de redacteur in kwestie ook uit waarom de game zo'n speciaal plekje in zijn hart verdient. Dubbele, driedubbele, etc. nominaties worden eveneens vermeld. We hopen op de manier jouw favoriete games te vieren of - nog beter - je kennis te laten maken met enkele pareltjes waar je nog niet van gehoord had.

Tien games kregen bovendien drie of meer gelijktijdige nominaties van onze redactie. Om die absolute toptitels nog meer in de kijker te plaatsen, hebben we daarom ook een apart artikel met de 10 allerbeste games van het decennium (2010-2019).

Veel plezier met beide lijsten en hopelijk gaan we de komende tien jaar minstens evenveel toptitels tegemoet - of wordt alles geremastered zodat we het nog eens kunnen meemaken. Laat in de comments onder dit artikel zeker weten welke games jij nog in onze lijst mist, welke je blij bent om te zien en in welke games je interesse hebt gekregen door onze lijst. Tot in 2020!

Alan Wake (genomineerd door Carl)

Weet je waaraan ik een hekel heb? Games die geen risico's durven nemen, maar zich braaf in een nietsbetekenend harnas wringen. Net daarom heb ik zoveel respect voor de Finse studio Remedy Entertainment. Elke keer opnieuw experimenteren Sam Lake & co. erop los om bijzondere games uit te brengen. Dit decennium konden we genieten van Control en Quantum Break, maar bovenal van Alan Wake. Door de semipulp van Stephen King met de bijzondere sfeer van Twin Peaks te vermengen en licht als een centraal gameplayelement te gebruiken, is je tocht door het dorpje Bright Falls onvergetelijk.

Alpha Protocol (genomineerd door Carl)

Ontwikkelaar Obsidian Entertainment staat om twee redenen gekend: de studio brengt diepgaande RPG's met verregaande narratieve keuzevrijheid uit, maar tegelijk gaat elke game gebukt onder een resem glitches en een gebrek aan afwerking. Alpha Protocol bezit beide kenmerken in overvloed. De 'Mass-Effect-meets-James-Bond'-spionage-RPG is daardoor de definitie van een ruwe diamant: terwijl je met Russische spionnes flirt en door ambassades sluipt, doet de vreselijke gehurkte animatie van je hoofdpersonage je door een trap glitchen. De onvoorstelbare ambitie en keuzevrijheid van Alpha Protocol maken die problemen echter meer dan goed. Heel erg warm aanbevolen.

Assassin's Creed IV: Black Flag (genomineerd door Ramadan)

Mijn terughoudendheid voor Assassin's Creed IV: Black Flag leek in eerste instantie legitiem. Black Flag leefde zijn focus op het broederschap van de assassins schijnbaar niet geheel na. Bovendien stonden randaspecten zoals zeegevechten plots helemaal centraal, ver verwijderd van de voorgaande games. Gelukkig wist Ubisoft, onder leiding van onder andere Ashraf Ismail, de traditie van Assassin's Creed te behouden én iets nieuws te proberen. Black Flag had een sterk narratief, verstevigd door een overtuigende protagonist, een heerlijke soundtrack en meeslepende gameplay. Nu bekend is dat Ashraf Ismail de creative director voor de volgende iteratie van Assassin's Creed is, ben ik ontzettend enthousiast en kan ik niet wachten tot er iets nieuws bekendgemaakt wordt.

Bastion (genomineerd door Michiel)

Waren de nillies de periode waarin indiegames hun intrede maakten met toppers als Braid, dan was het afgelopen decennium zonder enige twijfel het tijdperk waarin dat soort titels helemaal concurreerden met AAA-games. In 2011 kwam ontwikkelaar Supergiant Games met het fenomenale Bastion langs de grote poort binnen. Met vloeiende en gevarieerde combat en een intrigerend verhaal dat je op het einde tot tranen dwingt, is Bastion een game die je eenvoudigweg moet hebben gespeeld. En dan vergeet ik bijna de magistrale vertelstem van Logan Cunningham. Mocht die man mij vanaf nu elke avond een verhaaltje vertellen, dan is mijn slapeloosheid meteen opgelost.

Batman: Arkham City (genomineerd door Michiel)

Als Batman: Arkham City al niet een van de beste games aller tijden is, dan is het is op zijn minst het perfecte voorbeeld van wat een volwaardige sequel hoort te zijn. Arkham City bouwt verder op de 3D-metroidvania-structuur van Arkham Asylum, maar voegt een open wereld, waarin je met veel plezier elke vierkante centimeter verkent. Met tal van sidequests en de obligatoire Riddler Trophies houdt deze game je tientallen uren zoet. I'M BATMAN!

Battlefield 1 (genomineerd door Nathan)

Ik was nooit een fervente onlinegamer en shooters in de moderne tijd hielden niet lang m'n aandacht vast. Tot Battlefield 1 werd aangekondigd. Plots wou ik alleen nog maar de loopgraven induiken, bunkers opschonen met een vlammenwerper, en als een held op het slagveld van de Somme sterven. Vier jaar later speel ik nog altijd met gezonde regelmaat. WO I was nog nooit zo glorieus, gruwelijk, en verslavend.

Cities: Skylines (genomineerd door Nathan)

Bouw een schattige woonwijk. Leg industrie aan. Los een file op. Wijs commercieel gebied toe. Zorg voor onderwijs en gezondheidszorg. Los een file op. Bouw appartementen. Verbind met een snelweg. Verhoog de veiligheid. Verwoest kraakpanden. Los een file op. Plaats een crematorium en een vuilnisbelt. Bouw wolkenkrabbers. Los een file op. Definieer districten. Vaardig wetten uit. Breid je gebied uit. Los een file op. Traffic simulator of citybuilder? Cities: Skylines is alles in één, maar geen gelijkaardige game biedt zo'n natuurlijke en organische ervaring. The sky is the limit!

Crash Team Racing: Nitro-Fueled (genomineerd door Maarten)

In wat misschien wel het decennium van de remakes mag worden genoemd, is er eentje die er met kop en schouders bovenuit steekt. Van het aanstekelijke deuntje tot de strakke handling en waaier aan tracks, CTR toont zich zoveel meer dan gedateerde nostalgie voor fans van de reeks. Zelfs twintig jaar na de release van het origineel behoort de kartracer nog steeds tot de top in het genre. Dikke pluim ook aan Beenox hoe het gratis content in de vom van maandelijkse evenementen blijft aanbieden! Spyro in een blitse bolide - a dream come true.

Dark Souls (genomineerd door Bruce en Maarten)

Dark Souls is een onwaarschijnlijk succesverhaal. Een bikkelharde game met een ultracryptisch verhaal en complexe mechanics die nooit worden uitgelegd; op papier lijkt Dark Souls tot de vergeetput gedoemd. Door mond-tot-mondreclame op het internet alsook de lof die voorganger Demon's Souls kreeg, groeide het echter tot een waar fenomeen uit. Er zijn ondertussen boeken geschreven over het design van het onheilspellende Lordran, youtubers zoals VaatiVidya verdienen hun brood met het onderzoeken van de lore en er lopen meer Solaire of Astora-cosplayers rond dan je kunt tellen. Tot op vandaag blijft Dark Souls vaak geïmiteerd, maar zelden overtroffen.

Dark Souls 3 (genomineerd door Sander)

Ik heb deze hele serie jarenlang als de pest vermeden. Good gitten was niet voor mij weggelegd, zo had ik mezelf verteld. Toen ik eindelijk besloot om Dark Souls 3 een kans te geven en eindelijk de eerste baas versloeg, raakte ik volledig verslaafd. De game heeft me keihard met m'n neus op de feiten gedrukt en me genadeloos afgestraft voor mijn slechte gaminggewoontes. Ik durf daarom ook makkelijk te stellen dat de gehele Souls-serie me een betere gamer heeft gemaakt door me een skillset aan te leren, die in elke game wel inzetbaar is. Een betere Rocky-trainingsmontage kan een gamer zich niet wensen.

Darksiders (genomineerd door Michiel)

De game werd destijds als een Dark Zelda omschreven, maar de eerste Darksiders is zoveel meer dan dat. In een decennium waarin vooral actiegames meer en meer neigden naar de meedogenloos harde combat en obscure verhalen van de Dark Souls-games, was Darksiders daar als het ware de antithese van: heerlijk intuïtieve gevechten waarin je de combo's zo aan elkaar rijgt en een pretentieloos verhaal met memorabele personages en adembenemende omgevingen. Darksiders 2 wist het niveau van de eerste game niet helemaal te evenaren - en over Darksiders 3 zwijgen we beter helemaal - maar deze eerste game blijft tot op vandaag een absolute aanrader.

Dead Cells (genomineerd door Bert)

Normaal ben ik geen fan van games in Early Access, maar voor Dead Cells maakte ik graag een uitzondering. De sidescroller van ontwikkelaar Motion Twin is een van de beste roguelites die dit decennium zijn gelanceerd. Snel, stijlvol, uitdagend en verslavend... Dead Cells is het allemaal. De game krijgt al bonuspunten voor de sterke post-launch-ondersteuning door de ontwikkelaar, maar de echte kers is op de taart is de beste neerwaartse smash die een actiegame ooit gekend heeft.

Deadly Premonition (genomineerd door Sander)

Ik struikelde puur toevallig over Deadly Premonition, een game die zich totaal niet schaamt voor zijn bizarre verhaallijn en budgetbakpresentatie. Juist daarom is Swery's creatie zo verdomde geniaal, want het resulteert in een heerlijk dissonante sfeer die je de gehele game ongemakkelijk laat voelen. Het heeft hetzelfde onwerkelijke gevoel als Twin Peaks, deels te danken aan het feit dat de game met referenties naar diezelfde tv-serie is doorspekt. Maar zelfs al zegt dat je niets, kun je alsnog met volle teugen genieten van de beste B-game die ik ooit heb gezien, en de mix van open-wereldhorror, slice of life-situaties en bizarre situaties waar zelfs Kojima een wenkbrauw van zou optrekken is simpelweg niet te missen. Zeker niet nu de game op de Switch is en deel 2 op de loer ligt. Dat is zo, toch Zach?

Demon's Souls (genomineerd door Maarten)

Aangezien Demon's Souls pas in 2010 in Europa uitkwam, kan deze all-time klassieker met wat goede wil toch nog in dit lijstje. De bikkelharde actie-RPG groeide namelijk uit tot een categorie apart die te pas en onpas wordt gebruikt om een onvergeeflijke moeilijkheidsgraad te belichten. Games werden plots 'Souls-like' genoemd - de dubieuze eer viel zelfs Crash Bandicoot te beurt - terwijl fans van het eerste uur uitroepen hoe geen enkel game aan FromSotfwares duistere pareltje kan tippen. Toegegeven, de reeks verwierf pas echte naamsbekendheid bij de multiplatform-sprong van Dark Souls, maar het is Demon's Souls die het pad plaveide. Een cultgame die je moet hebben gespeeld.

Deus Ex: Human Revolution (genomineerd door Ramadan)

Ik heb Deus Ex: Human Revolution tijdens een Steam sale gekocht voor 4 euro en 57 cent. Hoewel ik nooit eerder een Deus Ex-game gespeeld had, was ik enorm geboeid door de stijl van de game en de thema's die Eidos Montreal poogde te verkennen.Ik heb de game inmiddels ruim 100 uur gespeeld en kom nog steeds nieuwigheden tegen die ik eerder gemist had en die heel naadloos in het geheel passen. Denk hierbij aan mails die je kunt lezen, die meer achtergrond bieden aan het verhaal, of wellicht een geheime doorgang die ik niet eerder had opgemerkt. Human Revolution is een game die de speler laat nadenken, zowel tijdens het spelen maar ook lang na de eindtitels. Kortom, dit was verreweg de beste 4 euro en 57 cent die ik ooit in mijn leven aan een game heb gespendeerd.

Diablo 3 (genomineerd door Carl)

Mijn eerste kennismaking met Diablo 3 was de onschuld zelve. Als Diablo-leek, reviewde ik namelijk de Ultimate Evil Edition. Drie dagen en 35 uur spelen later was het kwaad geschied: de cyclus van combat, loot, combat, loot... bleek gewoonweg onweerstaanbaar. Ik dwong mezelf om te stoppen, leende de game uit en zei tegen mezelf dat het een eenmalig fenomeen was. Tot ik 3 jaar later de Rise of the Necromancer DLC moest reviewen. Als een bezetene injecteerde ik Diablo 3 opnieuw in mijn aderen en toen ik vijf dagen en ik-weet-niet-hoeveel-uur later uit mijn hack-and-slash-trance ontwaakte, heb ik mezelf voorgenomen om Diablo 3 nooit meer aan te raken. Sindsdien ben ik clean, maar soms zie ik het doosje vanuit mijn ooghoek naar me staren. "Nog één potje...?"

Dishonored (genomineerd door Marcel en Michiel)

Zeven levels. Meer dan dat zitten er niet in de eerste Dishonored. Bij de release in 2012 kreeg de game zelfs hier en daar kritiek voor de zogezegd korte duur. Volledig onterecht uiteraard. Zeven jaar na datum kan ik mij nog elk minutieus ontworpen level voor de geest halen. Elk deprimerend uitzicht op het ooit zo mooie Dunwall. Elke ingenieuze manier om je doelwitten op non-lethal wijze te neutraliseren. Met Lady Boyle's Last Party verdient Arkane Studios misschien zelfs de prijs voor beste videogamelevel ooit.

Divinity: Original Sin 2 (genomineerd door Bert)

Het is misschien een beetje lullig om een game waarin je niet eens verder dan het eerste hoofdstuk hebt gespeeld tot je beste games van het decennium te rekenen, maar dat spreekt alleen maar voor de kwaliteit ervan. De RPG van het Belgische Larian Studios heeft internationaal potten gebroken, en terecht. Het is een enorm diepgaande game met een quasi oneindige hoeveelheid aan mogelijkheden om je personages uit te bouwen. En je kunt seks hebben met een skelet, hoe cool is dat?

Doom (genomineerd door Yvo)

Met de Doom-reboot heeft ontwikkelaar id Software met succes jeugdsentiment naar het heden gebracht. Oude tijden herleven wanneer ik als Doom guy in de hel met de 'Big Fucking Gun' Cacodemons aan gort schiet. De gameplay is daarnaast nog steeds snel en bikkelhard, waarbij de beste verdediging de aanval is. Toch zorgen de wapenupgrades, Glory Kills en id Tech 6-engine ervoor dat deze gerehabiliteerde klassieker ook prima met hedendaagse first-person shooters meekan. Door de perfecte balans tussen nostalgie en nieuwerwets heb ik in geen jaren zo genoten van een singleplayer campaign in een FPS. De hel is nog nooit zo hemels geweest.

Dragon Quest 11 S (genomineerd door Sander)

Ik hou van RPGs, maar tegelijkertijd zie ik er altijd zó tegenop. Dat is eigenlijk totaal niet het geval met Dragon Quest 11, omdat Square Enix er alles aan doet om de speler een zo comfortabel mogelijke ervaring te geven. Al ben ik bekaf, Dragon Quest 11 blijft een relaxte game om te spelen dankzij de vele 'quality of life'-functies, de optionele automatische combat en bovenal het geweldige verhaal met sterke personages. Het is een niveau dat Final Fantasy al een tijdje niet heeft bereikt en ik ben maar wat blij dat Dragon Quest het gat opvult.

Dying Light (genomineerd door Marcel)

Ik ben gek op zombies, maar dan ook nog het liefst van de rottende soort die je in 28 Days Later en Left 4 Dead aantreft. Razendsnel, in grote aantallen en levensbedreigend. Dying Light pakt alle interessante clichés van diens inspiratiebronnen en verpakt het in een hartkloppende ervaring. Vooral de nachtelijke escapades in Harran staan in mijn geheugen gegrift. Het geklim en geklauter over de daken. De vele ontsnappingspogingen door middel van valstrikken en autoalarmen. Het is dan ook heel knap dat Dying Light nooit momentum weet te verliezen. Wanneer je alles gezien denkt te hebben weet ontwikkelaar Techland je alsnog te verrassen. En het beste van alles? De co-opmodus.

Fallout: New Vegas (genomineerd door Maarten)

"We voegen NPC's aan Fallout 76 toe!" verkondigt de Bethesda-vertegenwoordiger met een brede grijns. Terwijl een overenthousiaste fan het - wooooo - uitschreeuwt, denk ik mistroostig aan - yeaaaaah - de Mojavewoestijn. Daar waar spurs jingle jangle jingle'en. Dat Fallout: New Vegas in slechts achttien maanden tijd werd ontwikkeld, is haast ongelooflijk gezien de diepe en uitgebreide storytelling. Een RPG om u tegen te zeggen en misschien wel Obsidians magnum opus.

FEZ (genomineerd door Bruce)

De game die eigenhandig mijn enthousiasme voor games nieuw leven inblies. Een harmonie van meesterlijke pixelart, een ongeëvenaarde soundtrack en een steengoede gameplaygimmick. Maar het is vooral de dubbele bodem, het grote mysterie dat de game stelselmatig aan je openbaart datvan FEZ een onvergetelijke ervaring maakt. Ach, ik zeg het gewoon: een kunstwerk.

Final Fantasy 14 (genomineerd door Sander)

Als je met mij over Final Fantasy 14 begint, zul je vrijwel altijd het verhaal horen over hoe slecht de game in 2010 was en hoe hij door Naoki Yoshida van de verdoemenis is gered. Ik verontschuldig me er ook niet voor: Het is een geweldig verhaal, zeker als je bedenkt dat de daadwerkelijke herrijzenis in de lore van de game is verweven. Anno 2019 staat de MMORPG nog steeds als een huis en is hij een welkom toevluchtsoord voor spelers van andere MMO's geworden. Dat is ook niet gek, want FF14 bevat fantasievolle dungeons, een verhaal vol plot twists en een flexibel jobsysteem waarmee je de game keer op keer op nieuwe manieren kunt ervaren. Bovendien is de fanservice voor een doorgewinterde FF-freak als ik meer dan welkom.

Football Manager 2011 (genomineerd door Nathan)

Velen vragen zich af wat er zo leuk is aan Football Manager, terwijl dat voor de fans de verkeerde vraag is. Er is helemaal niéts leuk aan Football Manager! Er is áltijd een volgende wedstrijd, je sterspeler eist loonsopslag, je eerste keeper is geblesseerd, de fans morren om de resultaten, de trainingen lopen vierkant, en jij staat in een trenchcoat in de regen je mannen aan te vuren. Traag daal af in de catacomben bij alweer een verloren wedstrijd... Had ik al gezegd dat Football Manager 2011 de grens tussen feit en fictie voor mij deed vervagen? Dat doen maar weinige andere games na...

Grand Theft Auto 5 (genomineerd door Yvo)

Met elke nieuwe GTA-game gaat Rockstar de uitdaging aan de lat nóg hoger te leggen. Ook met Grand Theft Auto 5 slaagt de studio daar in. Groter, mooier, grappiger, diverser... In werkelijk alles overtreft het vijfde deel zijn voorganger(s). Ja, ook het geniale San Andreas moet hier zijn meerdere erkennen. En zelfs wanneer je na tientallen uren elke missie, minigame, easter egg of wat dan ook afgewerkt hebt en de laatste kruimels echt op zijn, houdt het niet op. Je kunt namelijk online verder je misdaadimperium uitbreiden dankzij de eindeloze stroom aan content. Een onmisbare game in je collectie.

Guild Wars 2 (genomineerd door Michiel)

ArenaNet slaagde er in 2012 in om de verouderde gameplayloop van veel andere MMORPG's nieuw leven in te blazen. In essentie trek je ook in Guild Wars 2 van plek naar plek om alle mogelijke quests te voltooien en in level te stijgen, maar de manier waarop je dat doet was destijds een absolute verademing. Zo was er de introductie van een actief gevechtsysteem met dodge rolls dat je niet in een rigide rol als Tank, Healer of DPS duwt. Het was echter vooral het dynamische questsysteem dat indruk maakte. Ging je de ene dag enkele quests uitvoeren in een nabijgelegen dorpje, dan kon datzelfde dorpje enkele uren later door vijandige centaurs onder de voet zijn gelopen, met compleet nieuwe quests als resultaat. Hoewel die systemen intussen ook door veel andere MMORPG's zijn overgenomen, biedt Guild Wars 2 tot op vandaag een geweldige multiplayer-ervaring.

Heavy Rain (genomineerd door Maarten en Nathan)

In 2010 veroorzaakte Heavy Rain een heel hevige discussie die je vast wel bekend in de oren klinkt: is dit wel echt een game? Met de nadruk op hevig gescripte scènes en constante quicktime-events leek Heavy Rain meer op een film dan op een game. De spanning van elke scène en de verrassende plotwending wisten echter massaal te overtuigen. Hoewel regisseur David Cage controversieel blijft, heeft hij met Heavy Rain wel het pad geëffend voor andere succesvolle narratieve games zoals Telltale's The Walking Dead en Until Dawn. Bijna tien jaar later blijft dit een zeer bijzondere ervaring.

Hollow Knight (genomineerd door Marcel)

Wie een sfeervolle metroidvania zoek, heeft hem nu gevonden. Hollow Knight huisvest een beeldschoon, melancholisch koninkrijk en uitermate strakke toegankelijke gameplay. Maar net zoals bij andere metroidvania's heb je gaandeweg nog veel te leren. Team Cherry steekt niet onder stoelen of banken waar de ontwikkelaar zijn inspiratie vandaan heeft gehaald. Verwacht dan ook vooral pittige eindbazen, lastige platformsecties, ludieke personages en mysterieuze verwijzingen naar het verleden van een verloren beschaving. Hollow Knight is nu al een tijdloze klassieker waar je ongetwijfeld nog meer over gaat horen.

Journey (genomineerd door Maarten en Marcel)

Er worden maar zelden zo'n intrigerende games zoals Journey uitgebracht. Een sociaal experiment verpakt in adembenemende vista's, waarin een spirituele reis centraal staat. Waarom je van A naar B gaat maakt eigenlijk niet uit. Het gaat er juist om wat je onderweg tegenkomt. Of wie je tegenkomt. Samen met onbekenden op goed geluk richting de top. Net zoals in het echte leven.

L.A. Noire (genomineerd door Nathan)

Rockstar Games mag dan wel de monumentale Grand Theft Auto-reeks afgeleverd hebben, L.A. Noire blijft een opvallende parel in hun oeuvre. Meng de aantrekkelijke setting van Los Angeles in de jaren 40 met ingenieuze gameplay, een Rockstar-achtige open wereld en een intrigerend verhaal, en je weet dat je een topper te pakken hebt. Langzaam maar zeker daal je af in de onderwereld van L.A., maar ook in de duistere voorgeschiedenis van hoofdpersonage Cole Phelps. Is er ooit een betere detectivegame geweest? Doubt.

Life is Strange (genomineerd door Michiel en Nathan)

Max! Wakker worden, meisje. Had je weer die nachtmerrie over de tornado die een vuurtoren verwoest? Fris je even op in het toilet, en vergeet niet je vriendin Chloe van de dood te redden. Onthoud wel dat je superkracht niet perfect is, en alternatieve realiteiten kan creëren. Nog nooit van het vlindereffect gehoord? Misschien is het net genoeg om te achterhalen wat er met Rachel gebeurd is. En wat verbergt die eikel Nathan Prescott? Het leven is vreemd, Max, maar kan je zo veel leren.

Mass Effect 2 (genomineerd door Bert)

Er is niets zo goed als Mass Effect, of het zou Mass Effect 2 moeten zijn. Het vervolg op Commander Shepards strijd tegen de Reapers laat een smerigere en intiemere kant van het universum zien. Een uit de dood opgestane Shepard gaat een ongemakkelijke alliantie aan met de pro-mensengroep Cerberus in de hoop zo de mysterieuze Collectors het hoofd te bieden. Wat volgt, is een van de allerbeste, meest spannende ruimteopera's die ooit zijn gemaakt. Wat we vooral ook moeten onthouden is dat niet Garrus maar wel Thane de echte husbando is.

Metro 2033 (genomineerd door Carl)

Metro 2033 is ontwikkeld door een Oost-Europees team en dat voél je gewoonweg. Hoe? Dat kan ik amper uitleggen in woorden. Zijn het de deprimerende, eindeloze, ondergrondse gangen? De macabere manier hoe er wordt gehint naar iets bovennatuurlijks? Misschien zijn het de trieste, maar tegelijk hoopvolle bewoners van de metrostations, die paddenstoelen kweken, cabaretshows opvoeren en proviand betalen met kogels? Metro 2033 is zó anders dan Amerikaanse en West-Europese games, en zelfs bijna tien jaar na hem gespeeld te hebben, blijft de unieke sfeer me nog steeds bij.

Monster Hunter World (genomineerd door Maarten en Marcel)

World vormde voor mij en vele andere spelers een intrede in het Monster Hunter-universum: een gestroomlijnde en toegankelijke ervaring die de spektakelknop open draait zonder daarbij de filosofie van de reeks uit het oog te verliezen. Er gaat niets boven een Deviljho en Nergigante het te zien uitvechten, en met de constante stroom aan nieuwe monsters zijn er aan sensationele turf wars geen gebrek. Iceborne doet daar nog eens een schepje bovenop en biedt meer wapens, meer loot en gereviseerde publieksfavorieten zoals Tigrex, Yian Garuga en Glavenus. Gotta catch 'em all!

PlayerUnknown's Battlegrounds (genomineerd door Yvo)

Bugs, lag, cheaters, desync, crashes, framedrops... Zelfs jaren na de release is PUBG verre van perfect. Een game die meer dan 1000 uur van mijn vrije tijd heeft opgeëist en die ik nog steeds met vlagen speel, kan echter simpelweg niet in deze lijst ontbreken. Er zijn namelijk maar weinig competitieve shooters die bij winst van een match zo'n verdomd lekker gevoel geven. Vooral in teamverband staat de op het oog doodnormale tekst "Winner Winner Chicken Dinner" garant voor onovertroffen groepseuforie, of je nu een groentje of veteraan bent. De hype lijkt redelijk overgewaaid te zijn, maar PUBG is ondanks zijn gebreken voor mij nog steeds de absolute battleroyalekoning.

P.T. (genomineerd door Carl)

Er zijn een dozijn redenen waarom P.T. in deze lijst hoort: het is een overwinning in minimalistisch gamedesign, het revitaliseerde het horrorgenre na jaren aan flauwe Amnesia-afkooksels, en bovendien is het zowat de beste promostunt ooit (hoewel de KFC Dating Simulator eveneens een verdienstelijke poging doet). Eén reden is echter nog unieker: na de annulatie van Silent Hills, werd P.T. ook verwijderd uit de PlayStation Store. Enkel als je de game voordien installeerde is het nog speelbaar; eens verwijderd betekent permanent weg. Het is goed mogelijk dat er over 50 jaar geen enkele speelbare versie van P.T. meer bestaat, en dat de game voortleeft als een 'urban legend', een verloren game waarbij er maar enkelen de gruwel van die ene gang hebben beleefd. Ik vertel de mythe in elk geval met veel plezier door.

Red Dead Redemption (genomineerd door Marcel)

Red Dead Redemption is wat mij betreft de beste game die Rockstar ooit gemaakt heeft. Na het ietwat tegenvallende Grand Theft Auto 4 wist het avontuur met John Marston me zo te imponeren dat ik er destijds maar geen genoeg van kreeg. Het jagen, de meeslepende muziek, de shootouts, de bounties en alle tijdrovende minigames, zoals Five Finger Fillet en Blackjack, komen als schitterende puzzelstukjes samen. Red Dead Redemption biedt een wereld waar ik me keer op keer in wil laten onderdompelen, al is het maar om nog een keertje Undead Nightmare te beleven.

Resident Evil 7 (genomineerd door Sander)

Ik heb lang aan de zijlijn gestaan, wachtend tot Resident Evil mijn hart weer zou veroveren. Het heeft veel te lang moeten duren maar Resident Evil 7 heeft het dan toch eindelijk geflikt. Deze game is bloedstollend goed, blaast de reeks en zijn lore nieuw leven in en is bovendien ook nog eens een van de beste VR-ervaringen op de PlayStation 4. Goed, de DLC was vreselijk ondermaats en de Resident Evil 2 remake heeft ook zijn aandeel gehad in het revitaliseren van de reeks, maar als Resident Evil 7 de blauwdruk is van een nieuw decennium Resi games, dan sta ik helemaal vooraan om hen te verwelkomen.

Rock Band 3 (genomineerd door Sander)

Geen enkele game heeft mij zo in zijn greep gehad als de gehele Rock Band serie, en ik ben dan ook heel blij dat RB3 in dit decennium is uitgekomen zodat ik nog even mijn liefde kan betuigen. De reden waarom de game op mijn lijst staat is dan ook heel persoonlijk. Ik heb namelijk meerdere malen mogen "optreden" met deze game: in een afgehuurde bar waar we met klasgenoten een hele avond lang onze rockfantasieën konden uitleven, en zelfs een keer in Utrecht voor EA ter promotie van de game. Rock Band is een ijsbreker, een manier om elkaar beter te leren kennen, karaoke in het kwadraat en een eindeloze uitlaatklap. Het feit dat je je DLC mee kon nemen van game tot game, was bovendien een goed voorbeeld voor de industrie. Uiteindelijk raakte de markt oververzadigd, maar dat is een noodzakelijk kwaad dat bij succes om de hoek komt kijken. Mooi werk, Harmonix.

Rocket League (genomineerd door Maarten)

Rocket League belichaamt twee zaken die mijn vriendin danig op de zenuwen werken, snelle auto's en voetbal, en maakt er een van de tofste multiplayergames van het voorbije decennium van. Eenmaal je aerials en dribbels onder de knie krijgt, opent zich een extra dimensie aan gameplaymogelijkheden - veel meer dan de hybride racer aanvankelijk doet uitschijnen. Niet onbelangrijk: Rocket League is een van de weinige games die nog online split-screen ondersteunt. Ikzelf heb dan ook mooie herinneringen aan de vele potjes Ranked die ik samen met m'n broer speelde. En ja, natuurlijk gaven we elkaar de schuld bij tegengoals. What a save! What a save! What a save!

SOMA (genomineerd door Carl)

Ondertussen worden we om de oren geslagen met verhalen over technologie en de impact daarvan op de menselijkheid. Toch is er één gameverhaal dat er met kop en schouders bovenuit steekt en zich met gemak kan meten met gevierde films en literatuur over dit onderwerp: de onderwaterhorror van SOMA. Het team van Amnesia stapt hier namelijk van jump scares en andere goedkope truucjes weg. In de plaats schuilt de echte gruwel in het diepgaande maar begrijpbare en choquerende verhaal, met een extreem deprimerend einde dat je nog héél lang bijblijft. Een absoluut meesterwerk.

Spec Ops: The Line (genomineerd door Bruce)

De vierde wand is een theaterterm die te pas en te onpas in allerhande media wordt gebruikt en misbruikt. Hoewel videogames dankzij hun interactieve karakter een unieke positie bekleden om de speler direct aan te spreken, doen weinige games het succesvol. Spec Ops: The Line is echter een masterclass in het doorbreken van de vierde wand. De game doet het ZO goed, dat het zonde zou zijn om te verklappen hoe dat gebeurt. Geef deze game een kans en laat je zeker niet afschrikken door de wat simplistische gameplay.

Stardew Valley (genomineerd door Marcel)

Elke keer wanneer ik Stardew Valley opstart, ervaar ik een ongekende sereniteit. Het digitale dorpje Pelican Town is simpelweg een meditatief toevluchtsoord. Zorgeloos groenten verbouwen, visjes naar binnen hengelen en met dorpsbewoners afspreken, zorgen ervoor dat ik mijn dagelijkse sleur achterlaat. In 2016 had ik het echt nodig, maar ook nu start ik de game nog altijd na iedere update weer op. Dat de game bovendien door een enkele persoon wordt ontwikkeld (Eric Barone) valt nog altijd niet te bevatten. Stardew Valley laat je vanaf de eerste minuut simpelweg genieten.

Super Mario Odyssey (genomineerd door Yvo en Bert)

Hier volgt een waarschuwing. De politie vraagt uw aandacht voor het volgende: er is een eindeloze stroom van berichten over mensen met permanente glimlach van oor tot oor op hun gezicht. Het betreft hier mensen in het bezit van een Nintendo Switch die recentelijk diverse Kingdoms hebben bezocht. Gaarne uit te kijken voor de persoon met het volgende signalement: een blanke man met snor die zich regelmatig lijkt te verkleden en wordt bijgestaan door een pratende pet. Wanneer u hem ziet, neem dan onmiddellijk contact met de politie op. Zo niet, dan loopt u het risico in een vrolijk avontuur verzeild te raken en nooit meer chagrijnig door het leven te kunnen gaan. Einde bericht.

The Elder Scrolls 5: Skyrim (genomineerd door Bert en Nathan)

FUS RO DAH! Acht jaar na release galmen die woorden nog altijd na, alsook het monumentale Skyrim in zijn geheel. Je tocht door dit land is nooit ten einde, even oneindig als de sneeuwstormen, bergtoppen en steeds terugkerende draken. Niets minder dan magisch was je initiatie als 'Dragonborn' en des te epischer je tocht om telkens weer een Shout te leren. Welke andere game heeft overigens zo'n groot 'memegehalte' gehad, waardoor z'n legendarische status alleen maar bevestigd werd? Zet je dus maar weer schrap, Dovahkiin, voor nog een queeste, voordat je weer een pijl in je knie krijgt.

The Last of Us (genomineerd door Maarten en Ramadan)

The Last of Us is op papier en vooral voor zijn tijd niet beduidend spannend. Een lineaire, third-person actie-avontuur zombie-game; zo kan ik er wel een paar andere noemen. Het verhaal lijkt eveneens niets bijzonder: een man moet een meisje naar de andere kant van Amerika meenemen; The Road much? Desalniettemin is er iets wat The Last of Us van zijn tijdsgenoten onderscheidt. Naughty Dog voert namelijk alle bekende facetten van het action-adventure genre subliem uit, met als einddoel om het verhaal zo impactvol mogelijk te vertellen. The Last of Us is een game die heel methodisch is; elk detail is gegrond op een welbedachte overweging. Het eindresultaat valt niet te missen.

The Messenger (genomineerd door Marcel)

The Messenger lanceerde in 2018 onder de radar en zelfs nu wordt er in mijn ogen te weinig over de game gesproken. Dat is apart, want The Messenger combineert moeiteloos de strakke gameplay van Ninja Gaiden met het slimme werelddesign van Metroidvania's. Voeg daar een excentrieke grafische presentatie en heerlijke soundtrack aan toe, en The Messenger is van begin tot eind een heerlijke blast-to-the-past.

The Sexy Brutale (genomineerd door Michiel)

The Sexy wat? Oh, niets bijzonders, gewoon een van de meest unieke indiegames die je ooit zult spelen. In The Sexy Brutale beleef je telkens opnieuw dezelfde dag in het gelijknamige casino en probeer je een reeks moorden te verijdelen. De game houdt je uren in zijn greep met interessante personages, unieke puzzels en een soundtrack die je dagen later nog regelmatig neuriet. Als je één verborgen pareltje van het afgelopen decennium moet gespeeld hebben, dan is het deze game.

The Talos Principle (genomineerd door Nathan)

Nog geheimzinniger dan de verduiveld moeilijke puzzels die je moet oplossen, is het overkoepelende verhaal van The Talos Principle. Zonder voorkennis ontwaak je als een androïde in een klassiek-Griekse tuin en krijg je instructies van de goddelijke Elohim. Gaandeweg ontdek je computers met datalogs, QR-codes met boodschappen van - schijnbaar, of niet? - andere spelers en een toren die verboden terrein is, als was hij een moderne 'appelboom' in de Tuin van Eden. Zet je beste meetkundige beentje voor, en ontdek in The Talos Principle wat het is om mens te zijn.

Titanfall 2 (genomineerd door Carl)

Hoe geef je een voormalige 'multiplayer-only' game een degelijke singleplayer? Respawn Entertainment ging die uitdaging met verve aan en het eindresultaat is misschien wel de beste FPS singleplayer campaign van dit decennium. Over de genialiteit van het tijdreislevel 'Effects and Cause' zijn ondertussen al dozijnen artikels geschreven, maar laten we vooral niet vergeten dat élk level van Titanfall 2 een pareltje in design is. Platforming en strak schietwerk worden geweldig met elkaar vermengd, en bovendien heb je op het einde écht een band met je robotische compagnon B.T. En dan heb ik het nog niet eens over de fantastische multiplayer gehad... Titanfall 2 is een absolute dijk van een game.

Tomb Raider (2013) (genomineerd door Carl en Yvo)

Met stinkers als Revelations, Angel of Darkness en Underworld ontbrak het videogame-icoon Lara Croft al jaren aan een goed avontuur. Tot deze game plotsklaps bewees dat reboots soms écht wonderen kunnen verrichten. Een jonge Lara wordt tot het uitterste gedreven terwijl ze op het mysterieuze eiland Yamatai probeert te overleven. Dat gaat gepaard met verbluffende set pieces en slimme shortcuts tussen prachtige locaties, als een soort mix tussen Uncharted en Metroidvania. Hoewel opvolgers Rise en Shadow de formule met succes volgden, blijft deze eerste game wat mij betreft de beste - vooral dankzij het design van Yamatai. Met de Remastered-versie werd deze bloedmooie game nóg mooier en heb je al helemaal geen reden meer om zelf op avontuur te vertrekken.

Undertale (genomineerd door Bruce en Sander)

Wanneer een indiegame puur via mond-tot-mondreclame meermaals op je pad komt, is het moeilijk om je nieuwsgierigheid te onderdrukken. Dat gebeurde bij mij met Undertale. Graphics die nostalgische gevoelens naar Earthbound opwekken, een verhaal dat met veel zorg is ontwikkeld om op meerdere manieren te spelen en dan ook effectief een andere ervaring te krijgen, iconische personages, een soundtrack die garant staat voor talloze remixes en ga zo maar door. Hoofdontwikkelaar Toby Fox verdient erkenning voor de zorg die hij in alle facetten van de game heeft gestoken. Geloof de hype: Undertale is elk woord van lof waard.