De geschiedenis der Bondgames

In datzelfde jaar verscheen een spel voor de kersverse Game Boy, dat volledig in de schaduw van Goldeneye 007 is gebleven: een nieuwe James Bond 007. De game bevatte elementen uit verschillende Bondfilms en bevatte mini-gokspelletjes. Je bekeek het speelveld van bovenaf en de bedoeling was om Bond ergens voorbij te laten sluipen door op het juiste moment bepaalde items te gebruiken, om op die manier missies succesvol te beëindigen. Hoewel Bond ook over enkele vuurwapens beschikte had het spel heel wat weg van de Legend of Zelda-reeks.

1999 luidde niet alleen het eerste Bondspel voor de Playstation in, maar tevens ook het EA-tijdperk met de filmvergaming van Tomorrow Never Dies. Het was trouwens het eerste Bondspel van bovengetekende, die sindsdien de microbe eigenlijk nooit meer los heeft kunnen laten. Het spel werd gespeeld vanuit derde persoonsperspectief, en hoewel het bij momenten amusant kon zijn werd het genadeloos afgebroken door critici. Eén van de redenen daarvoor zou kunnen geweest zijn dat het spel snel moest ontwikkeld worden om samen met de film in de rekken te liggen.

De reeks nam z'n eerste stapje in alweer een nieuw decennium met The World Is Not Enough uit 2000. Aangezien third person niet leek te werken, keerden de makers terug naar het eerste persoonsperspectief, en met succes. Bovendien werd de versie voor de Nintendo 64 opnieuw voorzien van een multiplayer. Het was echter geen volledige Goldeneye-kopie, er werden namelijk ook een aantal nieuwigheden toegevoegd zoals authentieke voice-acting. Het spel werd wederom goed ontvangen op de Nintendo 64 en werd beschouwd als de tweede beste Bondgame na Goldeneye. De Playstation-versie werd ontwikkeld door een andere studio en ontving een pak slechtere kritieken.

EA had genoeg van filmlicenties en besloot om vanaf dan alleen nog originele titels te laten maken. Een poging om de reeks vanuit een nieuw perspectief te benaderen, door een nieuwe ontwikkelaar genaamd Eutechnyx, werd eind 2000 genadeloos neergesabeld door de pers. 007 Racing verscheen enkel voor de Playstation en draaide volledig rond racen met Bonds meest populaire bolides, waaronder de Aston Martin DB5 en de BMW Z8. Aangezien de geschifte maar briljante Q ook ditmaal de wagens van een heleboel gadgets voorzag en het de bedoeling was om vijandelijke auto's al racend te vernietigen, werd het spel vaak vergeleken met de Spy Hunter-reeks, waar vergelijkbare doelen behaald dienden te worden.

Wegens de minder goede kwaliteit van 007 Racing nam EA in 2001 het heft in eigen handen door de FPS Agent Under Fire te laten maken door z'n eigen studio's. Het was het eerste Bondspel voor de nieuwe generatie consoles: de Xbox, de PS2 en de Gamecube. Het resultaat werd een dolle rollercoasterrit met een redelijk verhaal, geloofwaardige bad guys, diverse memorabele missies en de introductie van on-rail shootinglevels. Zo kreeg je te maken met verschillende stealthmissies en moest je achter het stuur van een gemodificeerde BMW Z8 kruipen. Bovendien was er een amusante multiplayer aanwezig, waarin het spelen met de grappling hook, de lage zwaartekracht en de leuke modi voor heel wat spelplezier kon zorgen. De game werd over het algemeen redelijk goed ontvangen, sommige critici vonden het alleen iets te weinig uitdagend.

Het spiegeljaar 2002 bracht de FPS Nightfire met zich mee, een spel dat ontwikkeld werd door Eurocom, die eerder al het redelijk succesvolle The World Is Not Enough had gemaakt. Gearbox Software voorzag de PC van een eigen versie met afwijkende levels en een andere multiplayer. Wat kwaliteit betreft werd het spel ongeveer even goed ontvangen als Agent Under Fire. De game werd gekenmerkt door veel verschillende wapens, een leuke verhaallijn die een climax bereikte in de ruimte, knappe Bond girls, exotische locaties en een multiplayer waarin je computergestuurde bots kon inschakelen als je wat meer gezelschap wou. Tevens bevatte het spelonderdeel heel wat bekende personages en locaties, en was het fijn om met op afstand bestuurbare minitankjes en helikoptertjes de vijand te lijf te gaan.

Tussen Bondfilms Die Another Day en Casino Royale heerste er voor Bondfans een Bondloos leeg gat dat maar liefst vier jaar duurde. Liefhebbers van het betere film- én gamewerk hadden echter geluk, want midden in die leegte, in 2004, verscheen Everything Or Nothing. Voor het eerst sinds vijf jaar werd opnieuw gebruik gemaakt van het derde persoonsperspectief. Het was een spel dat echt bedoeld werd ter vervanging van een nieuwe film: de game bevatte een eigen soundtrack, een unieke en uitgebreide verhaallijn en kende voor het eerst medewerking van de filmsterren zelf, waaronder Judi Dench, Pierce Brosnan en John Cleese.

Verder wist EA zelfs enkele nieuwe Hollywood-iconen te strikken, waaronder Willem Dafoe en Heidi Klum. Het spel bevatte maar liefst 29 avontuurlijke missies, naast een aantal extra uitdagende levels die je in co-op kon voltooien. Er was ook een multiplayer aanwezig, maar die was iets minder goed uitgewerkt in vergelijking met de vorige twee Bondgames. Het spel stond hoe dan ook garant voor heel wat leuke Bondmomenten, bevatte memorabele racelevels met motors en betekende een waardige afsluiter van Pierce Brosnan zijn carrière als James Bond.

Even later, in datzelfde jaar nog, was de tijd aangebroken om nog eens met een spin-off op de proppen te komen, deze keer in de vorm van Goldeneye: Rogue Agent. Het verrassend begin van het spel maakte alvast duidelijk dat dit geen gewone Bondgame zou worden. Je speelde een ex-MI6 agent die luisterde naar het duiveltje op zijn schouder en besloot de criminele organisatie van Auric Goldfinger te vervoegen. De brutale FPS werd gekenmerkt door een cybernetisch oog waarvan Dr. Scaramanga je voorzag. Gedurende het spel werd dat zintuig steeds krachtiger en beschikte je over speciale krachten zoals een schild en de mogelijkheid om door muren heen te kijken.

Verder beschikte je over een aantal bijzonder krachtige wapens, zoals de Omen XR, die vijanden deed opgaan in het niets als je raak wist te schieten. De game bevatte heel wat uitdaging, zeker op de hogere moeilijkheidsniveau's, maar ondanks dat en het veelbelovende verhaal wist de middelmatige gameplay de meeste critici niet te overtuigen. Het spel bevatte ook een multiplayersegment, dat opmerkelijk was door verschillende locaties uit bekende films. Zo kon je bijvoorbeeld geschillen uitvechten op de brug boven Zorins zeppelin uit A View To A Kill en kon je de Golden Gun gebruiken in Scaramanga's schuilplaats.

Anno domini 2005. Gedaan met de originele verhaallijnen, tijd om een oude klassieker nieuw leven in te blazen. Het spel From Russia With Love verscheen maar liefst 42 jaar na de desbetreffende film, en toch zorgde oorspronkelijke acteur Sean Connery nog voor de voice-acting. Het resultaat was een sfeervolle hommage aan de film, met hier en daar wat toevoegingen aan het verhaal om het spel actievoller te maken. De third person shooter speelde vlot, zag er bijzonder goed uit op de toenmalige generatie consoles en liet een nieuw publiek kennis maken met de filmklassieker. Doordat het spel niets vernieuwends deed maar voor de rest wel kwalitatief was, kreeg het gemiddeld zo'n 7/10 mee. De multiplayer was best leuk aangezien het mogelijk was om de iconische jet pack uit de film te allen tijde te gaan opzoeken. En dan zeggen dat ze de dag van vandaag nog steeds aan het sukkelen zijn met het perfectioneren van die technologie...

Eigenlijk kunnen we stellen dat de Bondgames die EA gemaakt heeft sinds 2001 over het algemeen de reeks zeker en vast ten goede zijn gekomen, maar helaas komen aan alle mooie liedjes een einde. Of het nu lag aan het feit dat EA zich meer wou concentreren op eigen IP's of omdat ze geen game klaar kregen tegen de release van Casino Royale blijft een raadsel, maar in 2006 kwamen de rechten alleszins in handen van uitgever Activision. Resultaat: Bond-eigenaar MGM verloor miljoenen doordat er geen vergaming van Casino Royale op de markt is gekomen, en Treyarch maakte in 2008 een spel gebaseerd op diens opvolger, Quantum Of Solace.

Aangezien Treyarch al wat ervaring had met het FPS-genre dankzij de Call of Duty-reeks, zijn ze erin geslaagd een redelijk actievol James Bond-spel te maken. De eerste Bondgame voor de zevende generatie consoles (hoewel er ook nog een PS2-versie verschenen is) bevatte een middelmatige multiplayer, en voice-acting werd verzorgd door de acteurs uit de film. De singleplayer was leuk, maar veel te kort en het ontbreken van racelevels zorgde voor gebrek aan variatie. Het was wel fijn dat bepaalde memorabele scènes uit Casino Royale eveneens in het spel werden gestopt, waaronder het zinkende huis in Venetië.

Op de E3-beurs van dit jaar werd een remake van het legendarische Goldeneye 007 aangekondigd voor de Wii, en daarnaast verschijnt heel binnenkort Blood Stone, een gloednieuw avontuur ontwikkeld door Bizarre Creations dat ondersteund wordt door de cast van de huidige films. De lijvige geschiedenis die hierboven aan bod is gekomen leert ons dat vooral die laatste game heel wat potentieel te bieden heeft en misschien wel een tweede Everything or Nothing kan worden, ondanks de nieuwe ontwikkelaar. Bovendien hebben we vers van de pers vernomen dat MGM, de studio achter James Bond, uit de financiële problemen is geraakt dankzij een deal met investeerder Spyglass Entertainment. We kunnen dus afsluiten met iets dat nog nooit zo duidelijk is geweest als nu: James Bond will be back.