De geschiedenis van videogames: Ralph Baer en de Magnavox Odyssey

In 1967 werd een man genaamd Bill Rusch het derde lid van het team. Bill Rusch was een ingenieur die voorheen voor Herb Campman, de directeur van het Engineering & Development-departement binnen Sanders Associates werkte. De enige reden waarom hij zich bij het team van Baer kon voegen was omdat Campman hem niet meer wou. Rusch was namelijk een erg ongemotiveerde medewerker die elke dag te laat kwam en pas in de namiddag aan het werk begon dat hij moest doen. Om Rusch te motiveren liet Baer hem werken op een tweede project: een doos die je kon aansluiten op een gitaar die alle noten die je speelde automatisch een octaaf lager maakte. In het gebouw van Sanders Associates, waar de meeste geheimen top secret overheidsprojecten waren en werknemers zelden op de hoogte waren van de diverse projecten van het bedrijf, waren de gitaarklanken die uit Baer's kantoor op het vijfde verdiep kwamen al snel het onderwerp van een hoop knotsgekke geruchten.

Bill Rusch was gelukkig ook een getalenteerd gamedesigner en toen hij bij het dreamteam kwam zorgde hij er al snel voor dat de games die ze maakten de nodige entertainmentwaarde kregen. Het was in mei 1967 dat Rusch een elektronische vorm van ping-pong voorstelde. In het spel moesten spelers een stip die over het scherm heen en weer vloog naar elkaar terug kaatsen met behulp van door spelers bestuurde stippen. Net zoals 5 jaar eerder kon er op de Brown Box enkel met twee spelers gespeeld worden. Er bleef geen kracht over om een artificiële intelligentie te simuleren. Later voegde het team een blauwe achtergrond toe aan het spel om ijs te illustreren en werd het omgedoopt tot een hockey game. Het spel werd bediend met een controller met drie draaiknoppen: een knop voor horizontale besturing, een knop voor verticale besturing en een knop om een effect aan de bal toe te voegen.

Het was eind jaren '60 toen Sanders Associates financiële problemen begon te krijgen en Baer zag de kans dat het bedrijf zijn videogameproject zou ondersteunen zienderogen dalen. Hij besloot daarom om bij andere bedrijven - die televisies maakten om precies te zijn - aan te kloppen. Baer toonde zijn uitvinding aan organisaties als General Electric, Zenith, Sylvania en RCA. Met die laatste had hij bijna een partnerschap afgesloten maar de deal viel op het laatste moment in het water. Toch waren zijn pogingen niet voor niets geweest. Een werknemer van RCA aan wie het project getoond werd, kreeg in 1971 een baan bij Magnavox, een andere televisiefabrikant. Deze vertelde aan zijn nieuwe collega's over de videogameconsole die hij gezien had in zijn dagen bij RCA en het bedrijf was meteen geïnteresseerd. Ze contacteerden Sanders Associates en vroegen om een demonstratie. Eind dat jaar was het contract getekend en in het begin van 1972 al werden de eerste Magnavox Odyssey's in de winkelrekken gezet.

Desondanks was Ralph Baer ondertussen in een diepe depressie beland. Hij begon te vrezen voor zijn job bij Sanders Associates na al die jaren het geld van de firma te besteden aan een project dat al vier jaar geen vooruitgang meer maakte. Dat zijn uitvinding eindelijk een afnemer had, was een lichtpunt maar hij was niet tevreden met wat Magnavox deed met zijn 'brown box'. Hij vond dat ze slecht werk leverden met de bouw van de Magnavox en het systeem onnodig duur maakten. Zijn visie was altijd een spelconsole voor 19,95 dollars geweest. Magnavox verhoogde die prijs naar 100 dollars. Ook gaf het bedrijf in advertenties de foute impressie dat de Odyssey enkel geïnstalleerd kon worden op Magnavoxtelevisies.

Daar kwam nog eens bij dat Magnavox verschillende van zijn ideeën naar de prullenbak wees. Hij had namelijk een systeem bedacht dat toeliet om variabelen in het spel, zoals de snelheid van de stip op het scherm, aan te passen door simpelweg een cartridge met een een andere set jumpers en circuits in de Odyssey te steken. Dit idee kende echter weinig navolging en werd geschrapt. Baer kwam ook met het plan om een add-on te bouwen voor de Magnavox die het toestel geluidscapaciteiten gaf, maar ook dit werd genegeerd. Zijn depressie verdween echter al snel wanneer hij zijn eerste royaltycheque van 100.000 dollars in handen kreeg. Op slag was Baer een rijk man.

Ralph Baer bleef in de speelgoedbusiness. In 1978 vond hij het bekende spelletje 'Simon' uit waarbij spelers in de juiste volgorde op kleurentoetsen moeten drukken. Hiervoor werkte hij samen met Mattel. Het speelgoed werd een waar icoon in de jaren '80. In 2006 kreeg hij een National Medal of Technology van Amerikaans president George W. Bush voor zijn revolutionaire inbreng in de videogamebusiness.