De meest gedenkwaardige openingslevels

We heten jullie graag welkom bij Eurogamer België, een noodlottige expeditie door de regenwouden van games, en geen banaan met God Mode om de bavianen mee af te slagen.

Juist ja. Een goede eerste indruk maken is belangrijk voor ons. We hebben lang nagedacht over een motto voor Eurogamer België. De bovenstaande: te vreemd. Er waren er nog anderen. Eurogamer.be: tuut tuut, de Eurogamer bus is aangekomen. Er waren al andere games websites, maar dat zijn geen bussen. Dat zijn vuilkarren. Te agressief. Eurogamer.be: het €-teken ziet eruit als het oog van een inktvis. Met inktvissen heeft deze site niks te maken. Te verstrooid.

We hebben er uiteindelijk een gevonden. Games, reviews, previews, nieuws, en meer dan maar. Gewoontjes, maar democratisch. Soit. We hopen in elk geval dat onze eerste indruk al een goede is. Meer zelfs: wij hopen dat je ondersteboven gekegeld zult worden door onze eerste indruk. Het is bijna alsof ze ergens vanuit de ruimte komt vallen. En we mikken haar recht op úw gezicht. Dus ontvang haar, België!

En ontvang vervolgens dit toepasselijk lijstje van gedenkwaardige openingslevels. Wees welkom! Een volgorde laten we uit, en vandaag mogen jullie genieten van het eerste deel van deze opvallend interessante special. Volgende week zal het tweede en laatste deel online te vinden zijn.

Bioshock - Bathysphere

". . . RAPTURE!"

Wij zitten in een vliegtuig dat over de onderzeese burgerlijk ingenieur-ramp Rapture vliegt, een objectivistische dystopie die al lange tijd een anarchie is geworden. We worden naar beneden geroepen door één of ander cataclysmisch magnetisme. Django Reinhardt gaat het akkoordenschema af langs wat de vadem der hoffelijkheid moet zijn, alleen maar naar beneden met steeds hoger gespannen tokkel alsof op een Selmer-gitaar, merk Moebius. Richting de diepte waar zomaar iedereen vermoorden die alles betekenende quantum naar oké opschuift..

Andrew Ryan koos voor een mooie onthulling, zo over die koraalkam. Een touch net zo uitgekiend als zijn stad zelf, maar dan functioneel deze keer. En die walvis! Mannekes.

Trouwens, Ayn Rand, suggestief anagram en schrijver van Atlas Shrugged, het boek waarop de stad die ons in die duikbel voor ogen kwam gebaseerd is, die bespookt vandaag een onveilige bouwsite, daar zij tien zielen docht te oogsten om haar plaats in te nemen in de Hel.

Ween lang en hard om Ayn Rand, would you kindly.

Super Metroid - Ceres Station

"I completely eradicated them, save for one hatchling, which followed me like a confused child."

Teruggeroepen naar de ruimtekolonie Ceres Station na het ontvangen van een noodoproep, vinden we het hele ding doods en verlaten, omwonden door een rookpluim in audio en video van reeds voltrokken kwaad. De hele level is overgoten met een greyscale in 't blauw, alsof een bepaalde clip van Radiohead er altijd op het punt staat plaats te vinden. Op de achtergrond, een monotoon, indringend gebliep.

Verlaten computers die de lege ruimte nog prompten voor hun ijle input - het roeren van verkeer, het tjirpen van vogels in verlaten ruimtestations. We ondervinden aan de eerste hand dat het effect van een compleet leeg level in een shooter dat van tergende introspectie is. Hoe kunnen we "sorry" zeggen met onze beperkte woordenschat van laserstralen? Misschien alleen maar door ons zorgen te maken.

Zo subtiel en lange-termijn in haar omgang met vijandigheid is Samus sindsdien nooit meer geweest. Tenzij u meetelt: in een hoekje zitten en wachten tot iedereen een melanoom krijgt van de scan visor.

Een zelfvernietigingmechanisme wordt geactiveerd. Op de race naar buiten toe zien we vanuit onze ooghoeken een enkele gebarsten Metroid-tube. De toestand vat een stoned hellen aan op de laatste klim naar boven toe, de desoriëntatie nu ook reëel. We ontsnappen. Binnen enkele minuten zullen we wensen dat we terug konden gaan.

Enfin, in 1994 waren wij tien jaar oud, en Super Metroid was het belangrijkste ding dat wij ooit gezien hadden.