Dead Cells review - Een nieuwe klassieker in het sidescrollergenre
Excellent.
In de Dead Cells review heeft Bert het niet over Gohans overwinning of een nummer van Papa Roach, maar wel over een geweldige game.
Fans van sidescrollers zijn de afgelopen maanden wel op hun wenken bediend. Met releases en re-releases van games als Hollow Knight, Chasm, Yoku's Island Express, Salt and Sanctuary en La-Mulana 2 zie je door het bos de bomen niet meer. Maak je echter geen zorgen, want die keuzestress kun je nu vergeten. Als er namelijk één game in het genre is die je moet spelen, dan is het Dead Cells. Ontwikkelaar Motion Twin noemt de game zelf een - hou je vast - 'roguelite, metroidvania actieplatformer'. Maar je kunt het ook houden bij 'een van de beste sidescrollers ooit gemaakt'.
De opzet van Dead Cells is simpel. Je begint als een hoopje groen slijm dat een vers lijk overneemt, en probeert met je nieuwe lichaam van een vervloekt eiland te ontsnappen. Daarbij baan je je een weg door verschillende, procedureel gegenereerde levels terwijl je allerlei monsters aan mootjes hakt, zoveel mogelijk loot en wapens verzamelt, en misschien zelfs enkele bosses verslaat... Tot je door overmoed of een domme fout sterft en je helemaal opnieuw moet beginnen. Dead Cells treedt namelijk in de voetsporen van onder andere de rogueliteklassieker Rogue Legacy: een run eindigt meestal in een gewisse dood, waarbij ervaring je voornaamste beloning is.
Dat betekent niet dat je elke run in Dead Cells telkens met lege handen moet beginnen. In elk level sprokkel je Cells bijeen door vijanden te verslaan en schatten te vinden. Je geeft die Cells tussen de levels door uit om permanente upgrades te kopen, zoals een genezend drankje of de mogelijkheid om wat goud uit je vorige run mee te nemen. Daarnaast verzamel je blauwdrukken van allerlei wapens en vallen, die je ook weer met Cells koopt. Dat gestaag uitbouwen van je arsenaal werkt heel verslavend, omdat je in een heerlijke vicieuze cirkel terechtkomt: hoe meer je verzamelt, hoe verder je komt, waardoor je weer meer verzamelt enzovoort. Voor je het weet, betrap je jezelf erop dat het alweer drie uur geleden is dat je zei: "Goed, nog één keertje proberen."
Daar komt nog eens bij dat de gameplay van Dead Cells tot de top van het sidescroller-genre behoort. Motion Twin is erin geslaagd het hoofdpersonage tegelijkertijd zo licht als een veer en zo zwaar als een truck te laten aanvoelen. Je springt en rolt als een sierlijke acrobaat door de levels, om kort daarna met een loeiharde ground pound een vervelende magiër gewoonweg te verbrijzelen. Eens je de controls en beweging in de vingers hebt, is het eiland je speeltuin en ben jij de alfa-kleuter.
Dead Cells heeft overigens speelgoed te over. Er is een gigantisch arsenaal aan wapens, met enkele fantastische en creatieve uitschieters. Naast de beproefde dolk, schild en pijl en boog heb je ook granaten die vleesetende parasieten verspreiden, werpmessen die je vijanden in brand steken en een turret die op alles schiet wat maar beweegt, zolang jij het toestel van energie voorziet. Daarnaast krijgen alle wapens en vallen die je gaandeweg vindt willekeurige bonussen, met alle hilarische gevolgen vandien. Zo kunnen je napalmgranaten tegelijkertijd vijanden bevriezen of schiet je zwaard plots een pijl af. De combinaties zijn eindeloos, waardoor het watertandend uitkijken is naar het volgende wapen.
Het zijn vooral de gameplay en de verschillende wapencombinaties die ervoor zorgen dat je uren aan Dead Cells gekluisterd blijft. De levels mogen dan wel willekeurig gegenereerd zijn, toch weet je na tien runs wel waaraan je je mag verwachten. Zo heeft het eerste level altijd een koopman, een schatkist en twee uitgangen die naar levels leiden die op hun beurt dan ook telkens weer dezelfde, gelijkaardige structuur hebben. Motion Twin verhelpt dat gevoel van herhaling echter door in elk level een kleine ruimte te steken met wat lore. De ontwikkelaar springt daarmee zeer creatief om, want tijdens mijn zoveelste run door het eerste level ontdekte ik een ruimte die ik nog nooit eerder had gezien. De levels mogen dus na verloop van tijd hun glans verliezen, maar ze blijven wel prikkelend door de kleine brokjes lore.
Bovendien ziet het er allemaal steengoed uit: de figuren, omgevingen en achtergronden zijn om duimen en vingers van af te likken. De Castlevania-invloed is nooit veraf, met monsters die grotesker worden naarmate je verder raakt. Dead Cells druipt van creativiteit en tilt de pixelart-stijl naar het allerhoogste niveau. Ook qua audio zit het snor: muzikaal heeft de game geen Castlevania-oorwurmen, maar het geluidsdesign is heerlijk. Die ground pound met zijn woesj-geluid en daaropvolgende symfonie van brekende botten en scheurend vlees word je werkelijk nooit beu.
Dead Cells' enige minpunt is de niet altijd even stabiele framerate op de Nintendo Switch. Zowel docked als in handheld neemt die tijdens drukke gevechten al eens een duik, waardoor de illusie van de bliksemsnelle gameplay onderbroken wordt. Die framedrops leggen je overlevingskansen geen strobreed in de weg, maar zijn wel vervelend aangezien ze standaard bij bepaalde wapens en vallen voorkomen, die je daardoor gaat vermijden. Daartegenover staat wel dat de structuur van Dead Cells perfect bij de opzet van de Switch aansluit: gauw met een half oog een run van een kwartiertje op de bus, om thuis dan met volle aandacht op de televisie van de game te genieten.
De kleine framerateproblemen vervallen in het niets bij al de rest dat Dead Cells te bieden heeft. Voor je het weet, slorpt de game uren van je tijd op met zijn flitsende gameplay en sprankelende presentatie. Het is een gelikte en verslavende sidescroller die zich meteen tot de groten in het genre mag rekenen. Iedereen met hersencellen moet Dead Cells gewoonweg gespeeld hebben.
Voor deze Dead Cells review speelde Bert de Switch-versie.