Dead Island Definitive Collection review - Een mislukte reanimatie
Een mislukte reanimatie.
De zonovergoten eilanden van Dead Island liggen er momenteel verlaten bij. Dead Island 2 zit momenteel niet alleen in een ontwikkelingshel, maar wisselt ook vaker van ontwikkelaar dan een gemiddeld persoon per maand zijn lakens verschoont. Oud-ontwikkelaar Techland beleeft vanaf een veilige afstand ondertussen een onverwacht succesverhaal met diens spirituele opvolger Dying Light. Verrassend genoeg poogt de studio toch het levenloze karkas van de Dead Island-reeks te reanimeren. De Dead Island Definitive Collection toont echter aan dat de serie beter in de koude grond af is.
Het rechttrekken van de visuele stijl en UI-design door de overzet naar de Dying Light-engine zorgt ervoor dat de twee games eigenlijk als één heel lange game aanvoelen, waarin het einde van Dead Island op de minuut in het vervolg Dead Island: Riptide doorvloeit. Je kunt daarom ook spreken van een overdaad aan hersenloos zombiegeweld, geaccentueerd door beschamende stereotypes zonder persoonlijkheid en repetitieve gameplay. Opmerkelijk is dat Dead Island: Riptide echter beter uit de verf komt dan voorheen. Het is ditmaal zodoende geen slecht vervolg op een matige game, maar eerder een sterkere tweede act na een zwakke opening.
Hoewel beide games hun sterke en zwakke punten hebben, wint Dead island: Riptide het met gemak door zich van een aantal frustrerende elementen te ontdoen. Zo zijn de talloze escort-missies uit de eerste game niet terug te vinden. Het als een mak lammetje achter je escort aanlopen, wordt verergerd door diens waardeloze AI die constant groepen zombies aantrekt. Het fatsoen om even op je te wachten terwijl je agressieve infected een kopje kleiner maakt, is tevens ver te zoeken. Riptide verlost je niet alleen van die ergernis, maar biedt bovendien een robuustere ervaring met een sterkere focus omdat er minder overbodige quests te vinden zijn.
Je kunt namelijk het hoofdverhaal spelen zonder non-stop tegen een barrière aan te lopen. Het verhaal gaat in de eerste game namelijk pas weer verder als je een aantal arbitraire missies hebt voltooid, zoals het vinden van een knuffeldier of een groot aantal batterijen. De serie overtuigt al moeilijk door de oneindige variaties op verschillende fetch-quests, dus een meer lineaire structuur komt je ervaring zeker ten goede.
Toch introduceert ook Dead Island: Riptide zijn eigen unieke problemen. Zo verwisselt het de kopzorgen van de escort-missies met langdradige segmenten waarin je een basis tegen eindeloze golven van zombies moet verdedigen. Het heeft vooral vrij weinig om het lijf: je plaatst een paar hekwerken, een aantal mijnen en daarbij houdt het op. Bovendien is het ontzettend repetitief, omdat elke aanval ongeacht de locatie exact hetzelfde eindigt. Het geeft je teamgenoten nu wel eindelijk een reden om eens de handen uit de mouwen te steken. Hoewel hun handelingen beperkt zijn, is het een aangename verbetering op hun complete afwezigheid in de eerste game.
Desondanks bevat de serie een soort vreemde aantrekkingskracht die alle ellende enigszins verlicht. Ze biedt bijvoorbeeld uitstekende mêlée-combat vanuit het eerstepersoonsperspectief die tussen ontzettend gewelddadig en dolkomisch balanceert. Hoe een mens als een lappenpop in elkaar zakt na een hoofdschot is misselijkmakend. Een zombie van zijn ledematen ontdoen en hem daarna onwennig zien spartelen, zorgt daarentegen voor morbide hilariteit. Manisch in de open wereld rondscheuren met een truck en elke zombie de lucht in rammen, is eveneens geen onprettige bezigheid. Het is zodoende voornamelijk de lol die je zelf creëert, die je Dead Island-belevenis verrijkt.
Er zijn bovendien genoeg instrumenten des onheils aanwezig om tot dergelijke situaties te komen. Het ombouwen van bijvoorbeeld zwaarden tot elektrische degens speelt hierin een grote rol, maar het is voornamelijk de analoge combat die voor veel variatie zorgt. Je slaat er met een simpele druk op de knop niet bloeddorstig op los, maar je hebt daadwerkelijk invloed op de richting waarin je elk noodlottige aanval landt. Je heft je wapen met de schouderknop en emuleert vervolgens met de rechter analoge stick de zwaaibeweging.
Op de verschillende ledematen van een zombie richten, geeft je zodoende de kans om een sterke vijand tactisch van zijn armen te scheiden. Bevrijd van zijn enige wapens is de strijd al snel gestreden. Ook een aansnellende infected wordt met één snelle dodelijke beweging bevredigend van zijn hoofd ontdaan. Als hij daarna in slow motion in elkaar stort en je zijn romp met een goed geplaatste schop een brug af trapt, komt het allemaal samen tot een prachtig schouwspel van ongegeneerd geweld.
Dat zwartgallige genot vindt mede dankzij de visuele upgrade op enkele prachtige locaties plaats. De sterke variatie in omgevingen komt namelijk door de nieuwe belichting sfeervol tot leven. Het luxueuze resort gelegen aan een azuurblauwe zee biedt een plek aan kitscherige barretjes en wandelende doden in Speedo-kledij. De vervallen stad waar de ramp genadeloos heeft ingeslagen, staat dan weer in schril contrast met die toeristische onbezorgdheid. Je ontdekt verder een tropische jungle met standbeelden van een verloren beschaving en talloze rustieke vissersdorpjes. Daar delen de diverse locaties een gemeenschappelijk kenmerk: hun overladen aandacht voor detail.
Met momenten wordt daarbij daadwerkelijk het gevaar van de situatie duidelijk in beeld gebracht. Wanneer je na een missie naar een vertrouwd hotel terugkeert, blijkt dat de infected de eens veilige omgeving volledig hebben overgenomen. De heilzame plek waar je voorheen wildvreemden nader tot elkaar zag komen, toont nu enkel een noodlottig spoor van geweld. Dat weet zonder woorden een sterker verhaal te vertellen dan elke geschreven dialoog in de game. Het is daarom doodzonde dat Dead Island je maar geen reden geeft om deze locaties daadwerkelijk te verkennen, hoe Kodak-waardig ze ook mogen zijn.
Elke taal heeft wel een spreekwoord waarin het erop neerkomt dat visuele opsmuk een gedrocht niet van zijn ware aard kan redden. De Dead Island Definitive Collection is hier een uitstekend voorbeeld van. De twee games stralen als nooit tevoren, maar aantrekkelijke visuele verleiding kan de oersaaie quest-design en het zwakke verhaal niet verbloemen. Jezelf door twee Dead Island-games heen worstelen, is daarbij een herculeaanse onderneming. Mocht je een onrustige dwang naar zombiegeweld voelen, kies dan enkel voor Riptide.
Dead Island Definitive Collection is nu verkrijgbaar voor de pc, PlayStation 4 en Xbox One.