Dead Nation

Een laatste pluspunt gaat naar de intuïtieve besturing. Rechterstick om te lopen, linkerstick om te mikken en twee schouderknoppen om alles aan gort te knallen wat je laservizier kruist. Ondanks de ietwat arcady aanpak, zit er een zeker niveau van realisme in verwerkt. Dit merk je ook duidelijk bij het bewegen, zo zal zij- of achterwaarts lopen onderdoen voor de rechtstreekse aanpak. Een waardevolle toevoeging aan dit alles zijn de melée aanval en de ram beweging. Vooral dat laatste is ideaal om ternauwernood aan een zombie mosh pit te ontsnappen. Allemaal samen goed voor een zeer gebalanceerde controle. Het enige minpunt dat ik hierbij kan bedenken, is dat het mechanisme om van wapen te wisselen de actie niet kan bijhouden. Wapentuig veranderen doe je namelijk door via de D-pad doorheen je voorraad te navigeren. Dit betekend dat je duim voor een korte tijd de analoge stick moet verlaten. Jammer genoeg kan zelfs een seconde genoeg zijn om slachtoffer te vallen aan een ondode lynchpartij.

En dan nu het minder goede nieuws. Zoals eerder gezegd zijn er weinig factoren die de gameplay beïnvloeden buiten wapens upgraden en de occasionele zombie-nieuwkomer. De setting van de levels heeft eigenlijk weinig invloed op de ervaring. De omgevingselementen zijn wel een leuke toevoegingen, maar ook die hebben geen relevantie met het level waarin ze staan. Door het afstandelijke camerastandpunt en de lineaire vordering, zou je haast geen besef meer hebben over welke stage je aan het doorploegen bent. De overkoepelende lineariteit is op zich natuurlijk ook niet het meest positieve aspect aan de game.

Deze elementen samen zorgen er ook vaak voor dat je zult terug grijpen naar één bepaalde tactiek: terugtrekken en knallen. Je kan proberen frontaal in te beuken op de massa, maar met het gebruikte leven-systeem hou je dat nog geen twee seconden vol. Je leven is volledig afhankelijk van 'med packs', enkel het laatste restje leven zal automatisch regenereren. Je kunt proberen circle-strafen, maar daarvoor heb vaak te weinig ruimte en teveel gespuis rond je.

Over gespuis gesproken; hoewel de grote, aanstormende hopen rottend vlees kapot knallen zeker zijn charmes heeft, raak je nogal snel zonder munitie. Dit betekend dat je keer op keer zal terugvallen op je trouwe rifle (inclusief onverklaarbaar oneindige hoeveelheid kogels). Het is niet dat de checkpoints – voorzien van wapenhandelaars - te ver uiteen liggen, maar de zombies zijn gewoon met te veel. Een gouden tip: zodra je kunt, de rifle upgraden tot je niet meer kan, een ware redding. In combinatie met de eerder vermelde 'terug trekken en knallen'-tactiek, kan dit wel voor menig vermoeide wijsvinger zorgen. Nee, de rifle is niet volautomatisch - het is een rifle!

Goed geluid, sublieme beelden en repetitieve – zij het vermakelijke - gameplay. Het laatste aspect lijkt een beetje uit de boot te vallen. Gelukkig weet de game zich nog ruimschoots te redden met een op maat gemaakte co-op mode. Deze mode laat jezelf en een mede Romero-fanaat los op alle mogelijkheden uit de solo campagne. De game wordt automatisch een stuk uitdagender, maar de formule 'hoe meer zielen, hoe meer vreugd' is hier zeker op zijn plaats. Leuk is het feit dat dit zowel online als offline kan - geen gepruts dus met games die enkel het één of het ander toelaten. Je hebt dus geen excuus om de egotripper uit te hangen.

Toch is er één iets dat ik maar niet uit m'n hoofd kan krijgen: hoe zou de game zijn met vier spelers? Mensen die in het bezit zijn van Call of Duty: Black Ops hebben zonder twijfel reeds de Dead Ops Arcade gespeeld. Een heerlijke extra in mijn ogen. Net zoals Dead Nation is dit een top down shooter met zombies, maar dan tot vier personen. Ik geef toe, DOA voelt een ontelbaar keer meer arcady aan dan Dead Nation... Maar toch, vier spelers, echt niet?