Dead Rising 2 (hands-on)

Bij het testen van Dead Rising 2 komt een grote vlaag van nostalgie over mij heen. Heel wat elementen uit het eerste deel blijven dan ook behouden: een dodenteller, cartoonesk geweld en … zombies natuurlijk. Deze blijven gelukkig even dom als de inhoud van een lege doos en strompelen langzaam op je af. Het besef van wat er nu echt veranderd is komt pas later.

Zo wordt fotograaf Frank West vervangen door motorcrosser Chuck Greene. Vrees niet, ook deze Amerikaan wordt zo karikaturaal neergezet dat de sfeer van een B-film zo naar boven drijft. Hij wordt naar Fortune City (lees Las Vegas) gedreven door de zoektocht naar zijn dochter en een waanzinnige reality show, “Terror is Reality”.

Het verhaal zal langzaam duidelijk worden bij de gamers aan de hand van aan elkaar hangende missies. Hiervan kreeg de pers één voor de kiezen. Je moet een vrouw redden uit de handen van twee (sensuele) vrouwen, die een symbiotische band hebben met elkaar. Je moet dus niet alleen bevreesd zijn van de zombies, want er zijn ook menselijke vijanden aanwezig. Zij zijn niet per se slimmer, maar wel sneller. Het gevecht loont niet de moeite en is te makkelijk. Hopelijk is dit niet de standaard die we in de game mogen verwachten.

Het verschil met het eerste deel zit hem vooral in het aantal zombies dat je zal tegenkomen. Waar dit in 2006 nog beperkt was tot slechts 800 tegelijkertijd zal dit nu de waanzinnige hoeveelheid worden van 6000. Dit gebeurt naar zeggen zonder noemenswaardige vertragingen, waarbij het bloed welig in het rond spat. In de twee levels die ik kon testen heb ik echter nooit deze hoeveelheid zombies aan het werk gezien.

Qua gameplay en besturing blijft het oude systeem zo goed als overeind. Chuck beschikt over een basispakket aan slagen met botte, scherpe en stompe voorwerpen die elk een ander effect geven. Laat ons ook niet rond de pot draaien, dit zal je het vaakst doen. Zeker omdat het richten met vuurwapens of andere afstandwapens niet bijster vlot verloopt. Dit wordt wel goed gemaakt door het gebruik van onder andere een rolstoel of een motor met scherpe messen.

De meest effectieve wapens zijn echter die die je zelf zal maken met de juiste combinatie van onderdelen. Zo is het mogelijk om zombies tijdelijk te verdoven met een versterkte gitaar of ze definitief en snel te laten inslapen met twee kettingzagen op een peddel. Als je deze zelf niet vindt, zijn er hier en daar winkels van overlevenden waar je het nodige wapentuig kan kopen.

Grafisch zie je hier en daar wat verbetering, maar alles blijft toch wel dezelfde stijl behouden. Er zit wel meer variatie in de verschillende soorten zombies. Dit is inclusief zombies in de vorm van croupiers, kassiers en showgirls. Maar ook Chuck is niet vies van een kostuum. Zo stak ik hem vervolgens in een cowboy-pak, kreeg hij een delerspet en een sporttenue. Er zijn echter ook nuttige kledingstukken. Als je een elandenhoofd tegenkomt zet je dit op je hoofd. Met een aanloop en een zwaai met je hoofd vliegen de zombies hoog in de lucht.

Verwacht dus vooral meer van hetzelfde. Mijn testsessie doet vermoeden dat dit een goede game zal worden, maar nooit de echte top haalt. Het is vooral hersenloze fun voor als je wat frustraties wil uitwerken op wat zombies. Wie zegt dat de levende doden van geen enkel nut zijn?