Dead Rising Deluxe Remaster review – Lazarus zelve
Wink(h)elcentrum.
De Dead Rising Deluxe Remaster review van Carl vindt een game die dicht in de buurt van een remake komt, al kan het zich toch niet van enkele eigenaardigheden ontdoen.
Is het ondertussen echt al bijna twintig jaar geleden dat de Xbox 360 in de rekken verscheen? De console van Microsoft wordt met veel liefde herinnerd – en dat komt niet enkel door de Halo’s en Forza’s van deze wereld. De 360 had immers een zeer diverse en excentrieke gamecatalogus, vooral in de beginjaren. Viva Piñata, de eerste Condemned, het ondergewaardeerde Lost Planet - en Dead Rising. De verjongingskuur van Dead Rising via deze Deluxe Remaster toont aan waarom Capcom in 2006 terecht een hit te pakken had.
Jij speelt als Frank West, een ambitieuze fotojournalist die wind krijgt van een incident in het kleine stadje Willamette in Colorado. Het incident bestaat uit – je raadt het al – een horde bloeddorstige zombies die de bevolking teisteren. Voor je het weet, word je gedropt in het lokale winkelcentrum om de waarheid te ontdekken. Die opzet klinkt misschien serieus, maar de unieke kracht van Dead Rising is dat het een schizofrene oefening in drama en komedie is. Zo worden de bloederige taferelen en aangrijpende persoonlijke verhalen van andere overlevenden afgewisseld met zombies met een koekenpan de kop inslaan en Frank in een roze rokje uitdossen. Minder geslaagd zijn sommige stuntelige dialogen uit het origineel die bovendien niet baten bij de inconsistente kwaliteit van de voiceacting (dat voor de remake nochtans opnieuw werd opgenomen). Het zijn weliswaar kleine werkpunten die de ervaring niet vergallen.
Ondanks de vele komische elementen is de opzet van de ‘campaign’ trouwens bittere ernst, want Frank heeft exact 72 uur vooraleer zijn helikopterpiloot hem weer ophaalt. Die tijdsnood is de verrukkelijke rode draad doorheen de ‘campaign’, dankzij een in-game klok die genadeloos doortikt. Overlevenden sterven bij de vleet, bepaalde shortcuts worden afgesloten, en je kunt zelfs belangrijke gebeurtenissen missen als je niet op tijd op je volgende locatie raakt. Die tijdslimiet klinkt strikt, maar vrede nemen met een imperfecte ‘run’ is een belangrijk deel van de leercurve en maakt je ook des te trotser wanneer je je route doorheen het winkelcentrum perfect plant. De remake heeft bovendien de zeer aangename optie om de tijd te doen versnellen, wat op bepaalde momenten een enorme ‘quality of life’-verbetering is. De tijdsdruk is een essentieel deel van wat Dead Rising zo uniek en geslaagd maakt.
Ook uniek is de manier waarop je Frank levelt. Ja, je krijgt XP door zombies te doden, maar de grootste scores verdien je door foto’s te nemen die interessant kunnen zijn voor Franks journalistieke missie. Experimenteren met compositie en risico’s nemen voor de beste foto vormen een verslavende combinatie – en Capcom doet zijn uiterste best om allerlei ridicule situaties te scheppen waarin je foto’s bijzonder (on)gepast zijn. RIP poedel Madonna.
Elk level dat je stijgt voelt overigens betekenisvol aan, want Dead Rising is een pittige game. Door te levelen krijg je nieuwe vaardigheden, die je handige en vaak hilarische voordelen in het heetst van de strijd geven. Naar het einde toe kun je als een volleerde worstelaar bijvoorbeeld zombies in een supplex doden of grote afstanden overbruggen door te crowdsurfen. Een groot deel van de uitdaging lag oorspronkelijk bij de onhandige controls van Dead Rising. Hoewel de Deluxe Remaster enkele welgekomen aanpassingen doet (je kunt nu bijvoorbeeld blijven bewegen terwijl je een vuurwapen richt!), voelt het gebruik van ‘melee’-wapens nog steeds stijf aan. Vooral tijdens de baasgevechten met de Psychopaths is het behoorlijk frustrerend hoe traag en inaccuraat Frank klappen uitdeelt. De herwerking is dus bijna helemaal geslaagd, maar het verouderde raamwerk van 2006 komt af en toe toch naar boven.
De combat van Dead Rising heeft een verslavend randje omdat er zoveel plezier schuilt in het ontdekken welke voorwerpen je allemaal kunt gebruiken als wapens. Kort gezegd: bijna alles. Of je nu de kop van een zombie wilt inbeuken met een tv, een torso wilt fileren met een kettingzaag, of een spelletje bowling wilt spelen… Je kunt het zo gek niet bedenken of Capcom zorgt ervoor dat het winkelcentrum je op je wenken bedient. Omdat de winkels en producten van het winkelcentrum zo innig vervlochten zijn met je overlevingskansen, wordt de Willamette Mall net zo goed een van de hoofdpersonages van Dead Rising.
Dat winkelcentrum ziet er bovendien merkbaar beter uit. De RE Engine die Capcom de laatste jaren zo indrukwekkend heeft opgebouwd voor de Resident Evil-games, levert hier dan ook schitterend werk. Texturen zijn messcherp, de framerate is steeds stabiel en zoals gezegd is het aantal vijanden tegelijk op je scherm soms klinkklare waanzin. Met uitzondering van ernstige pop-in in buitenomgevingen als Leisure Park en overlevenden die van plastic lijken, is dit een piekfijne grafische opknapbeurt.
Tot slot doet Dead Rising Deluxe Remaster er alles aan om de meest frustrerende elementen van het origineel te polijsten. Er is nu een duidelijk kompas in plaats van de vreselijke pijl van het origineel, waardoor je (zeker in het begin) niet meer constant verdwaalt. De interface toont duidelijk hoe lang je ‘melee’-wapen nog meegaat. De game heeft nu ook een autosave: een hele opluchting om niet langer je hele route om te gooien om in een toilet een manuele save uit te voeren. Tot slot werd ook de extreem frustrerende AI van je kompanen aangepakt, met name op het gebied van ‘pathfinding’. De ‘intelligentie’ van andere overlevenden was in het origineel een relatief concept, want deze virtuele knuppels slaagden er vaak niet in om door deuren te wandelen. In het algemeen maakt Capcom dus de juiste keuzes.
Dead Rising Deluxe Remaster is veruit de beste manier om de legendarische zombiegame van Capcom te herbeleven. Er zijn tal van ‘quality of life’-verbeteringen zoals herwerkte controls, autosaves en een betere interface die veel van de frustratie van het origineel verhelpen. De combat blijft weliswaar een beetje stijf en ook het script en de herwerkte voiceacting zijn geen volledig schot in de roos - maar dat zijn kleine punten. Capcom ademt terecht nieuw leven in deze zombiereeks.