Dead Rising

Het innovatieve aan Dead Rising, wat enigszins afneemt aan het einde van het spel, is de epische schaal van dingen die buiten je bereik zijn. Er is simpelweg niet genoeg tijd om alles te doen en om iedereen te helpen. Maar alles is dusdanig tof dat je wél alles wilt doen. Dit gecombineerd met de groei van je personage zorgt er zeker voor dat je het spel nog eens wilt spelen. Nadat de eerste drie dagen zijn afgelopen en je het einde van het spel voor ogen krijgt is er namelijk nog zoveel meer te doen. De geheimen van het winkelcentrum gaan verder dan je ontdekt in slechts één of twee keer spelen. Gelukkig is er de Overtime Mode die je naast de nodige vrijheid ook een idee geeft wat er gebeurt na de infectie. Zelfs na deze modus is er nog een andere spelvariant te ontgrendelen, waardoor we over de herspeelbaarheid van Dead Rising zeker niet mogen klagen.

Dead Rising is een voorbeeld van hoe het eens ander kan binnen het survival horrorgenre. In plaats van droogjes op zombies te knallen krijg je in dit spel te maken met RPG-elementen en blijft de gameplay erg lang leuk. Bovendien is het mogelijk om je personage te voorzien van een teddybeermasker, iets wat ons meteen enthousiast maakt. Verder is het spel in het bezit van enkele indrukwekkende achievements (vijftig in totaal) om te behalen. Vooral ‘Zombie Genocider’ spreekt tot de verbeelding: vermoord 53,594 zombies; de hele populatie van het winkelcentrum. Gelukkig kunnen ook mensen met een sociaal leven achievements behalen door bijvoorbeeld tien zombies met een bowlingbal neer te halen.

Maar niet alles is even geweldig aan Dead Rising. Een irritant punt is de ontvanger. Je wordt overspoeld door missies, waardoor het apparaat blijft afgaan. Je hebt echter niet steeds de tijd om op te nemen of om het gesprek helemaal tot het einde te beluisteren omdat je probeert een aanval van een legioen aan zombies te overleven. Als er vervolgens teruggebeld wordt, krijg je eerst een monoloog over je onbeleefde gedrag om zomaar op te hangen.

Nog erger dan dat is het formaat waarin teksten worden weergegeven. Hoewel het geen probleem oplevert voor mensen met een HDTV of computer monitor, heeft iedereen met een normale SDTV pech. Het lettertype is in dat geval veel te klein. Dit is vooral vervelend voor de berichten op je ontvanger die niet gelezen worden door een stem. Verder verdient de artificiële intelligentie van de overlevenden ook een oneervolle vermelding. Bij het helpen van slachtoffers gebeurt het meer dan eens dat jij een mooi pad bestaande uit de lijken van zombies maakt, terwijl degene die je wilt helpen liever tegen de gedrochten aanloopt. Het escorteren kan verder voor problemen zorgen wanneer je iemand bij de hand pakt en de camera naar voren draait, waardoor je niet ziet waar je heen gaat. Erg frustrerend, zeker als je weet dat alles wat je doet binnen een bepaalde tijd moet gebeuren.

Dead Rising mag dan geen product zijn van George A. Romero, het was zeker geïnspireerd door zijn werk en brengt het gevoel dat de kijkers heeft bij het zien van zijn films over naar de speler. Je bent bezig met overleven tegen duizenden zombies tegelijk en dat voelt goed. Het spel heeft een aantal tekortkomingen, maar de opbouw ervan is zo dat je na twee keer spelen waarschijnlijk nog een keer wilt beginnen. Je wilt alle geheimen van het winkelcentrum kennen, alle psychopaten gezien hebben en alle zombies dood hebben. Want zo hoort het: een goede zombie, is een dode zombie.

Bron: EG.net