Dead Space 3 Review
Routineklus.
"I see where this is going," verzucht Dead Space-protagonist Isaac Clarke, ergens halverwege de derde game. Tegen beter weten in tracht hij toch even de oeroude machine op te starten. 'Pats,' knettert de zekering, uit met de pret. Inderdaad, Isaac, daar is een reserveonderdeel voor nodig. En nee, die ligt niet om de hoek maar aan de andere kant van de planeet. Voor je verder kan moet je die eerst even ophalen en installeren, en vlug wat, want het voortbestaan van de mensheid staat op het spel, weet je nog? Vergeet onderweg niet een omweg te nemen omdat de vloer onder je vandaan gaat zakken, of een ladder gaat afbreken.
Spaceshuttle nodig om te ontsnappen? Zoek eerst de onderdelen bij elkaar. Heb je die? Dan eerst nog op zoek naar benzine, anders doet 'ie 't niet. Heb je de navigatie al gevonden? Nee? Dan zou ik die ook maar even opsporen, want anders komen we niet van deze planeet af. Oh, en je hebt ook nog een ander pak nodig, anders bevries je van de kou.
Bovenstaande is Dead Space 3 in een notendop: meer klusjesmansimulator dan spannende surival horror/actiegame. Keer op keer word je afgeleid van de plot omdat er iets stuk gaat en je eerst even iets anders moet doen dan het universum redden. Nu heeft de franchise daar altijd al last van gehad, met name in het eerste deel. Maar daar werd je tenminste nog gemotiveerd door het initiële mysterie van de infectie en de emotionele reis van een simpele ziel die alleen maar z'n vriendinnetje wilde redden.
Nu kan Visceral Games maar moeilijk verbloemen dat er weinig verhaal over is na de vorige twee games. De ontwikkelaar is dan ook constant aan het rekken in de vrij lange single-player campagne, die nochtans wel sterk en veelbelovend start. Een verrassende en intrigerende proloog ontaard in een spectaculaire - speelbare - achtervolging waarbij Isaac ternauwernood ontsnapt aan de aanhangers van de Unitology-religie. Het moordende tempo zet direct de toon, waarin je geen moment adempauze wordt gegund.
Wanneer Isaac vervolgens op zoek moet naar de vermiste Ellie, is het alsof iemand plots aan de noodrem trekt. Vanaf dan kabbelt de game uiterst langzaam voort en is alle vaart verdwenen. Ja, er is ergens een planeet waar de moeder alle Markers is te vinden en die de sleutel vormt tot het tegenhouden van de necromorphs. Maar voordat je ook maar op de juiste planeet bent aangekomen ben je al flink wat uren aan het ronddwalen op een van de vele nodeloze zijpaadjes. De geforceerde driehoeksverhouding tussen Isaac, Ellie en ene Norton, met dialogen waar de gemiddelde soapserie zich nog voor zou schamen, voegt daar tevens weinig aan toe.
Nu zou dit niet zo probleem zijn als de schietactie de moeite waard was, maar ook hier laat Visceral steken vallen. Bijna iedere confrontatie verloopt op dezelfde manier: een necromorph valt uit het plafond of valt je aan in de rug, en vervolgens komen er nog een stuk of tien op je afgerend. Wat hectisch en eng moet zijn, is voorspelbaar en frustrerend en valt heel snel in herhaling. Er zijn enkele nieuwe gedrochten toegevoegd, maar er zijn ook een hoop oude bekenden. Na drie games tegen dezelfde soort tegenstanders raakt de lol er toch wat vanaf, vooral omdat ze in dit deel in zo'n grote getale aanwezig zijn.
En dan zijn er nog de stukken waarbij Isaac het opneemt tegen menselijke tegenstanders, compleet met icoontjes die aangeven waar de granaten zijn gevallen. Het spreekt boekdelen dat deze halfbakken Gears of War-achtige momenten juist een welkome afwisseling vormen op de meer traditionele strijd tegen de necromorphs. Het werkt maar half, maar je doet tenminste eens iets anders.
Toch zijn er nog momenten waar de game je ongenadig bij de strot grijpt en waaruit blijkt dat Visceral de fijne kneepjes van het vak niet helemaal verleerd is. Een benauwende ervaring in een kelder, waarvan je net te horen hebt gekregen dat de vorige bemanning daar is overleden, zet precies de juiste horrortoon met goed getimede schrikmomenten. Missies waarbij je door de ruimte zweeft, tussen de brokstukken van vergane ruimteschepen door, zijn erg sfeervol en zien er fantastisch uit. De besneeuwde planeet is daarbij een goed gevonden setting, die doet denken aan de set van de horrorklassieker The Thing.
Een andere slimme vondst is de toevoeging van een uitgebreider upgradesysteem. Door grondstoffen en wapencomponenten te verzamelen kun je zo je eigen arsenaal samenstellen. Experimenteren met verschillende combinaties houdt het over de kling jagen van de eindeloze stroom gedrochten net wat frisser. Daarbij moet je goed afwegen waar je in wil investeren, want de benodigde elementen zijn net schaars genoeg dat je niet zomaar alles bij je kan dragen.
Is Dead Space 3 dan zo'n grote tegenvaller? De game is duidelijk niet als een daadwerkelijke mislukking te bestempelen. Technsich steekt de boel gewoon goed in elkaar en de torenhoge productiewaarden staan meerdere keren garant voor spektakel van de bovenste plank. Het is dan ook gemakkelijk om omver geblazen te worden door al het moois, maar als de daadwerkelijke gameplay zo'n voorspelbare routine volgt dat het saai wordt, wat is het dan nog waard?
Dead Space 3 is simpelweg niet zo'n memorabele game geworden. Dat heeft uiteindelijk niets te maken met microtransacties (zie kader) of de grotere focus op actie dan horror. Het spel voelt aan als een vervolg dat er hoe dan ook zou komen maar er niet hoefde te zijn. Dat merk je met name aan de flinterdunne plot en de eindeloze, ongeïnspireerde vuurgevechten. De koek is gewoon op. Dat wil niet zeggen dat er absoluut geen plezier uit de game te halen is, maar wel dat EA even goed moet nadenken over de toekomst van deze franchise.
De review van Dead Space 3 doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan want de game is nu verkrijgbaar op de PC, PlayStation 3 en Xbox 360.