Deadpool review

Deadpool. Eén van Marvel's populairste superhelden die je met geen enkel ander comic book personage kan vergelijken krijgt eindelijk een game waarin hij zelf de hoofdrol op zich mag nemen. De anders zo belangrijke Wolverine en diens mede X-men worden door de ontwikkelaar in een zijrolletje geduwd. Die ontwikkelaar, High Moon, is op het gebied van videospellen gebaseerd op striphelden niet aan zijn proefstuk toe. Met Transformers: War for en Fall of Cybertron wisten ze al twee puike games neer te zetten die trouw blijven aan hun bronmateriaal. Deadpool is echter geen gigantische robot en evenmin een shooter.

Als je het spel mag geloven, was het echter Deadpool zelf die met het idee kwam aandraven met een game rond zichzelf. High Moon ging onder lichte dwang (lees: een hele hoop explosieven geplaatst in het kantoor van de ontwikkelaar) akkoord tot het maken van een spel met de Merc with a Mouth in de hoofdrol. Tot daar het verhaal, want al snel gooit de held van deze titel het script in de prullenbak en improviseert hij er tot de credits op los, met de (voor de fans) gekende hilarische gevolgen vandien.

De toon van het spel wordt meteen gezet. Vanaf het eerste moment wordt de vierde wand met een sloophamer aan diggelen geslagen en al snel volgen de gekende dialogen tussen de geflipte Deadpool en zijn twee al even krankzinnige stemmetjes in zijn hoofd. Fans van platte en absurde humor zullen zich met deze game krom lachen. Ook verwijzingen naar andere superhelden zoals Spider-man of Wolverine, films, boeken, internetfenomenen, andere franchises en zo veel meer zijn nooit veraf. Qua humor en fan service scoort deze game hoger dan zo goed als elke andere game met een hoofdpersonage in spandex. Spijtig genoeg blijft de rest van dit spel niet zo goed overeind.

De combat biedt genoeg diepgang, maar tegen het einde van het spel, voel je toch aan dat er betere gevechtssystemen bestaan.

De hack and slash-gameplay heeft een solide basis die zware en lichte aanvallen van je slagwapen combineert met pistolen en explosieven. Deadpool kan ook over korte afstand teleporteren om een pak rammel te ontwijken. Dankzij het Weapon X-programma herstelt de gemaskerde huurling bovendien natuurlijk van zijn opgelopen verwondingen. Even dekking zoeken is dus genoeg om je gezondheid weer automatisch op te krikken. De combat biedt dankzij een keuze tussen verschillende verbeterbare wapens genoeg diepgang, maar tegen het einde van het (niet al te lange) spel aan, voel je toch aan dat er betere gevechtssystemen bestaan.

Daarnaast kan je ook nog vrij in het rond schieten om vijanden vanop een afstand neer te leggen. Het wordt al snel duidelijk dat High Moon hier - ondanks de sterke mechanieken in hun Transformers games - weinig moeite heeft ingestopt. De game gebruikt een simpel lock-on mechanisme waarna jij enkel de schietknop moet indrukken. Wat nog erger is, is het feit dat je in deze hack and slasher vaak wordt verplicht om de loodschieters boven te halen wanneer er nog maar eens legertje soldaten met machinegeweren of een vliegende vijand op je wordt afgestuurd. Het is begrijpelijk dat de ontwikkelaar Deadpool's Guntaka vechtstijl (een combinatie van zwaarden en pistolen) in de game wilde hebben, maar waarom ze deze afgewaterde optie opdringen, blijft een vraagteken.

Een andere bedroevende trend voor dit genre is de toevoeging van platform stukken tussen twee slagvelden door. Met de lenige Deadpool en diens teleportatiekrachten is er zeker potentieel voor deze afwisseling tussen de gevechten door. High Moon is er echter niet in geslaagd om leuke behendigheidsparkoers in het spel te stoppen. De springstukken die er momenteel inzitten zijn vooral frustrerend door de niet optimale controls en zijn daarenboven verre van origineel. Gelukkig sterf je niet meteen als je voor de zoveelste keer in de diepte stort.

Voor de levels was er duidelijk weinig oog voor detail en het kleurenpalet reikt vaak niet verder de gevreesde bruin- en grijstinten.

Zelfs de locaties die deze game aandoet zijn niet bijster interessant. Zo goed als het hele spel speelt zich af op het door fans gekende eiland Genosha. Alhoewel de decors en de verhalen die er rondhangen wel boeiend zijn, zien ze er zo zeker niet uit. Er was duidelijk weinig oog voor detail en het kleurenpalet reikt vaak niet verder de gevreesde bruin- en grijstinten. Nogmaals een gemiste kans, spijtig genoeg.

Na zo'n 6 à 8 uur ben je klaar met de verhaalmodus van de game. Dat is niet erg lang en veel herspeelbaarheid is er ook niet. Je kan je energie nog kwijt op steeds moeilijker wordende golven vijandig gespuis op 8 challenge maps die zo uit de singleplayer werden geplukt, maar dat is het dan ook. Interessante bossfights hoef je ook niet te verwachten. Met zo'n uitgebreide keuze als die van Marvel, zou je toch verwachten dat er op zijn minst iets van een kaliber Galactus je pad zou kruisen? Niets is echter minder waar. Net zoals de platform gameplay zijn de bossfights oftewel al door een miljoen andere genregenoten gedaan of erg frustrerend. De eindbaas waar je het hele spel naartoe opbouwt, lijdt zelfs onder beide symptomen.

High Moon Studios lijkt te veel moeite te hebben gestopt in het correct neerzetten van het personage Deadpool en te weinig in het maken van een originele, sterke game. In dat eerste deel zijn ze, mede dankzij Nolan North's magnifieke stemmenwerk, volledig geslaagd. De gameplay zelf heeft een solide basis, maar rafelt al snel uit in een niveau dat het gemiddelde niet overstijgt. Daarnaast kan de game je door zijn korte singleplayer en een gebrek aan andere interessante content waarschijnlijk niet erg lang boeien.

Wie de fouten kan negeren zal met Deadpool zonder twijfel enkele leuke uren beleven.