Death Stranding review - Kruistocht van een koerier
Update: Director's Cut (PS5) beoordeeld.
Death Stranding is van zijn eerste aankondiging tot zijn recentste gameplaydemonstratie op de Tokyo Game Show een enigma. Men vroeg zich af wat ontwikkelaar Kojima Productions en celebritydesigner Hideo Kojima hadden gerookt en waar men zelf wat kon scoren, vanwege een partij nietszeggende trailers die bizarre taferelen afwisselden met iets wat op een walking simulator leek. Kojima sprak over 'touw' en 'stok', wildplassen, baby's in artificiële baarmoeders en de creatie van een nieuw genre. Maar wat is Death Stranding nu eigenlijk? Kort gezegd: de meest unieke en gedurfde game in tijden.
Op deze pagina:
Death Stranding review (PS4)
In Death Stranding speel je als Sam Porter Bridges, een koerier. Door een allesverwoestende calamiteit - de 'Death Stranding' - is de wereld verscheurd. Sam krijgt de opdracht om de bevolking weer met elkaar te verbinden. Dat doe je door goederen te leveren aan verschillende schuilkelders en ze vervolgens op het netwerk aan te sluiten. Daarin ligt de kern van de gameplay: je stippelt routes uit van bunker naar bunker en loopt met volle bepakking over het verwoeste, verraderlijke landschap naar je bestemmingen. Je moet je evenwicht houden op oneven terrein en confrontaties zo veel mogelijk uit de weg gaan om te voorkomen dat je lading beschadigd wordt. Je hebt weliswaar wapens, maar die zijn een laatste redmiddel. Op papier klinkt het tergend saai, maar al gauw val je in een ontspannen patroon en haal je voldoening uit het plotten van veilige maar snelle routes.
Een van de grootste redenen waarom de gameplay van Death Stranding aanslaat, is de sfeer. De Decima-engine van Guerilla Games toonde eerder al in Horizon Zero Dawn zijn overweldigende kracht en tovert hier een fotorealistische wereld op je scherm, met stromende beekjes waar Sam door moet ploeteren en verraderlijke bergtoppen om te beklimmen. Terwijl je het lege en troosteloze maar prachtige landschap trotseert, verzorgen indiebands zoals Low Roar een soundtrack die Sams eenzame wandeltocht benadrukt. Beeld, geluid en gameplay zijn in een perfecte samensmelting zorgvuldig op elkaar afgestemd, waardoor Death Strandings ongewone premisse je meteen meesleept.
De andere reden waarom Kojima's nieuwste creatie je aandacht verdient, is de world-building en het daarop aansluitende verhaal. De catastrofale Death Stranding heeft ervoor gezorgd dat de barrière tussen leven en dood beschadigd is. Het landschap is daardoor bezaaid met BT's: dodelijke geesten die met één been in onze wereld staan. Wanneer iemand sterft, moet die persoon direct de verbrandingsoven in om te voorkomen dat er nog een levensgevaarlijke BT ontstaat. Sam kan die geesten niet zien en krijgt daarom een van de Bridge Babies mee: ongeboren baby's die via hun dode moeders in contact met het hiernamaals staan. De lugubere en bizarre wereld wordt tijdens de game met oog voor detail omschreven, middels Kojima's kenmerkende cutscenes en een flinke lading leesmateriaal. De bizarste concepten worden wonderwel haarfijn uitgelegd, met bevredigende antwoorden die de game een unieke identiteit geven. Bovendien houdt het verhaal de vaart er in, waardoor je nooit op je honger blijft zitten. Death Stranding is Kojima op zijn meest bizar, maar tegelijkertijd zijn meest coherent.
Hoewel Sam zijn missie alleen moet voltooien, ben je toch verbonden met andere spelers. Om het landschap te trotseren kun je namelijk allerlei gereedschap en constructies bouwen, van ladders en klimtouwen tot voertuigen en snelwegen. Iedereen krijgt de mogelijkheid om je hulpmiddelen te gebruiken en te upgraden, alsook mee te helpen met de constructie van grotere projecten. Je kunt elkaar bedanken door een 'like' achter te laten op een constructie, wat op zijn beurt Sams vaardigheden positief beïnvloedt en jou van een virtueel schouderklopje voorziet. Je kunt elkaar ook helpen door achtergelaten vracht alsnog naar een eindbestemming te brengen, of handige voorwerpen zoals wapens en een nieuw paar schoenen in een openbaar kluisje te stoppen. De connecties die je opbouwt met andere spelers zijn tastbaar, betekenisvol en maken je tocht hoopvol en net dat beetje minder eenzaam, zelfs al kom je elkaar nooit fysiek tegen.
Het bovenstaande maakt de game overigens niet te gemakkelijk. Je kunt namelijk niet direct in een auto stappen en de snelweg op zoeven. Allereerst zorgt Timefall-regen ervoor dat alle constructies extra snel verslijten, waardoor zelfs het sterkste staal in een paar dagen hopeloos verroest is. Daarnaast krijg je door de schuilkelders met het netwerk te verbinden toegang tot de constructies van anderen in dat gebied en word je beloond met blauwdrukken voor upgrades en nieuwe structuren. Dat verstrekt de game een zeer natuurlijke progressie en neemt kleine irritaties langzaam weg. Val je steeds op je kont omdat je bepakking te zwaar is? Je krijgt na een tijdje een exoskelet om de last te dragen en je evenwicht te houden. Te veel aan het rondlopen? Je krijgt gaandeweg een fast travel-optie. Ben je de kleine klusjes zat? Stuur uiteindelijk een drone om die kleine taakjes te klaren. De upgrades komen steeds op het juiste moment en voorkomen dat Death Stranding vroegtijdig zijn grip op je verliest.
Kojima claimt met Death Stranding een nieuw genre uitgevonden te hebben en puur doordat de game niet eenvoudig met bestaande labels te omschrijven is, krijgt hij al gelijk. De game leent elementen van space sims, indie-, horror- en actiegames die op het eerste gezicht dissonant lijken, maar voor het doel van Death Stranding naadloos op elkaar aansluiten. Omdat de gameplay en de world-building perfect samensmelten slaagt Kojima erin om zijn visie haarfijn te presenteren. Het spreekt tot de verbeelding hoe het genre zich kan ontwikkelen en dat maakt Death Stranding een meer dan verdienstelijke poging om met iets helemaal nieuws aan bod te komen.
Het is exact die unieke visie die Death Stranding tot een must-have maakt. Conceptueel is de game ver verwijderd van de rest van Kojima's oeuvre, maar zijn kenmerkende stijl maakt hem nog steeds toegankelijk voor iedereen die naar iets anders zoekt. Het verhaal is bizar maar doordacht en geeft een logische verklaring voor alle facetten van de gameplay. Bovendien bouwt de multiplayer een hechte band op tussen spelers die elkaar niet kunnen zien, door hun de kans te geven om samen Amerika weer op te bouwen. Death Stranding zet een traditionele ervaring opzij, ten faveure van gedurfde experimentatie. De unieke en rustgevende gameplay past perfect bij de premisse van het verhaal, waardoor je de hoop om Amerika opnieuw te verbinden tot in de kern voelt. De bizarre world-building die alleen maar van Kojima kan komen maakt de game echt memorabel, en benadrukt dat games nog steeds kunnen verrassen.
Death Stranding pc review
Een van de hoogtepunten van Death Stranding is diens visuele presentatie. Wie met Sam op de pc in 4K door de adembenemende landschappen loopt, treft qua texturen, schaduwen en lichteffecten eerder subtiele dan significante verschillen ten opzichte van de PlayStation 4 Pro aan. Dat is overigens een compliment voor de Decima Engine die het maximale uit Sony's console weet te persen. De pc-versie maakt vooral het verschil op het vlak van performance. Waar de PS4 Pro-versie bij een framerate van 30 blijft haken, haal je in de pc-versie met een mid-range processor en videokaart op normale settings 60 frames per seconde of hoger. In de actierijke passages van de game brengt de vlottere speelervaring een aangename verbetering.
Op het vlak van controls biedt het spelen met muis en toetsenbord een prima alternatief voor de controller. Zo gebruik je bij het balanceren de linker- en rechtermuisknop op de muis als vervanging voor de triggers op de controller, waardoor je net iets sneller kunt ingrijpen wanneer je dreigt om te vallen. Verder kun je de key bindings volledig naar smaak aanpassen. De eeuwige discussie over wat de beste besturingsmethode is - controller of muis en toetsenbord - is verder dan ook irrelevant: Death Stranding op de pc biedt je beide smaken en dat is wel zo prettig.
Tot slot bevat de pc-versie kleine extra's ten opzichte van de consoleversie. Zo zijn er enkele bonusmissies waarmee je cosmetische items uit Half-Life zoals een Gordon Freeman-bril of Headcrab-hoofddeksel kunt verdienen. Er is daarnaast ultrawide-ondersteuning voor gamers die graag in een 21:9-ratio spelen. Samen met de Photo Mode levert dat in ieder geval fraaie beelden dan wel kiekjes op. Alles bij elkaar is Death Stranding op de pc geen baanbrekende verbetering van de PS4-versie, maar eerder een 'definitive edition' van een verder uitstekende game.
Death Stranding: Director's Cut review (PS5)
Met de komst van Death Stranding: Director's Cut bestaat er nu ook een versie van Hideo Kojima's eigenzinnige balanceeract die speciaal voor de PlayStation 5 geoptimaliseerd is. Dat betekent de nodige performanceverbeteringen die de game meer in lijn trekken met de recente pc-release. Zo draait Death Stranding op Sony's nieuwste console moeiteloos op 60 frames per seconde en ook de SSD toont op indrukwekkende wijze zijn spierballen. De open spelwereld is binnen twee seconden ingeladen, waar dit op de PS4 haast twee minuten duurde.
Het blijft niet alleen bij uiterlijk vertoon, want de ontwikkelaar introduceert ook talrijke nieuwe elementen die er vooral op gericht zijn om je sneller uit de startblokken te krijgen. Daarmee komt Kojima Productions tegemoet aan critici die vonden dat de originele game te traag op gang kwam. Zo ontgrendel je al snel een exoskelet waardoor je sneller rent, stabieler overeind blijft en van hogere plekken kunt vallen zonder schade aan je goederen. En met het Mazer Gun-stroomstootpistool verdedig je jezelf vroeger in de game tegen vijandige MULE's. De extra speeltjes worden mondjesmaat uitgedeeld zodat de oorspronkelijke uitdaging zoveel mogelijk behouden blijft.
De schietbaan blijkt een van de meest diepgaande toevoegingen aan deze Director's Cut. In wezen kun je nieuwe wapens uittesten zodra de blueprints ervan beschikbaar komen. Deze Firing Range is zeker welkom, aangezien het je laat kennismaken met het uitgebreide wapenarsenaal zonder dat je het risico loopt in de praktijk je spullen te beschadigen. Gezien de hele game draait rond goed voorbereid op pad gaan, sluit deze tutorialruimte daar naadloos op aan. Verder zijn hier missies te voltooien voor de hoogste highscore, alsook ranked challenges die je belonen met materialen op basis van jouw score vergeleken met die van andere spelers. Zo valt er ook voor Death Stranding-veteranen nog nieuws te ontdekken.
Minder geslaagd daarentegen is de nieuwe racebaan. Die bestaat uit 12 tracks, waar alles draait om het neerzetten van de snelste tijd tegenover de ghosts van anderen. De wegligging van de logge voertuigen in Death Stranding leent zich daar alleen niet goed voor. Bovendien zijn het nu ook niet bepaald snelheidsduivels; het is alsof je constant 80 kilometer per uur op de snelweg rijdt. Je bent hier dan ook snel op uitgekeken.
Los daarvan is deze Director's Cut momenteel zeker de beste en meest complete versie van Death Stranding. Zelfs de Half-Life en Cyberpunk 2077-missies die eerder exclusief op de pc te spelen waren, zijn van de partij. Vrijwel iedere toevoeging is op een uitgekiende manier in de game verweven en de game draait heerlijk soepel. Pakketje succesvol bezorgd!
Voor de Death Stranding review speelde Sander op de PlayStation 4 Pro, Yvo op de pc en Randolf op de PlayStation 5.