Deathloop review - Moordpuzzel met veel vrijheid
Leef, alsof het je laatste dag is.
In de Deathloop review beleeft Yvo voor Arkane Studios' nieuwste game keer op keer dezelfde dag.
In het prille begin van Deathloop ontwaak je tijdens het ochtendgloren op een strand. Niet de eerste keer en zeker niet de laatste keer. In Deathloop zit je namelijk gevangen in een Groundhog Day-achtige situatie waarin elke nieuwe dag van voren af aan begint. Alleen jij en ene Julianna nemen elke loop herinneringen met zich mee. Hoog tijd om deze tijdlus te doorbreken, maar niet als het aan deze gewiekste dame ligt. Haar doel is de status quo handhaven en ze heeft er daardoor geen probleem mee om jou voor de zoveelste keer te doden. Het is het begin van een originele moordpuzzel met veel vrijheid, die ondanks wat haken en ogen blijft boeien.
De tijdlus is op knappe wijze in de game geweven. Als je het loodje legt of de dag eindigt, dan ontwaak je op het hetzelfde strand en beleef je de dag opnieuw. Die reset is echter niet zonder gevolgen. Zo verlies je bij elke nieuwe dagcyclus nagenoeg alle wapens en vaardigheden. Wel neem je de voortgang in het verhaal mee, wantalle verzamelde hints over wapens en doelwitten blijven behouden. Hoewel de fatale kant van de tijdlus in Deathloop enkele onoverkomelijke consequenties heeft, zijn die niet zo onverbiddelijk als doodgaan in menig roguelike.
Een belangrijk aspect van de tijdlus is de opsplitsing ervan. Zo is de dag opgedeeld in een ochtend, middag, namiddag en avond. Elk dagdeel biedt andere mogelijkheden om een van de acht zogenaamde Visionaries (waaronder Julianna) te vermoorden, wat nodig is om een de loop te doorbreken. Die doelwitten hebben afhankelijk van het dagdeel hun routines, wat voor jou een mooie kans is om ze uit te schakelen. Je bent vrij om het gebied te verlaten en op een later dagdeel terug te keren om de klus te klaren. Maar je bent net zo vrij om het gebied verder te verkennen voor eventuele nieuwe hints. De tijd tikt, maar uiteindelijk bepaal je zelf in wat voor tempo je door het verhaal gaat.
Deathloop toont dan ook duidelijk de kracht van herhaling. Niet alleen in de loops, maar ook in de levels. Het retrofuturistische eiland Blackreef kent namelijk maar vier gebieden. Dat lijkt weinig, maar elk bezoekje is een voorbode op de volgende keer dat je het gebied betreedt. Je moet er namelijk rekening mee houden dat je bij het verlaten van een gebied automatisch naar het volgende dagdeel gaat. Iemand omleggen is over het algemeen niet bijzonder uitdagend. Een achttal binnen één dag is dat echter wel. Je bent dus continu aan het vooruitplannen om à la Hitman uiteindelijk de perfecte moord te plegen. Met talloze notities, cassettebandjes en gesprekken ontrafel je steeds meer van de geheimen die Blackreef herbergt. Totdat je genoeg informatie hebt en alle moorden binnen de tijdlus naadloos aan elkaar rijgt. Oefening baart kunst en het design ondersteunt dat perfect.
Ook je arsenaal laat je toe om te experimenteren en innoveren. Hoewel je loadout uit doorsneewapens bestaat, worden ze door middel van zeldzaamheid en vaardigheden interessant. Je beschikt namelijk over een beperkt aantal slots voor Slabs en Trinkets, wat respectievelijk bovennatuurlijke krachten en upgrades zijn. Zo is bijvoorbeeld de Luger-achtige pistol Tribunal een wapen zonder franje. Combineer het echter met een geluidsdemper als Trinket en een Slab die vijanden aan elkaar linkt, en je hebt ineens de mogelijkheid met één kogel meerdere vijanden geruisloos te doden. Dankzij vergaarde Residuum kun je alle wapens en vaardigheden opnieuw maken wanneer aan de dag of jijzelf een einde komt. Een diepgaand progressiesysteem ontbreekt verder. Door wapens met Slabs en Trinkets te combineren, zijn er echter meer dan genoeg recepturen voor dood en verderf in Deathloop.
Diezelfde vrijheid sijpelt ook in de gameplay door. Zo kun je behoedzaam de omgeving verkennen, langs iedereen heen glippen en - als het niet anders kan - naar iemand toe sluipen en hem of haar met je machete executeren. Alsof er nooit iemand geweest is. Wanneer je meer van het ruwe werk bent, kun je ook prima guns blazing je kogels laten spreken en een ravage aanrichten. Het grootste minpunt is echter de kunstmatige intelligentie van de vijanden. Je voornaamste vijanden genaamd Eternalists anticiperen als voorspelbare dummies, waardoor de uitdaging eerder in de kwantiteit dan in de kwaliteit van vijanden zit. De focus ligt dan ook eerder op het breken van de tijdlus dan op heelhuids het einde van de dag halen. Op het vlak van gameplay mist Deathloop dus simpelweg wat pit.
De aanwezigheid van Julianna compenseert het gebrek aan kleur. Colt en Julianna zijn als water en vuur. De regelmatige trash talk over de radio zorgt dankzij het uitmuntende stemactweerwerk voor een zeer onderhoudende dynamiek tussen de twee. Het blijft echter niet bij praten, want Julianna betreedt willekeurig het gebied met kwade bedoelingen. Zij is soms wel wat overpowered, dus afhankelijk van je loadout en verzamelde voorwerpen is het altijd de vraag of je vecht dan wel vlucht. Een interessante twist is dat Julianna (mits ingesteld) door menselijke spelers bestuurd wordt die met alle liefde je game verpesten. Dat houdt in dat ook jij als stoorzender voor andere spelers kunt optreden. Maar ook hier geldt: niets moet, alles mag. Julianna zorgt als tegenpool voor meer onvoorspelbaarheid, wat de gameplay uiteindelijk ten goede komt.
De eerste uren op Blackreef moet je behoorlijk aarden. Arkane neemt je bij de hand en sleurt je doorheen het verhaal, mechanics en menu's. Wanneer je echter volledig op eigen benen staat en meer vrijheid krijgt, wordt het potentieel van de game steeds evidenter. De tijdlus neemt een loopje met je, maar kun je ook in je voordeel laten werken. Er is namelijk een manier om aan de eeuwigheid te kunnen ontsnappen. De vraag is echter hoe. Deathloop is uiteindelijk een repetitieve puzzeltocht met een catastrofale wending - en dat op de best mogelijke manier. Niet zonder smetjes, maar wel een die blijft prikkelen tot het eind.
Voor de Deathloop review speelde Yvo de game op de pc.