Destiny 2: Lightfall review - Valt van zijn voetstuk

In de Destiny 2: Lightfall review van Carl ontdek je of Destiny 2 ‘beter dan ooit’ is. Nee, voor de duidelijkheid.

Lightfall is ondertussen de zevende uitbreiding voor Destiny 2. Na turbulente jaren heeft ontwikkelaar Bungie de afgelopen tijd flink wat ‘goodwill’ gekweekt bij de Destiny-gemeenschap. De Witch Queen uitbreiding vorig jaar was van hoge kwaliteit, en de Seasonal Content de laatste paar maanden zorgde ervoor dat de algemene plot betekenisvol evolueerde. Lightfall is wat dat betreft een grote stap terug. Hoewel de nieuwe campaign zeer genietbaar is, blijft Destiny 2 worstelen met gekende problemen. Bovendien is het verhaal van deze uitbreiding een enorme misstap.

Nochtans begint de plot van Destiny 2: Lightfall bijzonder episch. Rasputin is dood, de mensheid wordt bedreigd door de enigmatische vijand The Witness, en de Traveler mengt zich zelfs in het strijdgewoel. Zelfs als je geen trouwe Destiny 2-speler bent, communiceert Lightfall duidelijk wie de slechteriken zijn en wat er op het spel staat. Maar meteen na de introductiemissie neemt het narratief een complete zijsprong. Je vecht niet rechtstreeks tegen The Witness en spendeert het merendeel van je tijd op de nieuwe planeet Neptunus, op zoek naar The Veil. Het wordt echter nooit uitgelegd wat The Veil nu precies is en waarom het relevant is voor je strijd. Het doet denken aan de ergste momenten uit de geschiedenis van Destiny – zeker wanneer je aan het einde van de rit merkt dat de gebeurtenissen in Lightfall zo goed als geen impact hebben op het grote verhaal. Een flinke narratieve flater van Bungie.

Zoals gezegd voegt Lightfall de planeet Neptunus toe als setting, waar je op een nog onbekende menselijke kolonie stoot. Neomuna is de naam van deze cyberpunkachtige setting, vol futuristische wolkenkrabbers en paarse neon. Het is zeker een visueel memorabele setting, maar wel eentje die ook met issues kampt. Zo zijn de inwoners (zogenaamde Cloud Striders) zowel qua visueel design als dialogen ondermaats. Vooral je nieuwe Bounty contactpersoon Nimbus is tenenkrullend slecht geschreven, met grappen die volledig doel missen. Neomuna voelt ook klein aan, en bovendien zijn de activiteiten in de stad op dit moment van een afschrikwekkend moeilijk niveau. Het valt af te wachten met hoeveel plezier je later nog naar Neptunus terugkeert.

De campaign van Lightfall is echter wel sterk. Hoewel het verhaal ondermaats is, plaatst Bungie je consistent in coole settings én daagt het je in de verhaalmissies wel op een geslaagde manier uit. Het ene moment probeer je wanhopig orbs te transporteren in een circulaire arena terwijl Taken en Cabel je belagen. Het andere zit je met twee van de angstaanjagende nieuwe Tormentor vijanden opgesloten in een te kleine kamer. Lightfall vindt een uitmuntende balans tussen uitdagend en eerlijk, én het vermijdt bovendien de kogelsponzen waar Destiny zo vaak last van heeft. Pittig maar prettig.

Met de komst van Lightfall wordt er eveneens een extra subclass toegevoegd: Strand. Deze manifestatie van Darkness geeft de Hunter klasse een ‘rope dart’, Warlocks krijgen summons om voor hen te vechten, en Titans groeien gifgroene klauwen. Elke klasse krijgt via de linkerbumper toegang tot een grappling hook. Het is overdreven om te zeggen dat Strand je hele perspectief op de game verandert, maar de grappling hook in het bijzonder zorgt ervoor dat je het slagveld op een nieuwe en zeer genietbare manier doorkruist. Bungie voorziet doorheen de campaign ook verschillende platformsegmenten en combat encounters, waarbij je al even kunt testen of Strand jouw ding is of niet.

Voorts is Lightfall vooral Destiny 2 ten voeten uit. Je bevecht grote groepen vijanden en zoekt naar mysterieuze objecten of locaties die onvermijdelijk de naam ‘the’ plus een willekeurig voornaamwoord hebben. Je geniet nog steeds van de impactvolle gunplay en kijkt met plezier uit naar nieuwe wapens om uit te proberen. En je worstelt nog steeds met de dozijnen valuta, onduidelijke menu’s en vage termen die Bungie naar je toe gooit, zoals het nieuwe ‘Journey’ systeem, de Seasonal Artifacts, en Catalysts voor wapens. Voor nieuwe spelers lijkt het moeilijker dan ooit om aan Destiny 2 te beginnen, gezien de hoeveelheid currencies en systemen zelfs voor een terugkerende speler als ik onontwarbaar begint te worden. Veel plezier met alles op te zoeken in een online wiki.

Bekijk op YouTube

Als zevende uitbreiding vertegenwoordigt Lightfall al het goede en slechte aan Destiny 2. De campaignmissies zijn sterk ontworpen en zetten de heerlijke gunplay volledig in de verf – maar loodsen je ook mee doorheen een ondermaats verhaal. De nieuwe setting Neomuna op Neptunus is visueel memorabel, maar daarbij moet je de ondermaatse Cloud Strider personages voor lief nemen. En de Strand subclass is zeker niet slecht, maar verandert ook niks fundamenteel – terwijl gekende issues zoals de vreselijke interface en kluwen aan systemen het moeilijker dan ooit maken om te begrijpen waar je nu eigenlijk mee bezig bent. ‘Business as usual’ voor Destiny 2 – ten goede en ten kwade.

De Destiny 2: Lightfall review vond plaats op de PlayStation 5.