Destiny 2: The Final Shape review - Een waardig einde na veel geklungel
Krijgt mooi vorm.
De Destiny 2: The Final Shape review kijkt of dit een waardig sluitstuk is voor de ‘Light and Darkness’ saga van Bungie.
Geen zorgen als je niet exact weet wat er gaande is in de wereld van Destiny - ontwikkelaar Bungie lijkt de pedalen zelf al een tijdje kwijt te zijn. Eindeloze ‘nerfs’ die coole wapens weinig aantrekkelijk maken; snelle patches die leuke exploits tegengaan; gigantische stukken betaalde content die zonder pardon in een ‘digitale kluis’ worden gestoken… Het lijkt soms wel alsof het discours rond Destiny belangrijker is dan de game zelf. Maar het moet gezegd: met de uitbreiding The Final Shape slaagt Bungie erin om tien jaar na het debuut van diens ‘shared world’-shooter losse eindjes aan elkaar te knopen.
The Final Shape is namelijk bedoeld als slotstuk van de ‘Light and Darkness’-saga die met de release van de allereerste game begon. Op vlak van verhaal is dit dan ook smullen. Er zijn door de jaren heen ontelbaar veel personages geïntroduceerd; hoewel ze niet allemaal de revue kunnen passeren, zorgt Bungie er toch voor dat alle sleutelpersonages een waardevolle rol in deze uitbreiding spelen. Ja, ook de betreurde Lance Reddick krijgt een passend eerbetoon. De grootste verwezenlijking van The Final Shape is echter dat het de typische Bungie-valstrik vermijdt waarbij het bedrijf eindeloos focust op saaie ‘exposition’. In plaats daarvan gaan de personages in deze uitbreiding dialogen met elkaar aan, en zie je ze soms rond een kampvuur discussiëren. De emotionele en personagegedreven aanpak van The Final Shape staat in schril contrast met het saaie geneuzel van vele andere uitbreidingen en is diens allergrootste verwezenlijking.
De setting van deze uitbreiding is The Pale Heart - de kern van de Traveller. De nieuwe locatie biedt heel wat afwisseling, met geruïneerde steden die door de natuur worden opgeëist, alsook etherische, gedeconstrueerde stukken die baden in een paarse gloed. De metafysische setting (je zit immers in het ‘lichaam’ van een mystiek wezen) laat Bungie ook toe om er creatieve zaken mee te doen. Er ligt een grote nadruk op verticaliteit, en omgevingen uit het verleden keren terug - een handige manier om oude assets te recycleren misschien, maar tegelijk ook een mooi eerbetoon aan weleer. Qua setting is dit in elk geval een van de meer unieke en geslaagde locaties voor een Destiny-uitbreiding.
Door te focussen op nostalgie gaat The Final Shape weliswaar ook gebukt onder het juk van het verleden. En net daardoor drijft het oud zeer nog maar eens naar boven. De gerecycleerde omgevingen zijn misschien een mooi eerbetoon, maar strooien uiteraard ook zout in de wonde dat veel van deze settings uit de betreurde campaign van Destiny 2 komen, die - Joost mag het weten - in de digitale archieven van Bungie stof ligt te verzamelen. Ook het ongrijpbare kluwen van currencies en resources is gewoonweg onhoudbaar, en heeft nog nooit zo veel verschild van de zeer simpele gameplay van Destiny. Het is alsof je houdt van eenvoudige detectiveromans, maar sociale druk voelt om je bibliotheek ook vol te stouwen met het oeuvre van Umberto Eco. Het is ondertussen glashelder dat Destiny’s ongrijpbare metagame in de prullenmand hoort.
The Final Shape geeft je enkele nieuwe krachten om thematisch bij het idee van ‘Light and Darkness’ te blijven. De ‘Prismatic’-subklasse geeft je een nieuw metertje om op te vullen, waarna je extra krachtig wordt (‘Transcendence’). Het is bovendien de enige manier om bepaalde ‘Bound’-vijanden te beschadigen. Klinkt misschien leuk op papier, maar in theorie komt het er vaak op neer dat het tempo van een gevecht volledig breekt omdat je snel naar een cirkeltje moet lopen waarin je die meter oplaadt. Het is restrictief en ongeïnspireerd. Wel beter is hoe je de ‘Prismatic’-subklasse kunt invullen. Die is uniek omdat je bestaande krachten van een klasse (bijvoorbeeld het opwerpen van een barrière) kunt combineren met die van een andere. Het ‘mixen en matchen’ van classes is uiteraard niks nieuws onder de zon voor (MMO)RPG’s, maar de flexibiliteit is hier meer dan welkom. Een belangrijke kanttekening is wel dat de interface een waar zootje is, volgestouwd met tooltips die andere informatie blokkeren. Destiny ten voeten uit.
En dat vat The Final Shape uiteindelijk mooi samen. De campaign van deze uitbreiding legt extra nadruk op de gigantische vuurgevechten en vage puzzels waar de reeks zo om bekend staat. Het is genietbaar, maar wel met dien verstande dat de gameplaytoevoegingen (‘Transcendence’ en de ‘Prismatic’-subklasse) zeker niet baanbrekend zijn, en dat de verzameling currencies en resources een warboel is. The Pale Heart is echter een zeer geslaagde setting en het is bovenal het verhaal dat een gigantische stap vooruit is dankzij de focus op personages, emoties en dialogen. The Final Shape is een mooi slotstuk in de Destiny-saga, maar hopelijk ook een sjabloon voor de toekomst van Bungie in het algemeen.
Destiny 2: The Final Shape review vond plaats op de PlayStation 5