Destiny review

Zwevend boven de atmosfeer van de aarde is de sterrenkaart van Destiny een belofte van grootsheid. Een vooruitzicht van een avontuur dat niet alleen jou, maar talloze andere ontdekkingsreizigers naar de planeten brengt waar je eerder enkel van kon dromen. Waar je laarzen het exotische ecosysteem van Venus betreden en het rode zand van Mars tussen de scharnieren van je helm kruipt. Maar ook waar het gevaar om elke hoek wacht, om je grensverleggende expeditie genadeloos te beëindigen.

Dit fenomenale perspectief van een astronomische tocht is echter een zorgvuldig vormgegeven dekmantel. De 'shared-world shooter' van Halo-studio Bungie is vaak een lust voor het oog. Maar onder de lagen van deze buitenaardse schoonheid bevindt zich een game waarin herhaling en oppervlakkige verhaalvertelling centraal staan. Wanneer de aftiteling al snel voorbij rolt, word je aan je lot overgelaten en is het eindeloos opnieuw spelen van dezelfde content je enige doel.

Volgens Bungie begint de game op dat moment pas. Het plot van een aarde in onrust na een invasie van intergalactisch kwaad is daarbij slechts de opstap naar digitale roem. De komst van de mysterieuze Traveler is een intrigerend gegeven, wat veel meer kan zijn dan slechts een figurantenrol. Er wordt veel gepraat over deze grote zwevende witte bol, maar deze dient als niets meer dan een visueel spectaculaire achtergrond.

Bekijk op YouTube

Als Guardian ben je door deze entiteit opgeroepen om de dag te redden. Maar nergens voel je de constant groeiende onheil die ondertussen op je thuisplaneet neerstrijkt. Het merendeel van het verhaal ligt dan ook vergrendeld op de website van de ontwikkelaar, terwijl je in de game slechts korte tussenfilmpjes en hints krijgt van de legende.

De manier waarop je door de vervallen glorie van de mensheid rondschiet, is daarentegen tot in perfectie uitgewerkt. Destiny voelt en bestuurt soepel en biedt je allerlei intuïtieve foefjes. Verdeeld in drie klassen kies je het type Guardian dat het beste bij je past en dit heeft daadwerkelijk invloed op de manier van spelen. De Titan is de zware bruut van het trio en kan de meeste schade opvangen, terwijl de Hunter afstand houdt en met behendigheid uit gevaarlijke situaties ontsnapt. De Warlock gebruikt daarnaast magie en herstellingsvermogen om vijanden te slim af te zijn.

Alleen of in het gezelschap van andere spelers ga je op verkenning naar vier gebieden; de aarde, Venus, Mars en de maan. De missies die je krijgt om dit bezoek te rechtvaardigen, worden je toebedeeld door je Ghost. Deze kunstmatige intelligentie laat je weinig meer doen dan zones veroveren om ze later weer te verdedigen. En dat is waar de herhaaldelijke aard zichtbaar wordt. Terwijl de Ghost allerlei pseudo-sciencefictiontaal uitkraamt tijdens het hacken van een computer, neem je het op tegen golven vijanden. Wanneer je klaar bent, heb je toegang tot een volgende kamer waar je precies hetzelfde nog eens doet.

Het verhaal is hier slechts een stem op de achtergrond en in de eerste uren van de campagne neem je dit voor lief. Wanneer je echter de derde planeet bereikt, begint de repetitie ernstig op te vallen. Destiny behoudt hier nog net de interesse door verslavende RPG-elementen. Een selectie aan vaardigheden pas je naar hartenlust toe op je personage, en zo krijg je geleidelijk nieuwe kunstjes als een driedubbele sprong of een fragmenterende granaat.

De verschillende wapens en uitrusting die tijdens de missies droppen laten je vaardigheden stijgen, en het geeft voldoening om je Guardian op die manier telkens sterker te maken. Dit is één van de pilaren die Bungie gebruikt om de herhaling van content goed te praten, en dit uitgangspunt werkt totdat het verhaal is afgelopen. Daarna ben je veroordeeld tot het eeuwig grinden van missies en Strikes. In deze laatste activiteit betreed je met twee andere spelers de donkere schuilplaatsen achter vijandelijke linies, wat één van de weinige écht sociale aspecten is van de game. Mét of zonder communicatie.

De Ghost speelt wederom de hoofdrol in deze bestormingen, maar dit wordt afgewisseld met confrontaties tegen eindbazen. Hoewel deze verwerpelijke monsters en mechanische creaties er ook echt uitzien als waardige tegenstanders, limiteert de gameplay zich tot het uitspreiden van het team om vervolgens een kwartier lang eindeloos kogels af te vuren. En vaak wordt hier niet bij gecommuniceerd, omdat het niet nodig is. De tactiek van de bazen is binnen een minuut kenbaar en het ontbreken van onverwachte ontwikkelingen binnen het gevecht maken het een lange en saaie zit. De beloningen die je verwacht bij zo'n grotere activiteit vallen vaak tegen, en dat is waar de endgame van Destiny de mist in gaat.

Wanneer je level 20 bereikt, ben je technisch gezien op de maximale capaciteit van je Guardian. De missies zijn op, de Strikes zijn meerdere malen gespeeld. Om toch sterker te worden, ga je op speurtocht naar zogenaamde Light-uitrusting. Hiermee krik je het level op naar maximaal 29 en kan je later aan de slag met de Raids; urenlange uitdagende 'dungeons' waarin je met vijf anderen zeer tactisch te werk moet gaan. De weg naar het licht is echter té lang. Na wel vijftien uur in dezelfde Strikes te hebben gestopt, ben je nog niet eens op een kwart van deze doelstelling.