Detective Pikachu review - Elementair speurwerk
Sherschok Holmuis.
Er gebeuren vreemde dingen in Ryme City: Pokémon misdragen zich meer dan normaal en worden op de meest onverwachte momenten wild en gewelddadig. Het is daarom aan doorsnee tiener Tim Goodman en zijn partner Detective Pikachu om het mysterie op te lossen. Het avontuur brengt je van de straten van Ryme City naar geheime laboratoria en geheimzinnige monsters in de mist, en het is aan jou om de zaak als ware speurneus tot op de bodem uit te zoeken. Bovendien is Tims vader vermist, die als privédetective dezelfde zaak onderzocht. De opzet van deze adventure game belooft je innerlijke Sherlock te stimuleren, maar uiteindelijk is de game toch te eenvoudig.
Centraal in de game staat Detective Pikachu zelf. Deze excentrieke Pokémon loopt op zijn achterpoten, drinkt liters koffie en kan nog geen donderslag uitvoeren zonder buiten adem te raken. Bovendien praat hij mensentaal, maar kan alleen Tim hem verstaan. Maar goed ook, want de gele muis is een onverbeterlijke flirt. Hij is totaal niet in staat om zich als een normale Pokémon te gedragen, wat tot grappige situaties leidt waarin hij uitblinkt ten opzichte van de andere personages.
Die zijn namelijk lang niet zo intrigerend. Zowel de mensen als de Pokémon zijn eendimensionale karikaturen die nauwelijks buiten hun eigen archetype komen. Ook al worden er interessante mysteries voorgeschoteld, toch mist de oplossing impact door de flinterdunne personages. Pikachu heeft daarom de onmogelijke taak om het volledige verhaal te dragen, maar dat is toch te veel gevraagd van de charismatische elektrische muis.
Ook op vlak van gameplay worstelt Detective Pikachu met diepgang. De puzzels zijn van laag niveau en vaak weet je de oplossing al voordat de game je alle aanwijzingen heeft gegeven. In het eerste mysterie krijg je bijvoorbeeld een zwarte veer en een lijst met vogel-Pokémon. Je weet dat er maar één kan zijn met zo'n kleur, maar dan nog moet je door alle stappen heen voordat het verhaal vordert. Naast die rigide structuur gooit ook de monotone manier van oplossen roet in het eten. Je hebt steeds een situatie met gaten in het verhaal, en je moet het bewijs gebruiken om die gaten op te vullen. Er is geen variatie in de mysteries te vinden, en door de strikte manier van oplossen valt er weinig plezier aan te beleven.
Ook de actiescènes in de game zijn te eenvoudig. Elk mysterie bevat één of twee quick-time events, waarbij je op tijd op de A-knop moet drukken, of snel achter elkaar moet tikken. De timing hiervan is bovendien enorm ruim, waardoor er nauwelijks uitdaging uit te halen is. Faal je een evenement, dan krijg je meteen de kans om het opnieuw te doen, zonder gevolgen. De quick-time events voegen aan de gameplay en het verhaal niets toe.
Detective Pikachu slaat uiteindelijk de plank mis. Het hoofdpersonage schittert als een excentrieke, bijdehante en eigenwijze Pikachu, die zeker gezien mag worden. Het valt daarom des te meer op dat de andere personages maar weinig te bieden hebben. De monotone gameplay staat je niet toe om op je eigen tempo puzzels en raadsels op te lossen, waardoor de game uiteindelijk alleen maar frustreert. Detective Pikachu mag dan wel de meest charismatische elektrische muis van Ryme City zijn, dat is niet genoeg om een hele game te dragen.