Detroit: Become Human review - Meeslepende filmische ervaring op de PS4
Humanitaire interventie.
In deze Detroit: Become Human review lees je dat androïden niet langer toekomstmuziek zijn. Integendeel: over twintig jaar zijn ze gezelschapspartners en doen ze eender welke job efficiënter dan een mens. De economie boomt ongezien, maar massale werkloosheid leidt tot protest, terwijl er tegelijk berichten binnensijpelen over androïden die agressief worden. Gamemaker David Cage en zijn studio Quantic Dream kiezen in Detroit dus voor sciencefiction met veel interessante vragen. De vorige games van de ontwikkelaar toonden echter dat het niet altijd op een volwassen manier kan omgaan met moeilijke thema's. Detroit: Become Human trapt niet in diezelfde val en levert een consistente en meeslepende ervaring af, die bovenal overtuigt.
Kan kunstmatige intelligentie een eigen wil ontwikkelen? Hoe ver kan de relatie tussen een mens en een androïde gaan? Als je ooit sciencefiction hebt gezien of gelezen, dan zijn de thema's van Detroit: Become Human niks nieuws. Meer zelfs, tv-series Westworld en vooral Äkte Människor (Real Humans) hebben het al diepgaand verkend, waardoor Detroit een flauwe eerste indruk maakt. Toch brengt Quantic Dream enkele geslaagde eigen innovaties aan. Zo moeten androïden in een apart compartiment op de bus staan. De civil rights-vergelijkingen worden je bovendien niet met een belerend vingertje in het gezicht gewreven, waardoor je zelf nadenkt en conclusies trekt. Op die manier laat de futuristische visie op Detroit toch een sterke indruk na.
Het zorgvuldige schrijfwerk en de algemene consistentie van het verhaal zijn de twee grote overwinningen van Detroit: Become Human. Waar vorige Cage-games Fahrenheit en Beyond: Two Souls je af en toe plaatsvervangende schaamte bezorgden vanwege de erbarmelijke dialogen en belachelijk vergezochte plottwists, zijn de conversaties en de flow van Detroit van een professioneel niveau. Clichés blijven weliswaar een probleem - de knorrige oude flik die geen partner wil en duidelijk een zware last met zich meedraagt - en de hoofdpersonages zijn ook te generisch om een unieke band mee op te bouwen. Dat zijn echter kleine opmerkingen, en de betrokkenheid van ex-tv-schrijver Adam Williams verdient lof voor de grote sprong voorwaarts die de verhaalvertelling van Detroit tegenover het verleden maakt.
Bovendien is Detroit meer dan de vorige projecten van Quantic Dream een geslaagde game. Je hebt daadwerkelijk controle over de acties van de personages, wat tot enkele zeer bijzondere segmenten leidt. Een speurtocht door Detroit levert genietbaar puzzelwerk op en de game schotelt je zelfs Assassin's Creed-achtige stukken voor. Het feit dat je effectief speelt en niet gewoon een verhaal ziet ontplooien, is een heuse verademing na de verstikkende regie van Beyond: Two Souls. Het katapulteert Detroit: Become Human meteen naar de top van het oeuvre van de studio.
Die autonomie gaat hand in hand met een enorme keuzevrijheid. Nog meer dan in Heavy Rain hebben je acties vaak een onvoorzien effect en kunnen ze leiden tot drastisch andere situaties en reacties van personages. Laat je de androïde Kara samen met de kleine meid Alice onderdak zoeken in een verlaten auto of dring je binnen in een leegstand pand? Niet enkel Alice' reacties veranderen, maar ook de scène die erna volgt is drastisch verschillend. Bovendien stoot je tijdens het verkennen soms op voorwerpen die een speciale dialoogkeuze geven, wat de drijfveer om de interessante wereld te verkennen alleen maar versterkt.
De flowcharts die voor elke scène beschikbaar zijn, bewijzen dat Cage geen loze beloftes deed over de hoeveelheid variabelen in Detroit. Een gigantisch schema na afloop van elk hoofdstuk toont je namelijk hoe elke keuze naar een andere reactie en uitkomst heeft geleid. Het vlindereffect wordt zo open en bloot getoond, wat in het begin de magie van gamedesign teniet lijkt te doen. Tegelijk is het echter een formidabele techniek om je te prikkelen. "Wat heb ik gemist?" vraag je jezelf af nadat je een ogenschijnlijk simpele scène hebt uitgespeeld, maar op de flowchart ziet dat ongeveer de helft van de puntjes onaangeroerd zijn. Je hebt dan ook zin om het hoofdstuk meteen opnieuw op te starten om te zien wat er gebeurt als je je partner redt in plaats van achter een verdachte aan te spurten.
Tegelijk wil je echter zo snel mogelijk doorspelen om de volgende scène te zien. Detroit: Become Human speelt zich namelijk aan een razendsnel tempo af. Doordat je constant tussen de drie verschillende hoofdpersonages Connor, Kara en Markus switcht, wisselen ook de situaties en omgevingen voortdurend. Gespannen dialogen, gezapige huishoudelijke taferelen en zinderende actiescènes wisselen elkaar zo naadloos af dat je steeds op het puntje van je stoel zit.
Het enige serieuze probleem van Detroit: Become Humans is iets wat Quantic Dream niet opgelost krijgt: klungelige controls. De game gebruikt namelijk een mix tussen vaste camerastandpunten en een vrije camera die je met de rechter stick gebruikt. De eerste verbergt echter te veel elementen net uit het zicht, zelfs als je met R1 van hoek switcht. Het probleem van de tweede is nog vervelender. Doordat de rechter stick acties verricht (zoals elke Quantic Dream game sinds Fahrenheit), draai je soms de camera wanneer je eigenlijk een actie wilt uitvoeren of vice versa. Het resultaat is onnodig houterig en doet je haast verlangen naar de bizarre maar functionele R2-om-te-wandelen van Heavy Rain.
De controls buiten beschouwing gelaten is Detroit: Become Human een succes. De grootse en moeilijke ideeën van David Cage worden eindelijk op een overtuigende manier neergezet. Samen met Heavy Rain is dit het meest consistente en geslaagde verhaal dat Quantic Dream tot nu toe heeft neergezet. Wat Detroit: Become Human echter doet uitblinken, is hoe het eindelijk durft om een game te zijn. Je hebt de controle over je acties, en dat wordt doorgedreven via een immense en gedurfde keuzevrijheid. David Cage spreekt al vanaf het begin over 'interactief drama' afleveren. Met Detroit: Become Human heeft hij zijn visie niet gewoon verwezenlijkt, maar zelfs overstegen.
De Detroit: Become Human review is getest op een PlayStation 4.