Devil May Cry HD Collection Review
Traantjes van geluk of traantjes van verdriet?
Vroeger was alles beter. Nee, dat is een leugen. Wat ik wel kan verkondigen is dat vroeger alles, of toch veel, anders was. Amper tien jaar geleden waren videogames nog zo uitdagend dat zweetdruppeltjes spontaan van je voorhoofd parelden, alleen al bij de gedachte aan het sterven. Toch was er één troost: bad-ass hoofdpersonages stonden voortdurend aan je zijde. Nu is alles anders. Gamemakers voeden je met de paplepel en protagonisten transformeren langzaam maar zeker in jongemannen met ontbloot bovenlijf, twijfelachtige seksuele geaardheden en Bieberkapseltjes. Bieberkapseltjes zeg ik u! Waar is het allemaal misgelopen? Hopelijk biedt de Devil May Cry HD Collection soelaas.
De talloze HD Collections die tegenwoordig als paddenstoelen uit de grond schieten roepen een dubbel gevoel bij me op. Enerzijds is het geweldig om deze rijke game-erfenissen nieuw leven in te blazen en naar een nieuwe generatie te brengen, anderzijds is het een wel heel goedkope manier voor ontwikkelaars om een centje bij te verdienen. Hoe dan ook, de trend is er nu eenmaal en vanuit dat oogpunt heeft de Devil May Cry reeks zeker en vast zijn eigen HD-oppoetsbeurt verdient. De stijlvolle en supersnelle hack 'n' slash waarvoor de serie bekend staat zette namelijk een nieuwe standaard binnen het genre.
Ergens in 2001 begon het allemaal met een zekere Dante. Op een aarde bevolkt door demonen zint hij op wraak. Zijn familie werd brutaal afgeslacht door de wezens van de onderwereld, en dat is niet bepaald iets dat hij zomaar door de vingers kan zien. Gelukkig is onze held de zoon van een legende, de goedaardig geworden demoon Sparda, waardoor Dante op elegante wijze honderden dekselse creaturen in de pan kan hakken als ware het boter. De HD Collection bestaat uit Devil May Cry 1, 2 en 3. Deeltje drie is een prequel en verkent de relatie tussen de beginnende demonenjager Dante en zijn broer Virgil.
Het leuke aan de collectie is dat je de evolutie van de reeks heel goed kan volgen door alle games na elkaar te spelen. Zeker wanneer je bijvoorbeeld enkel Devil May Cry 4 hebt gespeeld is het heel leuk om te ontdekken hoe alle onderdelen die de reeks typeren ontstaan zijn. Zo zijn er de kenmerkende wapenupgrades en orbs die je kunt oprapen of kopen om je gezondheids- of woedebalkje weer aan te vullen. De graphics verbeteren telkens een beetje en het verhaal wordt steeds iets beter verteld, maar het is vooral de gameplay waar de makers aan gesleuteld hebben.
Het is tenslotte de gameplay waar de reeks het vooral van moet hebben. Alle games vallen heel eenvoudig te besturen: je hebt een schiet-, aanvals-, duik- en springknop. In de eerste game zijn de combo's die je daarmee uit je mouw kunt schudden redelijk beperkt, maar in deeltje drie zijn er al heel wat meer mogelijkheden om als een dartel hert rond de talrijke vijanden heen te huppelen terwijl je hen vol met lood pompt. Het zijn de ideale afreageergames aangezien er vingervlug op de controller geramd moet worden.
"In deeltje drie zijn er al heel wat meer mogelijkheden om als een dartel hert rond de talrijke vijanden heen te huppelen terwijl je hen vol met lood pompt."
Een ander groot onderdeel van Devil May Cry is het gebruik van omgevingspuzzels. Je doorkruist gotische kastelen en duistere steegjes en moet voortdurend op zoek naar sleutels of magische voorwerpen om verder te geraken in het spel. Soms is het heel moeilijk om deze dingen te lokaliseren waardoor je meer dan eens met de handen in het haar zult zitten omdat je niet meer verder geraakt. De score die je krijgt op het einde van elk level staat trouwens ook bekend voor het niet zo vrijgevig zijn met punten.
Deze score wordt vooral bepaald door de manier waarop je de soms aartsmoeilijke vijanden te lijf gaat. Deze zijn zo uitdagend aangezien je maar enkele levens hebt en wanneer die opgebruikt zijn moet je het hele level opnieuw beginnen. Het zorgt vooral in de eerste game voor problemen aangezien je hier vaak het gevoel hebt dat de ietwat stroeve besturing niet altijd doet wat je ervan verlangd. Als je in een bepaalde kamer alle vijanden hebt vermoord en je keert er later nog eens terug, dan zijn ze er opnieuw. Het is een fenomeen dat elke Devil May Cry game ook weer net dat tikkeltje moeilijker maakt. Gelukkig kan je ze de tweede keer meestal negeren en rechtstreeks naar de deur aan de overkant hollen. Talk to the hand!
Vroeger werden er dus duidelijk moeilijkere games gemaakt, maar er is nog een ander aspect aanwezig waar veel oudere games mee te kampen hebben: een vast camerastandpunt. Het is terug even wennen en vaak doet het wat het moet doen, maar in sommige gevallen kan het wel enkele problemen veroorzaken. Zo kan je soms plots een demoon waartegen je aan het vechten bent niet meer zien omdat hij uit beeld verdwijnt. In Devil May Cry 3 is dit euvel gelukkig bijna volledig verholpen.
Devil May Cry 2 is een gevalletje apart in die zin dat je kunt kiezen uit twee hoofdpersonages: Dante of zijn bevallige helpster Lucia. De makers hebben duidelijk geprobeerd om te innoveren in dit deel en daar hebben ze de tol voor moeten betalen. De omgevingen zijn meer open waardoor het niet altijd even duidelijk is waar je precies naartoe moet. Bovendien moet het spel daardoor inboeten aan details. Ook het gevechtssysteem is een pak minder uitdagend en uitgewerkt. Gelukkig werd er geleerd uit de fouten want in het sublieme Devil May Cry 3 keert de reeks terug naar zijn succesvolle roots.
"Niet tussen twee games kunnen switchen is een extra voorbeeld van de nonchalance die de ontwikkelaars hebben gehanteerd tijdens het maken van deze collectie."
HD Collections zijn in mijn ogen rechtvaardigbaar wanneer de studio die er verantwoordelijk voor is zijn uiterste best doet om voor een kwalitatief opgepoetste ervaring te zorgen, met daarbovenop enkele extraatjes. Helaas is de Devil May Cry Collection daar zo ongeveer de antithesis van. De in-game beelden hebben een geslaagde HD-upgrade gekregen en zien er deftig genoeg uit ondanks hun leeftijd, maar de CGI-cutscenes hebben minder geluk gehad. Het resultaat is dat het beeld tijdens het spelen scherper, helderder en groter is dan tijdens sommige tussenfilmpjes, terwijl het eigenlijk omgekeerd zou moeten zijn. Hetzelfde geldt voor de verouderde en omslachtige menuschermen, die eveneens nogal donker ogen.
Bovendien is het niet mogelijk om tussen twee games te switchen zonder de collectie volledig af te sluiten. Het is een detail en kost je misschien af en toe slechts drie minuten extra werk, maar toch is het een extra voorbeeld van de nonchalance die de ontwikkelaars hebben gehanteerd tijdens het maken van deze collectie. Ook qua extra's valt het geheel eerder mager uit. Buiten enkele kunstwerkjes van fans en de verschillende gamesoundtracks - opzwepende techno- en metaldeuntjes die nochtans wel de moeite waard zijn - valt er niets te grabbelen.
We hebben dus te maken met een relatief gebrekkige HD Collection. Toch is er nog een goede reden om dit pakket aan te schaffen: het bevat drie Devil May Cry games. Een lekkere hap gamegeschiedenis die in al zijn stijlvolle en brutale eenvoud nog steeds garant staat voor tientallen uren spelplezier. Vooral Devil May Cry 1 en 3 zijn echte aanraders. Je hebt niet genoeg aan Devil May Cry 4 en je voelt je wel aangetrokken tot deze mijlpalen in het hack 'n' slash genre, of je hebt graag alle drie de games op een handig schijfje om nog wat nostalgische momenten te beleven? Doen zou ik zeggen! Als je denkt te kunnen wennen aan de frustrerende moeilijkheidsgraden en camerastandpunten tenminste. Want indien je gewoon op zoek bent naar een leuke hack 'n' slasher zijn er tegenwoordig meer toegankelijke en mooier ogende games op de markt. For the times they are a-changin'.
De review van de Devil May Cry HD Collection doorgenomen, en je hebt wel zin om het spel in huis te halen? Dat kan want de game is nu verkrijgbaar op PS3 en Xbox 360!