Diablo 3 Review

Twaalf jaar hebben we erop moeten wachten. Twaalf lange jaren waarin we al meermaals deze titel konden spelen en zien dat het goed was. Als beetje gamer weet je dat dit de lancering van het jaar was. Blizzard opende haar servers rond middernacht voor een horde waanzinnige gamers, met ellenlange digitale wachtrijen tot gevolg.

Twaalf uur later had de eerste speler de game al uitgespeeld, hoe hij dat deed is ons onduidelijk omdat de lancering op zijn minst gezegd problematisch was. Voor een bedrijf dat zoveel multiplayer ervaring heeft opgedaan met grote groepen spelers (World of Warcraft) was de service de eerste dagen behoorlijk pover met lag, loginproblemen, onopgeslagen gegevens en server-down berichten. Toegegeven, voor WoW dokken spelers elke maand geld neer en laat een business model dus meer investeringen toe, maar aangezien Diablo 3 een permanente internet connectie vraagt verwachten wij dat Blizzard zelf de nodige vereisten hiervoor aanbiedt. Tot overmaat van ramp kreeg Blizzard ook zijn eigen hacking-schandaal te verwerken, een jammere zaak waar we hopen dat het team topontwikkelaars toch degelijk en snel over zal communiceren.

Nu goed, we zitten over de kritieke periode heen en hopelijk normaliseert de situatie zich vanaf heden. Diablo 3 zal steeds via internet gespeeld moeten worden, een beslissing die zowel voor- als nadelen heeft. Hoewel we erg lovend zijn over de snelheid waarop al je personages, achievements, vrienden, items, geld, kills en wat nog allemaal opgeslagen worden, hebben we ook al enkele malen te kampen gekregen met vertragingen en onderbrekingen in de game-service. De frequentie van de problemen gaat al naar beneden, maar uiteraard kan niemand een perfecte dienst garanderen die 100% van de tijd werkt. Toch willen we daartegenover het grote voordeel plaatsen dat een multiplayer ervaring biedt. Diablo 3 solo spelen is lang niet zo uitdagend als D3 in groep spelen.

Hoewel je op jezelf best sterk bent, is de combinatie van een goed team spelers noodzakelijk om vlot door de moeilijkere levels te geraken. Ondergetekende heeft het voordeel vrienden te hebben die gepassioneerd zijn door Diablo 3, die iets te veel eten, Centerparcs glijbanen prefereren, praten over het werk, ...anyway Diablo dus. Op je eentje ben je enorm krachtig en kan je gerust de monsters uit elk moeilijkheidsniveau bevechten. Met bepaalde types, die jouw klasse counteren, zal je wel meer issues hebben dan met andere en wordt het vaak een kwestie van weglopen om je vijanden te verspreiden. In teamverband bevecht je alles tezamen, de kracht van de ene is de zwakte van de andere en hierdoor verloopt de actie een stuk aangenamer. Terwijl de barbaar het onderspit delft en roemloos ten onder gaat tegen de zware hitters halen de ranged damage dealers nog hard uit en vertragen ze de mobs net voldoende om ze te doden. Anderzijds heeft zulk team minder problemen met vijanden die je dichterbij trekken wegens de fantastische mogelijkheden van de monk om zijn teamleden te beschermen. Diablo 3 is leuker in groep. Des te sneller dat spelers dit inzien, des te beter de ervaring.

De vier acts van het hoofdverhaal laten je kennismaken met het complot van de demonen om de wereld te vernietigen. Je reist van de velden en grotten van New Tristam naar dodelijke woestijnen en riolen tot de sneeuwrijke burchten die terug grijpen naar de wereld uit D2: Lords of Destruction. Hoewel de wereld best knap is, zit er naar ons gevoelen iets te veel een herhaling van Diablo 2 in. Toegegeven, de engine is een stuk beter en in principe zijn de gebieden nieuw maar je krijgt toch enkele vreemde déja-vu gevoelens, wat trouwens bijzonder vreemd aanvoelt als je bedenkt dat het twaalf jaar geleden is sinds de voorganger uitkwam. Het verhaal stelt niet heel veel voor uiteindelijk, de suspens is ver te zoeken en plotwendingen zie je van mijlenver afkomen, maar eerlijk - wie maalt daarom...het is Diablo. Ok, het kon beter, maar als hack & slash fan klik je even snel het verhaal doodt zonder dat je je er slecht bij voelt.

De essentie zit hem namelijk in de actie en die is op zijn minst gezegd meesterlijk ontworpen. Duizenden monsters bijten zich vast in jouw armor terwijl je duizelingwekkende skills ten tonele brengt om komaf te maken met de overmacht aan gedrochten. Linker- en rechtermuisknop + vier quickkeys is al wat je nodig hebt om dood en vernieling te zaaien, de skills zijn uniek per personage en voor elke skillslot kan je kiezen uit tal van alternatieven. Er zijn namelijk vier skills per slot die ieder kunnen verschillen via runes. De ene rune zorgt ervoor dat je magic missile meer schade doet, terwijl de andere net minder damage gaat doen, maar zich opsplitst in drie. Op deze manier differentieert je personage, kies je slechts één skill voor groepen vijanden te bevechten of kies je er allemaal? Ga je voor defensieve skills of liever voor meer damage of een mix van de twee? Al deze opties leiden tot heel wat variatie binnen de classes en geven gestalte aan de actie. Een team met de juiste synergiën is dan ook immens krachtig. De wizard of demon hunter laden hun zwaarste area abailities terwijl de monk kort iedereen in plaats houdt met zijn invulnerability, er volgt versterking van de Witch Doctor die haar pets laat aanvallen, plots bemerk je drie elite mobs op die aan komen gelopen. Terwijl je de grote meute in bedwelm probeert te houden, zien we personage per personage enkele skills hanteren om stilletjes aan deze indrukwekkende beesten te verslaan.

1 of 10

Beschrijving

Attribution

Spelers die al wat verder zitten in het spel beseffen vast wel dat dit te idyllisch klinkt. De barbaar en monk sterven in de eerste charge van de elite mobs nadat ze vast werden gezet en een nasty area of effect skill over zich kregen, de demon hunter en wizard beginnen te kiten om te ontdekken dat de monsters ofwel teleporteren of (erger) iedereen naar zich toetrekken. We zijn ondertussen al een kleine honderd keer gestorven en we moeten nog aan de zwaarste difficulty level starten, Blizzard overdreef niet toen ze stelden dat ze goed hadden nagedacht over de difficulty level. Alles wordt een stuk uitdagender op hogere levels, de monsters krijgen meer abilities, slagen steviger door en hoewel je items ook mee evolueren dien je alsnog beter te spelen om zoveel mogelijk schade te kunnen doen terwijl je attacks vermijdt.

De items die in grote getallen droppen maken het mogelijk om je personage tot in de fijnste details te customizen. Er zijn voor de hand liggende keuzes zoals kiezen voor dodge of extra hitpoints, maar op heel wat items zitten vijf of meer abilities. De keuze om te opteren voor extra resistance, liferegen, attackspeed of bijvoorbeeld magic find is een veel complexere. Er zitten trouwens nog heel wat extra's in de game vanaf level 60 zodat spelers een steeds indrukwekkender assortiment aan prullaria kunnen blijven vergaren.

Daarnaast is er ook nog de hardcore mode beschikbaar voor spelers die de ultieme uitdaging wensen. Eén keer sterven betekent effectief het einde van je personage. Je speelt volledig anders, tast vijanden af, loopt niet meer zomaar ergens voorbij zonder eerst te zien waar nog verrassingen kunnen zitten. Je herkent in een oogopslag gevaarlijke situaties en op de moeilijkere niveau's analyseer je bewust of je bepaalde vijanden met net die eigenschappen wel aankunt. Je skills zijn gekozen om je kansen op survival te maximaliseren. Wanneer je een shrine tegenkomt dat je extra experience of magicfind geeft dan volgt een rush adrenaline om er het meeste uit te halen zonder jezelf te overschatten, Een aparte gamemode, fijntjes gebalanceerd om de hardcore spelers nog iets extra te geven na alle dodelijke situaties in de normale game...enkel voor de hardsten!