Dishonored 2 review - Hoe neem jij wraak?
Hoe neem jij wraak?
Als tienjarig meisje ziet Emily Kaldwin haar moeder, de keizerin, vermoord worden. Daarna wordt ze ontvoerd en als pion gebruikt in de machtsstrijd die volgt. Wanneer Emily door haar vader Corvo Attano wordt gered en op de troon wordt gezet, lijkt alles eind goed al goed. Totdat vijftien jaar later hertog Luca Abele en de heks Delilah Copperspoon een nieuwe coup plegen. Ben je als Emily uit op wraak of bescherm je als Corvo opnieuw jouw dochter? Dishonored 2 laat die keuze aan jou. Maar naast de twee verschillende perspectieven en speelstijlen moet de game vooral dieper en uitgebreider zijn.
Corvo en Emily hebben hun eigen kijk op de wereld. Hoewel de missies voor beide personages dezelfde zijn, bieden ze wel een uniek perspectief. Deze keer heeft ook Corvo een eigen stem en persoonlijkheid. Je ziet de wereld door de ogen van beide personages en ze vertellen je wat er in hen omgaat. Corvo is pragmatisch en gereserveerd, terwijl Emily rechtschapen, gretig en ambitieus is. Je leert beide echt kennen en dat maakt van Dishonored 2 een intieme ervaring. Daardoor ga je ook meer op in het verhaal, dat gevuld is met onverwachte plotwendingen en memorabele figuren. Je wordt gestimuleerd om de game meteen nog een keer te spelen, puur om het vanuit een ander perspectief te beleven.
Corvo en Emily hebben elk verschillende krachten, waardoor ze heel anders spelen. De nadruk ligt bij Corvo op het uitschakelen van eenzame tegenstanders, terwijl Emily veel beter is met groepen. Door met haar Domino-vaardigheid tegenstanders met elkaar te verbinden, hoef je er maar één aan te pakken om de rest hetzelfde lot te doen ondergaan. Word je als Emily betrapt en zijn de tegenstanders gelinkt, dan gebruik je Mesmerize zodat iedereen je vergeet. Als Corvo neem je dan weer een rat over met Possession om zo voorbij vijanden te sluipen.
Die verregaande verschillen uiten zich zelfs in de mobiliteit van de personages. Corvo teleporteert met de Blink-vaardigheid ongezien van de ene plek naar de andere. Emily gebruikt dan weer Far Reach om zich naar plaatsen toe te trekken, maar ze kan dan nog wel gezien worden. Corvo leent zich dus beter voor stealth-spelers, terwijl Emily gewelddadiger kan uitpakken. Voor elk wat wils, en beide speelstijlen zijn helemaal in balans.
Bij het vechten zijn er ook meer opties voorzien voor stealth-spelers. Als je nu met je zwaard op het juiste moment pareert, dan breng je je tegenstander tijdelijk uit balans. Je steekt hem dan direct dood, of wurgt hem totdat hij bewusteloos is. Nu kun je ook iemand bewusteloos slaan als je je op hem laat vallen. In de eerste Dishonored moest je je slachtoffer noodgedwongen vermoorden.
Het zijn kleine wijzigingen die de gevechten met het zwaard meer diepgang geven en ook soepeler maken. Je hebt nog steeds meerdere vuurwapens en gadgets die je voldoende mogelijkheden bieden om tegenstanders zowel vreedzaam als gewelddadig uit te schakelen. Als je een extra uitdaging wilt, kun je de magische krachten van de mysterieuze Outsider ook gewoon weigeren. Het toont aan dat bijna alles mogelijk is in Dishonored 2.
Alle levels spelen goed in op de verschillende mogelijkheden door je een grote speeltuin te bieden waarin je er lustig op los experimenteert. Je kunt ze het beste vergelijken met mini-open werelden. Het is in Dishonored 2 ook drukker op de straten en door gesprekken af te luisteren, verkrijg je optionele opdrachten of vind je alternatieve routes. Op de zwarte markt koop je goederen of laat je je wapens aanpassen. Verder ga je weer op zoek naar Bone Charms die je bonussen opleveren en is er genoeg interessante lore te vinden die de wereld en haar rijke geschiedenis verder uitdiept. Het motiveert je om de omgeving extra goed te verkennen om er zo alles uit te halen wat erin zit.
Sommige levels hebben een unieke eigenschap. In de Crack in the Slab-missie wissel je tussen twee verschillende tijdsperiodes, terwijl in de Clockwork Mansion-missie kamers voortdurend veranderen. In de Dust District belemmeren zandstormen je uitzicht waardoor het moeilijker is om het level in stealth te voltooien. De extra uitdaging is een aangename toevoeging aan de game en de wisselende thema's brengen nog meer variatie in de toch al uiteenlopende locaties die je bezoekt. De grafische pracht van de game wordt daardoor extra in de verf gezet. Dishonored 2 lijkt wel een bewegend schilderij, en het beeld is even vloeiend en dynamisch als dat het expressief is.
Verder is de gebruikersinterface een stuk overzichtelijker gemaakt. Alles is veel eenvoudiger te bekijken en beter geordend. Zo is er een duidelijk overzicht van je doelen, krachten en de lore die je verzameld hebt. Het enige nadeel is dat je als stealth-speler niet kunt controleren of je echt volledig ongezien bent gebleven en zo de 'Ghost'-achievement hebt gehaald. Het is erg frustrerend om daar pas na afloop van een missie achter te komen om vervolgens opnieuw te moeten beginnen.
Maar het knappe aan Dishonored 2 is dat het je niet echt uitmaakt dat je opnieuw moet beginnen. De game biedt je zoveel vrijheid en opties, dat je staat te trappelen om het op een andere manier te proberen. Los van experimenteren valt er enorm veel te ontdekken. Tel daar de verschillende hoofdrolspelers bij, met hun eigen unieke krachten, en je hebt een overvloed aan redenen om de game te blijven spelen. Veel games laten je een sluipmoordenaar spelen. Dishonored 2 laat je echter zelf bepalen wat voor sluipmoordenaar je wilt zijn.