Dishonored: Death of the Outsider review - Eervol afscheid
Eervol afscheid.
Death of the Outsider heeft een belangrijke plaats in het Dishonored-universum. Na de verhalen over Corvo, Emily en Daud, speel je nu als de allerlaatste persoon die aanwezig was bij de dood van Jessamine Kaldwin: huurmoordenares Billie Lurk. Dit is dan ook het slotstuk van het overkoepelende Dishonored-verhaal, zeker gezien de toekomst van de reeks er door matige verkoopcijfers onzeker uitziet. Hoewel enkele minpunten roet in het eten gooien, is Death of the Outsider een zeer degelijke uitbreiding die alles in schoonheid afsluit.
Billie Lurk is niet zomaar een nevenpersonage dat even in de schijnwerper mag staan, maar een ware sleutelfiguur in het Dishonored-universum. Hier krijgt ze eindelijk de aandacht die ze verdient. Er zijn heel veel verfrommelde, onafgewerkte brieven te vinden die haar personage uitdiepen, en ze levert vaak persoonlijk commentaar waardoor je haar beter leert kennen. Haar droge opmerkingen roepen vaak het cynisme van Daud op, maar tegelijk heeft ze genoeg humor om niet te zwartgallig te zijn.
Ook de levels in Karnaca waarin je je als Billie een weg door baant hebben hun eigen persoonlijkheid. De hoofdgames blonken steeds uit in het neerzetten van gedetailleerde, karaktervolle omgevingen en deze DLC trekt die lijn strak door met een waanzinnig oog voor detail. Wacht maar tot je alcohol tegenkomt met het gefermenteerde lijk van een rat in de fles...
Op vlak van nieuwe krachten mag Billie trots naast Corvo, Emily en Daud staan. Displace is in feite Blink, maar doordat je je teleportatie kunt uitstellen, is er meer flexibiliteit. Foresight volgt hetzelfde stramien: het lijkt op Dark Vision, maar je kunt ongestraft rondbewegen en dus vlotter verkennen. Het laatste puzzelstuk in Billies arsenaal is Semblance, waarmee ze het gezicht van een NPC kan stelen om onopgemerkt rond te lopen - een soort kruising tussen Arya Stark en Hitman. De drie krachten zijn zo veelzijdig en flexibel dat ze opnieuw een enorm scala aan opties voor je openen. Geheel in de traditie van Dishonored word je nooit gedwongen om een bepaalde speelstijl aan te nemen.
Bovendien ben je niet langer afhankelijk van Elixirs om je krachten te gebruiken. Omdat Billie niet beïnvloed is door de Outsider, heb je geen mana maar wel een regenererende energiebalk. Je wordt op die manier aangemoedigd om nog meer op je speciale vaardigheden te leunen en zo je creativiteit helemaal te botvieren. Die kleine wijziging heeft uiteindelijk een belangrijke en aangename impact op je ervaring.
Dat betekent echter niet dat Death of the Outsider een radicaal frisse wind door Dishonored blaast. Integendeel: het grootste punt van kritiek voor deze uitbreiding is dat het simpelweg meer Dishonored is. De formule staat na twee hoofdgames en de DLC voor Dishonored 1 op punt. Je verkent grote levels, kiest vrij je routes, en wordt aangespoordom te experimenteren met je krachten. Stealth en actie zijn daarbij evenwaardige opties. Death of the Outsider doet er niks aan om dat patroon te wijzigen. Meteen vanaf de eerste missie houdt de DLC een comfortabel tempo aan dat tot het einde doorloopt. Hoe sterk de formule ook is: verrassen doet hij niet meer. Death of the Outsider biedt op vlak van gameplay weinig meerwaarde tegenover de vorige games en heeft daardoor moeite om zich als een afzonderlijke, memorabele ervaring te profileren.
Bovendien hebben de andere toevoegingen of wijzigingen die ontwikkelaar Arkane Studios introduceert, buiten die aan het manasysteem, slechts een zeer kleine impact. Zo is de nieuwe feature waarmee je met ratten kunt praten erg halfbakken. Het doet denken aan The Heart uit de hoofdgames, maar dan zonder het voordeel dat je Runes en Charms kunt opsporen. Ze geven zodanig weinig nuttige tips dat je al snel geen praatje meer slaat met je kleine vriendjes.
Hetzelfde geldt voor de introductie van Contracts. Die optionele opdrachten zetten je ertoe aan om de wereld te ontdekken en tegelijk te experimenteren met hoe je je doel bereikt. Hoewel ze op papier dus de sterktes van Dishonored extra tot uiting brengen, is de aankondiging van Contracts als een nieuwe feature misleidend: het zijn namelijk gewoon sidequests. De reeks had altijd al optionele opdrachten, dus heeft de introductie van Contracts heel weinig impact.
De toevoegingen van Death of the Outsider bieden weinig meerwaarde en de bekende Dishonored-formule wordt heel trouw gevolgd. Bijgevolg weet deze uitbreiding zich op vlak van gameplay maar moeilijk van de eerdere games te onderscheiden. Als je vrede neemt met het voorspelbare karakter van Death of the Outsider, dan krijg je echter wel een uitbreiding van dezelfde hoge kwaliteit als de rest van de reeks. De nieuwe krachten van Billie zijn interessante variaties op bestaande elementen en de grote, karaktervolle levels vormen nog steeds een heerlijke speeltuin voor je creatieve moord- en sluipvaardigheden. Billie Lurk zelf is bovendien een geweldig personage, die hier de aandacht krijgt die ze verdient. Als Death of the Outsider het einde van de Dishonored-reeks blijkt te zijn, dan is dit een eervol vaarwel.