Dishonored Definitive Edition review
Oneervol.
De titel vertelt je meteen alles over het doel van deze remaster. Met de Definitive Edition van Dishonored wil Arkane Studios de stealth-hit uit 2012 bundelen met alle downloadbare content die na zijn release is uitgekomen. Tegelijk hebben de graphics een upgrade gekregen, zodat dit dé definitieve versie van de game moet zijn. Het lijkt een eenvoudige opgave, maar toch moet je enkele belangrijke kanttekeningen maken bij deze Definitive Edition.
Zodra je opnieuw enkele stappen neemt in steampunkstad Dunwall, wordt meteen duidelijk dat er niet is geraakt aan de sterke punten van het origineel. Dit is nog steeds een strakke first-person stealth game die je veel krachten en gadgets geeft om mee te spelen. Het decor van je avonturen wordt gevormd door omvangrijke omgevingen waarin je je doel op talloze manieren kunt bereiken.
Drie jaar later staat vooral het leveldesign nog steeds als een huis. Sluip je door huizen, slacht je bewakers af in de straten of gebruik je je teleportatiekracht Blink om op de daken rond te lopen? De keuze is aan jou en enkel Deus Ex komt in de buurt van de keuzevrijheid die Dishonored je biedt. Door je paranormale krachten geeft het bovendien veel voldoening om overal op te klauteren of je net als een rat door kleine gangen te wurmen, terwijl je vijanden als een roofdier in de gaten houdt en op het juiste moment wacht om toe te slaan. Ook de talloze geheimen die in de levels verborgen zitten, sporen je aan om creatief gebruik te maken van je krachten. Hoe ga je anders de lugubere 'recepten' van Granny Rags klaarmaken?
De hogere resolutie van de Definitive Edition zorgt ervoor dat de unieke cel-shaded-maar-toch-niet-helemaal stijl van Dishonored meer dan ooit in de schijnwerpers staat. En dat is helemaal verdiend, gezien het unieke werk van ontwerper Viktor Antonov op perfecte wijze de ziel van Dunwall vat: een stad die door een industriële revolutie zo'n snelle groei kent dat een groot deel van de bevolking in armoede achterblijft. Meermaals blijf je even op de daken van het Drapers Ward district staan, gewoon om te kijken naar de betoverende Victoriaanse gebouwen die zo hard contrasteren met de stinkende kanalen die er naast liggen.
De hogere resolutie is echter de enige technische vooruitgang die deze remaster boekt. Het ontbreekt deze Definitive Edition verder aan ambitie. De originele framerate van 30 frames per seconde is niet verhoogd naar 60, wat nochtans zou zorgen voor een veel vlottere ervaring en op zijn minst verwacht kan worden van een remaster van een drie jaar oude game. Ook daarnaast is er geen enkele moeite gedaan om deze versie aanlokkelijker te maken via nieuwe features. Games als Grand Theft Auto V en Dark Souls II: Scholar of the First Sin hebben in het verleden nochtans aangetoond dat remasters meer kunnen bieden dan een simpele opsmukbeurt.
Ook inhoudelijk is er amper moeite gedaan om deze versie naar een hoger niveau te brengen. De content is namelijk exact dezelfde als die van de Game of the Year-editie die in 2013 uitkwam. Dit is op zich geen slechte zaak, gezien je zo ook aan de slag kan met de twee geweldige uitbreidingen The Knife of Duwall en The Brigmore Witches. Hierin doorloop je als de huurmoordenaar Daud verschillende grootschalige levels die zich parallel met de basisgame afspelen. Qua leveldesign steken deze uitbreidingen de hoofdgame geregeld naar de kroon. Zo vraagt een memorabel level uit The Knife of Dunwall je om een fabriek te infiltreren waar men walvissen slacht. Je kruipt vervolgens tussen het bloed en de ingewanden rond om je doelwit te vinden, terwijl het stervende dier boven je aan stalen kettingen hangt te huilen.
Maar doordat men de Game of The Year-editie exact overneemt, krijg je opnieuw te kampen met een schrijnend probleem. In de hoofdgame krijg je namelijk vlak na de start van het verhaal een hele reeks beloningen die oorspronkelijk bedoeld waren als pre-order bonussen. Deze verpesten de zorgvuldige balans die ontwikkelaar Arkane oorspronkelijk voor ogen had, waarbij je eerst drie Bone Charms kunt equippen en gaandeweg meer plekjes vrijspeelt. Door de pre-order bonussen kan je meteen met zeven Bone Charms tegelijk Dunwall intrekken en gaat die zorgvuldige progressie dus helemaal teniet.
Daarbij komt in de Definitive Edition nog een extra irritatie in de vorm van extreem lange laadtijden. Voor een drie jaar oude game die de nieuwste consoles op geen enkel vlak tot het uiterste drijft, is het simpelweg onaanvaardbaar om aan de start van elk level of na elke keer dat je doodgaat ongeveer dertig seconden te moeten wachten tot je weer de controle in handen krijgt.
Er loopt dan ook een harde tegenstelling doorheen Dishonored: Definitive Edition. De inventieve en strakke gameplay van het origineel zijn perfect behouden, terwijl de ambitieuze en hoogstaande verhaaluitbreidingen ook aanwezig zijn. Maar dit is ook een luie remaster die amper moeite doet om zijn bestaan te verantwoorden, gekende problemen vergeet aan te pakken en met frustrerend lange laadtijden kampt. Hoewel de originele game drie jaar na datum nog steeds een plezier is om te spelen, doet deze Definitive Edition Dishonored geen eer aan.
Dishonored Definitive Edition is nu verkrijgbaar voor de PlayStation 4 en Xbox One.